هر باری که از کشتن و سربریدن حرفی به میان می آید، صدای انفجاری به گوش میرسد، فرد انتحاری در میان انبوهی از بیگناهان خود را انفجار می دهد نام طالبان در ذهن تداعی می گردد به راستی طالب یعنی چی؟
نیمه دوم دهه هفتاد شمسی آن زمان که هنوز کوچک بودم نامی از طالبان را شنیدم مردم میگفتند گروهی آمده که جنگ و خشونت را از افغانستان برچیند، به مردم خسته و منزجر از جنگ که اشتیاق به صلح دارند آرامش را تحفه و امنیت را در سراسر کشور حکمفرما کنند، در آن زمان من هم مثل خیلی آدم های دیگر اشتیاق آمدن این گروه را داشتم فکر می کردم با آمدن آنها صدای انفجار خمپاره ها، دیگر به گوش ما طنین نخواهد انداخت، خونی به ناحق ریخته نخواهد شد، حکومت و نظام عادلی رویکار خواهد آمد که همه انسانهای خسته از جنگ این سرزمین، در زیر چتر آن آسایش و آرامش را احساس و از زندگی و نفس کشیدن لذت خواهد برد، دسترخوان تهی از نان شهروندان آراسته از غذا های گوناگون خواهد شد و در یک کلام انسان این سرزمین به صلح همیشگی دست خواهند یافت و صاحب یک کشور با ثبات، مترقی و پیشرفته خواهند شد.
اما دریغ دیری نپایید که این آرزوی من و میلیون ها انسان افغانستانی به یأس مبدل گردید زمانیکه از رادیو بی بی سی، رادیو آزادی، صدای امریکا، رادیو مشهد و … می شنیدیم طالبان به محض ورود و تصرف فلان ولایت انسانهای آنجارا به رگبار وخمپاره بستند و زنده جان های شان را سوختاندند، طالبان مردم یکاولنگ، بامیان، مزار شریف و… را قتل عام کردند، گروه طالبان سرزمین شمالی را سوختاندند، طالبان گروه دهشتگری است که فقط زبان کیبل، تفنگ و کشتن میداند و بس و زمانی هم شنیدم که افغانستان (سرزمین دلیر مردان) به لانه های تروریستان بین المللی (افراد جنایتکار که از فرط جنایت و کشتن و سوختاندن و به آتش کشیدن و …)در کشورهای شان جای پای ندارند در صورت که گرفتار گردند مطابق قوانین نافذه آن کشور ها به اشد مجازات محکوم می گردند، تبدیل گردیده و گروه طالبان این افراد را در قلمرو کشورش جا داده و مکان امن برای جنایتکاران فراهم نموده اند.
با شنیدن این طور خبر ها بر نفرتم افزوده می شد. و قتیکه می شنیدم این گروه ،که در ابتدا به استقبال گرم مردم مواجه شده بود، افغانی نه، بل افرادی اند که در قلمرو پاکستان تمویل و تجهیز می شوند و به افغانستان اعزام می گردند تا این کشور را تخریب نمایند، خواب را از چشمان شهروندان افغانستانی بربایند، بکشند و بسوزانند این گروه از خود اراده نه، بل ابزاری اند در دست پاکستان و سازمان استخباراتی آن کشور. آمده اند تا منافع پاکستان را در افغانستان تعقیب و آن را تحقق بخشند و افغانستان را سوبه پنجم پاکستان نمایند.
زمانی که می شنیدم آدمک هایی در درون این گروه هستند که در مدارس پاکستانی تعلیم و تربیه می بینند آماده می شوند به خاطر تأمین منافع اربابش و در بدل مبالغ ناچیز از خود و خانواده اش بگذرند، خود را انتحار و به زندگی خویش خاتمه دهند و با خود چندین تن دیگر را نیز به قتل برسانند بر انزجارم افزوده می شد.
چندی میشود که این ادمک ها به سربریدن افراد و اشخاص آغاز نموده اند و انسان ها را ذبح می کنند تازه ترین مورد که اینگونه اتفاق افتاده در ولایت فراه این گروه سفاک و جانی تعداد ی از ماین روبان را دسته جمعی سر بریدند، ماین روبانی که به خاطر نجات دیگران از زندگی خود می گذرند ،آماده اند هر لحظه قربانی شوند، اما نگذارند انسان دیگر قربانی انفجار ماینی قرار گرفته، معلول و معیوب شوند و به شهادت برسند، ماین روبانی که از حس انسان دوستی و انسان خواهی و به دور از هرگونه تعلقات سیاسی و نظامی خود را با خطر مواجه میسازند ، تا دیگران را نجات دهند، نگذارند خون بی گناهی ریخته شود واقعاً برای من این خبر تکان دهنده و شوک آور بود به این فکر افتیدم که واقعاً طالب کیست و چه می خواهد.
به این نتیجه رسیدم که طالب یعنی زرعجم؛ قاتل ده ها فرد بیگناه ملکی در درون کابلب انک، که به گفته خودش از کشتن انسان ها لذت می برد، طالب یعنی بغض و کینه و عداوت، طالب یعنی فردی که احساس و عاطفه در او مرده و طغیان گر است طغیان در برابر انسانها فرقی نمی کند که این انسان معلم است یا متعلم، دهقان است یا کسبه کار، موسفید است یا کودک ، ماین روب است و یا سرباز ، مسافر است یا عابر فقط برای او مهم است که بکشد، سر ببرد و از این کار خویش لذت ببرد و در اخیر طالب غده سرطانی است که وظیفه کشتن و تخریب را دارد و بس. تا زمانی که این غده سرطانی وجود داشته باشد ،آرامش را از سایر اعضا سلب مینماید. پس باید در سدد برچیدن آن بر آمد وبه آن پایان داد.
