در کشور ما اطفال یکی از آسیب پذیرترین قشر اجتماعی به شمار میرود و در هر برهه ی از تاریخ شامل قربانیان رویدادهای مختلف بوده است، بخصوص سه دهه جنگ ونابسامانیهای اخیر باعث شد، که هزاران تن از اطفال وطن ما سرپرست فامیل شان را ازدست دهد که این یکی از بزرگترین خساراتیست که نیروی بشری کشور آنرا متقبل گردیده است.
بعد از روی کارشدن اداره ی موقت، گشایش صفحه دموکراسی وشعارهای حقوق بشری درکشور که اکنون ازآن یکدهه سپری گردیده است، اگر دقیقا ارزیابی صورت گیرد بازهم اطفال افغانستان محروم ترین قشراجتماعی درکشور بوده وهمچنان با مشکلات زیادی دست وگریبان اند، درطول چند سال گذشته تلاش های جهت تامین حقوق اطفال صورت گرفته است . دولت، موسسات بین المللی وداخلی دراین زمینه کارهای را انجام داده است ، اما مشکلات اطفال افغانستان به مراتب بیشتر از کارهای انجام شده میباشد ونیازمند سعی وتلاش همه جانبه است.
قاچاق ، کارهای شاقه ، بی سرپناهی و ده ها مشکل دیگر امروز درزنده گی اطفال دیده میشود که نیازمند حمایت و برنامه های فراگیر ملی درسطح کشور بوده ونهادهای مسوول باید دراین راستا قدم های عملی واستوار را بردارد.
در جاده های شهرهای بزرگ کشور ده ها تن از اطفال بخاطر بدست آوردن پول به کارهای شاقه ازجمله موترشویی، موچیگری ودست فروشی، دودنمودن سپند،(سپندی) ویا گدائی مصروف اند، اکثر این اطفال کسانی اند که نان آور فامیلشان هستند و مسوولیت بزرگی را درقبال فامیل به عهده دارند که باوضع رقت بار زنده گی امروز را به فردا میرسانند، درشهرکابل تا ناوقت ها ی شب دیده میشود که اطفال بی بضاعت درکنارهوتل ها در هوای سرد زمستان درانتظار لقمه ی نان می نشینند که دیدن چنین صحنه ها دل آدمی را آب میسازد.
وضعیت کنونی اطفال بی بضاعت درکشور خیلی ها نگران کننده میباشد، زیرا در کشورهای پیشرفته اطفال تا رسیدن به سن ۱۸ سالگی تنها مصرو ف آموزش و درس هستند، ولی درافغانستان برعکس اطفال بجای فراگرفتن درس وتحصیل برای پیدا کردن لقمۀ نان مصروف اند که تاثیرات جنگ ها ی داخلی باعث شده است که اطفال این سرزمین با وضعیت مشقت بار و بد بختی های رزو افزون، دور از نازونعمت وآموزش، زنده گی و با سرنوشت نامعلومی در فردای زنده گی خویش قدم نهند.
دراین اواخر وزارت کار اموراجتماعی افغانستان به خاطر جلوگیری از قاچاق اطفال، تفاهمنامه یی را با سازمان بین المللی مهاجرت در کابل به امضا رسانده است، به اساس این تفاهمنامه، سازمان بین المللی مهاجرت در راستای جلوگیری از قاچاق اطفال و برگشت آنها به آغوش خانواده ها مساعدت های لازم خواهد کرد.
با این حال امید واری های وجود دارد که تلاش های نهادهای مسوول بتواند دراین راستا موثر واقع گردیده ودریچۀ خوشبختی به روی محرومترین قشر اجتماعی بازگردد.
موضوع مشکلات اطفال درافغانستان چیزی تازه نیست زیرا دراین زمینه صدها گزارش و خبر ازسوی رسانه ها به نشر رسیده است وامروزه این موضوع درکنار دیگر معضل های بزرگ اجتماعی دربرابرنهادهای مسوول قرارگرفته است که باید برای رفع آن از هیچگونه سعی وتلاش دریغ نورزند واین آزمون بزرگیست که دربرابرنه تنها دولت بلکه همه افراد کشور قرارگرفته است، تاریخ قضاوت خواهد کرد که دراین زمینه چگونه اقداماتی از سوی مسوولین صورت میگیرد.
