روزگاری عجیبی است، همه دم از عدالت میزنند، همه به زعم خود شان در پی تأمین زندگی مسالمت آمیز و توأم با آرامش اند، انگار همگی از جنگ و خشونت خسته شده به لبخند بر سیمای یتیمی که جنگ های خانمانسوز گذشته از وی پدرش را گرفتند، می اندیشند و به این فکر اند که چگونه میشود جلو جنگ و خشونت را گرفت همه در فکر آن اند که چگونه به دیگران صلح هدیه داد و چگونه دامن وحشت و دهشت را چید، اما در این میان کسانی هستند که واقعاً در سدد تحقق مؤلفه های بالا اند و از هیچ تلاشی در زمینه فرو گذار نمی کنند اما عده دیگری اند که در ظاهر به طبل صلح می کوبند اما در باطن با حمایت از یک جریان باطل در تلاش سیطره بر دیگران اند و تخریب ارزش های آنها.
مولانا فضل الرحمن نام آشنا است برای افغانستانی ها، نامی که با گروه طالبان گره خورده و عجین شده است هر بار که از ورای رسانه ها این نام به گوش میرسد ذهن انسان با احساس افغانستانی را می آزارد چون این نام جنایات طالبان را به ذهن تداعی می کند و قتل عام های یکاولنگ و مزار شریف و بامیان را به یاد می آورد و صدای انفجار تخریب بودا را به گوش ها طنین می اندازد و نامی را بیاد میاورد که در بسیاری از خونریزی های افغانستان دخالت داشته و مستقیماً از آن حمایت و پالیسی ها و عملکرد های آن گروه سفاک را توجیه دینی و مذهبی نموده است و بعضاً افراد و اشخاص را در اختیار آن گروه قرار داده و با حاتم بخشی ها نیز از نگاه مالی کمک می نمود.
اکنون وی در سدد است تا صلح و ثبات را در افغانستان تأمین نماید وی در نشستی که با استاد برهان الدین ربانی رئیس شورای عالی صلح داشته راه حل عجیبی را به منظور فروکش نمودن خشونت های افغانستان پیشکش نموده است؛ از دیدگاه موصوف یگانه راه حل پایان خونریزی های افغانستان بیرون شدن نیروهای خارجی از این کشور اند! البته با بیرون شدن نیروهای خارجی شاید وی در فکر این باشد که دوباره سایه شوم طالبان و تروریستان و حامیان شان بر افغانستان سیطره خواهد افگند و رؤیای دیرینه وی تحقق خواهد یافت و آژیر چکمه های پنجابی ها در کوچه ها و بازار های کابل طنین انداز خواهد شد اما موصوف این را باید بداند که افغانستان کشوریست و مردم افغانستان ملتی است همیشه تاریخ که پوز بیگانگان را به خاک مالیده است از شکست ننگین گروه تحت حمایت وی دیری نمی گذرد که حتی دردهای شان آلام یافته باشد.
اما نیروهای خارجی مطابق فیصله شورای امنیت سازمان ملل متحد و خواست مردم افغانستان و کنفرانس بن در منطقه حضور یافته تا از مردم این خطه حمایت و در بازسازی و نوسازی افغانستان که حاصل جنگ های تحمیلی سه دهه گذشته بود و از سوی سازمان اسخباراتی آی اس آی و حکومت پاکستان، کشوری که فضل الرحمن در آن زیست می کند سازماندهی گردیده بود، نقش ایفا نماید که تا کنون به این مهم عمل نموده است امروز دولت جمهوری اسلامی افغانستان به حمایت نیروهای خارجی دارای قانون اساسی، نظام مبتنی بر ارزش های دموکراتیک و مردم سالار، جامعه نسبتاً مرفه و مترقی میباشد، مکاتب و دانشگاه های که در زمان حاکمیت گروه زیر حمایت پاکستان مسدود شده بود بازگشایی شده، تأسیسات عام المنفعه که در زمان این گروه سفاک ویران گردیده بود، در شرف بازسازی و دوباره سازی است.
بر همگان حتی مولانا فضل الرحمن، هویدا است که حضور نیروهای خارجی در افغانستان این دستاورد ها را داشته و به کمک این نیروها افغانستان و مردم این کشور به بسیاری از ارزش ها و هنجار ها دست یافته، اما حضور نیروهای زیر حمایه پاکستان (طالبان) جز ویرانی، قتل عام، تخریب فرهنگ و ارزش ها، سوختاندن و آتش زدن زیر بناها و زیر ساخت ها حتی اشجار و درختان چه هدیه ای دیگری برای مردم افغانستان داشته است و امروز که نیروهای خارجی در افغانستان حضور دارد و مردم افغانستان حضور آنها را تحمل نموده؛ هم به منظور مبارزه با گروه دهشت گر طالبان و تروریستان آن سوی سر حد اند و گرنه نیازی به این حضور نیست.
پس بهتر است استاد طالبان ( مولانا فضل الرحمان ) به جای یاوه سرای، به گروه تحت امر خویش دستور دهد که دست از جنایت و قساوت برداشته و مردم افغانستان را بگذارند تا زندگی توأم با همی را در سایه آرامش و آسایش که خواست همیشگی این ملت بوده، اختیار نمایند.
