همان روزی که مولانا عبدالرحمان سید خیلی به شهادت رسید، انتظار می رفت این اشتر کشتار زنجیره ای فرماندهان مقاومت یک به یک پشت دروازه همه زانو خواهد زد.
مردم افغانستان انتظار داشتند که رهبران و فرماند هان مقاومت دست به کار می شوند تا این سلسله کشتار زنجیره ای را متوقف کنند و ریشه ها و عواملی اصلی آن را دریابند.
اما هنوز چند وقت نگذشته بود که خان محمد مجاهد را در دفتر کارش شهید ساختند. بازهم رهبران و فرمانده هان مقاومت با گریه و افسوس این عمل زشت را محکوم کردند دوباره به خواب غفلت فرور رفتند.
دشمن هر روز در شمال نفوذ می کرد و هر روز توطئه به راه می انداخت.
به خشونت کشاندن تظاهرات در مزار شریف، بعداً در چاریکار و بعداً در تخار همه شاخصه های بودند که نفوذ دشمن را در سنگر های اصلی مقاومت نشان می داد.
ترور مولانا و خان محمد خان مشخص ساخته بود که دشمن در صدد از بین بردن چه کسانی است. خان محمد خان قربانی تلاش های مجدانه اش در راستای مبارزه با قاچاق مواد مخدر و ایستاده گی در برابر تروریستان در کندهار بود و مولانای سید خیل نیز بخاطر نابود کردن مراکز اصلی تروریستان در ولایت کندز به شهادت رسید.
علت در لست قرار گرفتن این دو تن از سوی دشمن معلوم و بر همه آشکار بود که جنرال داوود- داوود از افرادی دیگریست که باید در لست قرار داشته باشد. زیرا او از بدو اشغال سمت فرماندهی زون ۳۰۳ پامیر دها مرکز تروریستی را نابود کرد و امنیت را به شمال بازگرداند. این امر از سوی دشمن قابل تحمل نبود. این همه برای رهبران و فرمانده ها مقاومت واضیح و اشکار بود اما بازهم هیچ کاری نکردند. در عوض استاد ربانی که روزگاری رهبری مقاومت در برابر دشمنان مردم افغانستان را به دست داشت، فرماندهان رشید مقاومت را به خاک سپرد و دوباره به همان میز برگشت که از ان به دشمنان برادر خطاب می شد و جنایات این گروه نادیده گرفته می شد.
اینک بازهم استاد کمر را برای دفن کردن فرزند دیگری جهاد و مقاومت بسته است. مطمین ام بازهم به همان میز بر می گردد و دشمن و قاتل همسنگر خویش برادر خطاب می کند.
انتظار من و هزاران داغ دیده دیگر این سرزمین از فرماندهان مقاومت اینست که منسجم شوند و جان دها داوود و مولانا و خان محمد دیگر را به خطر نیندازند.
رهبران و فرماندهان مقاومت! شما مطمین باشید که این اشتر در پشت در همه شما خواهد خسپید. بعد از داوود استاد عطا، بعد از او امر الله صالح، بعد از او قانونی، بعد از او امان الله گذر، بعد از او محقق، بعد از او… روزی خواهد رسید که ما همه و همه را از دست داده ایم.
من پیشنهاد می کنم که تا پیش از رسیدن به چنان مصیبی چند کار باید انجام شود:
۱- بر ربانی فشار وارد شود که از ریاست شورای صلح دست بکشد و از همه ملت افغانستان بخاطر کار کردن در این شورای بی معنی عذر خواهی کند. اگر ربانی به این درخواست رهبران و فرماندهان مقاومت پاسخ منفی دهد، رهبران و فرماندهان روابط خود را باید با او قطع کرده و از طریق رسانه ها اورا به عنوان یک فرد طرد شده از سوی جامعه جهاد و مقاومت مردم افغانستان اعلام کنند.
۲- همه فعالیت های مقاومت زیر یک چتر منسجم شود و دیگر از فعالیت های انفرادی دست بکشند
۳- هزاران جوان باید در سراسر افغانستان به خیابان ها کشانده شود و در اقدام نخست تمامی دفاتر ساحوی و مرکزی شورای صلح را به آتش بکشند و بر دولت فشار بیاورند که پروسه صلح را با طالبان به حالت تعلیق در اورند.
۴- تا زمانیکه دولت گوشه های تاریک قتل داوود – داوود، مولانای سید خیل، خان محمد مجاهد،شاه جهان نوری.. را روشن نکرده است، تظاهرات ادامه یابد.
۵- اگر اسنادی دست داشتن پاکستان در این قتل ها وجود داشته باشد،باید روابط با پاکستان به حالت تعلیق دراید.
۶- بر کرزی فشار اورده شود که هنگامی نام بردن از دشمن داوود – داوود، مولانا سید خیلی،خان محمد مجاهد،شاه جهان نوری و دیگر بزرگان قومی واضیحاً‌بگوید که این دشمنان کی ها هستند. طالبان مسوولیت تمامی قتل های زنجیره ای را به عهده می گیرند اما کرزی و دلالش فاروق وردک با چشم سفیدی تمام در برابر رسانه ها اعلام می کنند که این کار را طالبان نکرده اند.
رهبران و فرماندهان جهاد و مقاومت مردم افغانستان! این شما نبودید که کرزی را به قدرت رساندید؟ این شما نبودید که از پروسه ها دمکراتیک حمایت کردید و آن را با حمایت تان به موفقیت رساندید؟ این شما نبودید که بخاطر خیر و صلاح مملکت به دها تن افراد مجهول الهویه در دستگاه دولت سهم دادید؟ این شما نبودید که بارها با توطئه های کرزی متفرق شدید؟ اخر چرا بار – بار از یک غار شما را مار می گزد؟ و این تا به کی؟
رهبران و فرماندهان جهاد و مقاومت! من باور دارم اگر شما از خون داوود شهید برای وصل همدیگر استفاده کنید، به زودی خون این شهید پاک، دامن این تروریستان وحشی را از افغانستان بر می چیند.
نابودی طالب کارناممکن نیست، اگر ناممکن می بود پس مولانا و داوود چطور این کار را توانستند، زیرا ارداه مستحکم داشتند.
در پایاد با فرستادن درود به روح پاک شهید جنرال داود – داوود بیتی از شعر استاد سخن، خیل الله خیلیلی را تکرار می کنم.
مرد نمیرد به مرگ، مرگ از او نام جوست
نام چو جاوید شد مردنش آسان کجاست
