اینجا کشوری است بنام افغانستان، با مردم رنجدیده و غریب اما با دیانت و طینت پاک و سر شار از عاطفه و مهر که به کشور و مردم اش عشق می ورزند و زندگی باهمی را ارج می گذارند، از خشونت و جنگ بیزار اند اما سه دهه و اندی جنگ و خونریزی های تحمیلی که از سوی همسایه های نا اهل و نفاق افگن ما دامن زده میشد و شعله ور گردیده بود؛ شادی ها را از ایشان ربوده و صورت چروک خورده و غمدیده را برایشان به یادگار گذاشته که از سیمایش غم هویدا و آشکار است.
مردم که سالیان متمادی قربانی داده تا با عذت و وقار زندگی نمایند صاحب این سرزمین اند؛ اما سفاکان تاریخ و باداران شان همیشه در تلاش این بوده و است که خنده را از سیمای این مردم بربایند و اندوه را بر آنان هدیه دهند، این سفاکان و جانیان که به منظور تأمین خواسته ها و تمایلات اربابان آن سوی مرزی خویش (پاکستان و دستگاه جهنمی استخباراتی اش) در تلاش است تا افغانستان را با داشته های فرهنگی و اجتماعی اش به غارت برده و خواب را از چشمان شهروندانش بربایند و این کشور را به قرون وسطایی سوق دهند به همین خاطر مکاتب( محل تعلیم و تربیه فرزندان این سرزمین) را می سوزانند، معلم (پدر معنوی) این خاک را سر می برند، نمازگزاران را با ساچمه و باروت استقبال و در مسجد خدا بمب می کارند، مولوی کسی که به اولاد این وطن مسایل دینی و فقهی را آموزش می دهند، را هدف رگبار قرار داده و به گلوله می بسته و جنازه اش را می سوزانند، در محل که بیماران مورد تداوی قرار می گیرند تا شفاء یابند و صحت مند شوند با انتحار مواجه شده و کسی که به عیادت بیمارش شتافته تا از احوال مریضش آگاهی یابد نیز بیرحمانه با آتش و باروت ناشی از انتحار می سوزد و به شهادت می رسد طوریکه چندی پیش حمله انتحاری در شفاخانه ولسوالی ازره ولایت لوگر به وقوع پیوست و بیش از چهل نفر مظلومانه به شهادت رسید و چندین تن دیگر زخم برداشتند.
این جا افغانستان است سرزمین که مسافرینش با بمب کناره جاده ای هدف قرار گرفته و به شهادت میرسد طوریکه روز پیش در مسیر جاغوری – غزنی راکبین یک عراده موتر با استقبال ماینی مواجه شده و به شمول دو کودک ۴ تن به شهادت رسیدند مسافرینی که ده ها نفر چشم انتظار آمدنش را داشتند و ده نفر دیگر چشم به راه برگشتش بودند اما از تکه های خون آلود وپاره پاره بدنش پذیرایی کردند و به جای شادی و شوق، اشک ماتم و اندوه ریختند.
این جا افغانستان است کشوری که کودکانش به جای رفتن به مکتب، آموختن علم و دانش و ماندن به آغوش گرم خانه و خانواده و لذت بردن از دنیای بی دغدغه و کودکانه اش که مملو از شادی و محبت است، حملات انتحاری و انفجاری را آموزش می بینند و در انجام حملات با شقاوت تمام ابزار گونه مورد استفاده قرار گرفته و پرپر می شوند.
بالاخره این جا افغانستان است! سرزمین که از مدتی بدین سو گروه دهشت گر و قصی القلب بنام طالب و القاعده با کمک و یاری حکومت پاکستان و سازمان جاسوسی آن کشور لانه نموده، طوریکه اظهارات بی نظیر بوتو نخست وزیر پیشین پاکستان که بعد ها از سوی همین دست پروردگان ناخلف اش به قتل رسید موید بر این ادعا است که گفت: “ما (پاکستان) با کمک و حمایت مالی عربستان سعودی گروه بنام طالب را بنیاد نهادیم و …” این کشور را می خواهد به جولانگاه خویش و باداران پاکستانی اش تبدیل و در این راه از هیچ وحشت و دهشت دریغ نمی کنند، طوریکه روز پیش این گروه جانی و ددمنش به دختر هشت ساله ای هم رحم نکرد با خدعه و نیرنگ شیطانی خویش وی را اغفال و با بمب که به وی سپرد و کنترول از راه دور این کودک معصوم را وحشیانه به شهادت رسانید.
