سه سال است که دولت صلح دوست ما دم از مذاکره با مخالفین میزند. تشدید جنگ در سراسر کشور و حضور بسیار گسترده مخالفین درساحات جنوبی و عدم دستاورد نیروهای بین المللی، استراتیژی جنگ را به بن بست کشانیده است. دولت جناب کرزی بیش از سه سال است که دغدغه های صلح با مخالفین راسرداده است. این سروصداها گاهی از بیرون به گوش میرسد و گاهی هم از درون.
درطی کمتر از دوهفته از یک طرف شورای عالی صلح ایجاد میشود و ازسوی دیگر جلسه پنهانی صلح در هوتل سلینای کابل راه اندازی میشود.
در جلسه پنهانی صلح افرادی از دوطرف یعنی افغانستان, پاکستان در کابل گرد هم می آیند و جلسهِ برای نحوه برقراری صلح را برگذار میکنند ولی این نشست بنابر دلایل نامعلوم وسوال بر انگیز دور از انظار مردم نگاه داشته میشود. این جلسات که گفته میشود دولت ها در آن نقشی ندارند و جوامع مدنی هردوطرف در گفتگو ها اشراک داردند خیلی عجیب به نظر می رسد. ابتدا چیزی که بسار جالب است پنهان کاری دولت است و دوم ترکیب افراد حاضر هردوجانب گفتگوها و میکانیزم های گفتگوی صلح و ثالثا برکنار بودن شورای عالی صلح از این گفتگوی پنهانی.
حال سوال خلق میشود که در کنار یک حرکت آشکار حرکت پنهانی به چه مفهوم است. ثانیا اگر قرار است که ما برای برقراری صلح نشستی را برگذار مینمایم و برای بزرگترین هدفی که همه شهروندان به آن نیاز دارند یعنی صلح جلسه مینمایم چرا مردم را درجریان قرار نمی دهیم؟چرا برای یک هدف همگانی که مردم تشنه آن اند پنهان کاری میشود؟ آیا صلح یک نیاز و یک هدف است و یا اسرار محرم دولتی؟؟ آیاصلح یک نیاز است و یا اسرار نظامی کشور؟؟ آیا صلح تبادله اسرار محرم میان دو کشور است؟ این چه مسخره ایست که دراین کشور روان است؟
سه سال است که دولت دم از مذاکره با مخالفین مسلح میزند ولی دقیقا معلوم نیست که این مخالفین کی ها اند با کدام اشخاص عالی رتبه مخالفین گفتگو صورت گرفته است؟
پنهان کاری ها وعدم صداقت دولت بارها نشان داده است که سخنگو های دولت یا دروغ گفته اند و یا هم طفره رفته اند . گاهی اعلان میکنند که مذاکره با مخالفین دولت درجریان است گاهی خیلی بیشتر از این میروند و میگویند که بخشی از طالب ها از جنگ دست کشیده اند و به پروسه صلح جذب شده اند گاهی هم اعلان میکنند که هنوز بستر سازی برای گفتگو با مخالفین جریان دارد و هیچ مذاکره ای با مخالفین صورت نگرفته است. این ابهام گویی ها دروغ گویی های آشکار چنان حیثیت دولت را پایان آورده که مردم به هرعمل و کارکرد دولت بی باور شوند. هنوز تعریفی از دشمن در میان دولت مردان ما وجود ندارد گاهی طالب برادر است و گاهی هم مخالف مسلح و گاهی هم ترورست. این عدم تعریف و شناخت از دشمن برعدم باورمندی مردم بر اعمال دولت افزوده است. معلوم نیست که کرزی صاحب با طالب برادر مذاکره میکند یا طالب مسلح و یا طالب ترورست ؟؟ برای اینکه این سه جنس طالب هنوز درست تشخیص نشده است. این سه جنس طالب همیشه سه دایره متحدالمرکزی را می مانند که گاهی قشر در وسط قرار میگرد گاهی هم هسته پوسته میشود . سه جنس طالب مانند وایروس HIV همیشه چهره ومحل بدل میکنند.
حال برای آگاهان و اکثریت مردم ما آشکار شده که دولت آقای کرزی بنابر گرایشات سمتی , زبانی و قومی نمی خواهد تعریفی از طالب ها به مردم ارایه دهد. درحالیکه طالب ها یک سیاست را دنبال میکنند خروج نیروهای خارجی, نظام طالبانی و ایدولوژی طالبانیزم در پیوند با فاشیزم.
