یکی دیگر از مدافغان با صلابت و بلند قامت سنگر عزت و شرف ما را – جنرال داوود داوود را شهید ساختند. من در مراسم تدفین پیکر بخون تپیده او اشتراک کردم و به عنوان همسنگرش تعهد سپردم که هیچ کس را درین غم عظیم به گریه و صبر دعوت نمی کنم.
ما زیاد اشک ریخته ایم. ما زیاد صبر کرده ایم. هرقدر هم صبر و شکیبایی از خود نشان دادیم به همان اندازه معامله گران و آدمهای تصادفی که امروز در اریکه قدرت اند و دشمن ما که از ریختن خون ما به افتخار یاد میکنند به ما تمسخر کرده اند – توهین کرده اند و این روند ادامه دارد. این توهین تا آن حد است که حتی بخاطر هویت تراشی به طالبان اظهار شک میکنند که آیا واقعا طالب این کار را کرده یا خیر. اگر کس دیگر درین جنایت دخیل است دستان ناپاک و مغز های دسیسه گر است که در همین حاکمیت نقش دارند.
پیام من این است که ما نباید اشک بریزیم – نباید صبر کنیم بیایید حس انتقام را در وجود و در صف خود پرورش دهیم. تا این حس پرورش نیابد و خون ما ارزش نداشته باشد اینها ادامه خواهند داد. انتقام از کی و چگونه ؟ اولین گام این انتقام گیری این است که صف خود را ازین کتله کوچک بی ریشه حریص که مانع انتقام گیری از دشمن اصلی ما شده است جدا سازیم. مجاهد – فرهنگی – وکیل شورا – وکیل ولایت – تاجر – محصل – متعلم – معلم – اهل کسبه و بالاخره هرکسی که خود را مربوط به حوزه مقاومت ملی مردم افغانستان میداند باید صف ما را جداسازیم.
من به وعده خود ایستاده ام اگر به صدای ما گوش ندهند صدای بعدی ما از زیر خیمه و سقف نخواهد بود. اگر تحقیقات درست انجام شود من به عنوان کسیکه سالها درین راستا تجربه دارم یقین دارم که سرنخ دسیسه داخلی نیز هویدا خواهد شد. به هرحال نباید ازینها گله کرد. اینها دیگر با تضرع به دشمن ماهیت اصلی خود را بیان داشته اند. پرورگارا صدای ما را از زبان داود داود به امر صاحب شهید احمدشاه مسعود بزرگ برسان که هزاران هزار سرباز تو هنوزدر خط آرمانگرایی حاضر به مبارزه اند صدای عدالت را که بلند ساخته بودی اگر در کابل خفه شده در هندوکش هنوز طنین انداز است.
