بعد از ایجاد شورای عالی صلح، تلاش های جهت مذاکره با شورشیان ومخالفین مسلح دولت افغانستان جریان دارد، و گفته میشود که تماس های با سران طالبان برقرارشده و همچنان با برخی اعضای از هئیت رهبری حزب اسلامی نیز صحبت های صورت گرفته است، و این نشست ها تنها در محدودۀ مجالس که برگزار شده بود قناعت بخش توصیف گردیده است، ولی نتیجۀ مثبت که از این صحبت ها مبنی بر تغیر موضع مخالفین مسلح دولت به وجود آمده باشد، تاحال محسوس نیست، بلکه در جریان یکماه گذشته حملات انتحاری که از سوی طالبان سازماندهی میگردد، تشدید یافته و اکثرا این حملات در ساحات بود و باش مردمی ملکی صورت گرفته است، که اکثر قربانیان این رویدادها مردم ملکی بوده اند، پس باورمندی مردم از پیشرفت مذاکرات با شورشیان و مخالفین مسلح دولت، کاهش یافته است.
با این حال شورای عالی صلح افغانستان گفته است، قرار است هئیت بزودی ازسوی این شورا به زندان گوانتانومو سفرنموده وبا سران طالبان که در این زندان محبوس هستند دیدار، و جهت رهای و همچنان سهم آنان در پروسه صلح بحث وتبادل نظر نمایند.
با این حال باید منتظرماند که شورای عالی صلح با چه طرح و میکانیزمی وارد این گفتگو خواهد شد و چه تضمینی را بدست خواهد آورد که سران طالبان بعد از رهای از گوانتانومو مجددا به صفوف مخالفین نمی پیوندد و در پروسۀ صلح صادقانه با دولت افغانستان همکاری خواهند کرد؟ پاسخ این سوال تنها میتواند بعد از اقدامات عملی شورای عالی صلح روشن گردد، چون درگذشته از اینگونه اقدامات سوء استفاده صورت گرفته است واکثرا زندانیان طالبان که از زندان گوانتانومو و زندان های داخلی افغانستان رها شده اند دوباره به گروه طالبان ملحق گردیده وبر مخالفت با دولت قرار گرفته اند.
در هفتۀ گذشته سخنگوی ریاست عمومی امنیت ملی افغانستان در یک کنفرانس خبری به رسانه ها گفت، که بیش از نود درصد حملات انتحاری که در داخل افغانستان به وقوع پیوسته است، در داخل خاک پاکستان سازماندهی میگردد، این گفته های سخنگوی امنیت ملی مستند براسناد وشواهدیست که این اداره آنرا در دست دارد، اما حمایت پاکستان از گروه طالبان وسازماندهی حملات تروریستی در داخل خاک آن کشور حتی ضرورت به هیچ شواهد وثبوتی ندارد زیرا از بدو تاسیس طالبان الی اکنون پاکستان به عنوان حامی شماره یک این گروه وهمچنان درقضایای مربوط به افغانستان از طریق اینگونه عناصر دخالت علنی داشته است، صداقت پاکستان در امر مبارزۀ مشترک با تروریزم وهمکاری بخاطر به وجود آوردن صلح وثبات درافغانستان برای همگان هوایدا وروشن است زیرا وعده های همکاری اسلام آباد تنها در حد شعار باقی بوده وهیچگاهی به آن جامۀ عمل پوشانیده نشده است.
البته پاکستان همواره درتلاش است، که در انظار جامعۀ جهانی قضایای مربوط به افغانستان را بیشتر از طریق دیدگاه پاکستانی مطرح نماید، وتاجای هم در این راستا موفق بوده است ، ولی امروز دولت افغانستان، نهادهای فعال سیاسی درکشور باید در مقابل سیاست های دوگانۀ پاکستان درقبال افغانستان باید تصمیم جدی اتخاد نمایند، وموضوع حمایت پاکستان ا زطالبان و دیگرگروه های شورشی را به شورای امنیت سازمان ملل متحد ، طی یک اعتراض نامۀ رسمی پیشکش نماید، چون پاکستان هیچگاهی بخاطرحفظ احترام متقابل به عنوان یک کشور همسایه در برابر افغانستان صادق نبوده است و منافع خویش را در بی ثباتی افغانستان جستجو مینماید.
پس با این حال تنها فشارهای جامعۀ جهانی میتواند به مداخلات پاکستان در داخل افغانستان ، نقطۀ پایان بگزارد، این کار زمانی امکان پذیرخواهد بود که دولت افغانستان همه اسناد وشواهد دست داشتۀ خویش را به شورای امنیت ملل متحد وجامعۀ جهانی پیشکش نموده ودر مطابق به آن خواستار اقدامات جدی این شورا مبنی بر کنوانسیون های جهانی عدم مداخله درامورکشورها، گردد.
با آنکه تلاش های جهت تامین صلح وثبات ازسوی دولت افغانستان به عنوان یک اولویت مهم ملی جریان دارد ، و ازسوی افغانستان این راهکار واقدامات بهترین جادۀ ایست که به سرزمین صلح وامنیت منتهی میشود ولی باید گفت که مشکلات نا امنی افغانستان دارای ابعاد بیرونی ومنطقوی نیز است، که باید به آن توجه جدی صورت گیرد تا این اقدامات دولت با بدست آوردن یک نتیجۀ مثبت منجر گردد.
مردم افغانستان از هراقدامی که بتواند منجر به تامین صلح و ثبات درکشور گردد، حمایت همه جانبه نموده و آنرا صمیمانه استقبال مینماید؛ ایجاد شورای عالی صلح که از سوی برخی حلقات مورد تائید نبود ولی با آنهم مردم به این باور است هر اقدامیکه بتواند در رسیدن به صلح و ثبات کمک نماید باید به آن اولویت داده شود زیرا ببشترین قربانی بی ثباتی مردم عام و فقیرافغانستان متحمل شده اند.