بن بست راهکاری نظامی-سیاسی غرب در کشور روحیه طالبان را به پیروزی و شکست جامعه جهانی بیشتر از پیش امیدوار ساخته است. پیشنهاد های صلح دولت جناب کرزی که از موقف خیلی نارس و ضعیف پیشکش میشود برای طالب ها که خود را در آستانه پیروزی میبینند حرف مفت و بی ارزشی است و برپایه همین دلایل همیشه بدون ملاحظه و دقت آن را رد میکنند.
پنهان کاری و عدم شفافیت در کار گفتگو با مخالفین را در نمونه اخیر آن که در کابل به شکل مخفیانه آن جریان دارد سراغ نمود.
اگر واقعا صداقتی در کار میبود دولت باید برای مردم کشور اعلان میکرد که یک جلسه بخاطر گفتگو با مخالفین قرار است در کابل دایر گردد چون مراحل ابتدایی کار است میخواهیم این جلسه سری برگذار شود . ولی دیده مشود که صداقتی در کارنیست دولت با این پنهان کاری های خود میخواهد چیزی را از مردم مخفی نماید. این نشست ها بیشتر به سازش کاری ها شباهت دارد تا یک روند برقراری صلح.
به نام اینکه افرادی از جوامع مدنی دوکشور در گفتگو ها حضور دارند, مردم را فریب میدهند. درحالیکه فاش گردید که فاروق وردک وزیر آموزش و پرورش کشور , میرویس یاسینی معاون شورای ملی که افراد برحال دولتی اند در این جلسه اشتراک دارند.
ترکیب اعضای این جلسه پنهانی به وضوح نشان میدهد که نه ترکیب اعضای دوطرف ملی است و نه گفتگو ها بر محور صلح میچرخد.
یگانه عنصری که در این گفتگو ها به چشم نمی آید همانا صداقت است. دولت جناب کرزی واقعا صداقت در عمل و حرف را ندارد. همیشه حرف های واهی برای برقراری صلح گفته میشود. هرزمانیکه از زبان کرزی خطاب به مخالفین پیشنهاد صلح داده میشود ساعاتی نمی گذرد که پیشنهاد صلح از طرف دشمنان صلح رد میشود.
دولت کرزی از نظر مخالفین در آن حد و توان نیست که با او مذاکره صورت گیرد. دولت جمهوری اسلامی افغانستان که حمایت جامعه جهانی را نیز باخود دارد در درون دیورار های سمنتی ارگ محصور است. این دولت حمایت مردمی خودر ا ازدست دارده است. ضعف بیش از حد این دولت بیکاره باعث تقویت و قدرت روز افزون دشمن شده است. ضعف در برنامه ضعف در مدیریت فاصله مردم از دولت را افزایش داده است. مردم صفحات جنوب برای حل مشکلات حقوقی خویش بیشتر به طالب مراجعه میکنند تا ارگان های غرق در فساد دولتی.
با درنظر داشت اوضاع کنونی کشور و موقف بسیار شکننده و ضعیف دولت , پیشنهادات مکرر صلح با جانب مخالفین مسلح بجز افزایش نیرو و قدرت دشمن و ثانیا افزایش بیباکی و صفاکی آنها در قتل شهروندان چیزدیگری را به ارمغان نخواهد آورد.
چرا گفتگوی های صلح مخفیانه و پنهانی برگذار میشود. شهروندان تشنه به صلح نمی دانند که درهوتل سلینا چه خبر است. در کدام کشور جنگ زده گفتگوهای صلح پنهانی دایر شده است؟؟؟ اسرار دولتی و نظامی از دسترس و انظار عامه مردم پنهان گذاشته میشود نه یک پروسه صلح که نیاز تک تک شهروندان است.
پنهان کاری در کار صلح نشان دهنده یک توطیه جدید علیه مردم است. همیشه دیده شده که در یک عمل پنهانی و دور از انظارمردم توطیه ای در کاربوده است .صلح برای مردم در عدم حضور مردم یعنی دسیسه و توطیه سازی علیه مردم است.
واقعا که دولت کرزی برای برقراری صلح صادق نیست. خانواده جناب کرزی در بحران کنونی کشور صاحب ملیون ها دالرشده اند, هفته یکبار ثروت سرسام آور برادران کرزی از طرف نهاد های جهانی و رسانه های غربی افشاء میشود. این خود نمایان گر همان قول معروف یعنی گندم نمایی و جو فروشی است. در سایه بحران های موجوده صلح نمایی میکند و لی درحقیقت به جمع آوری ثروت مصروف است.
دولت جناب کرزی برای هر حادثه و واقعه فقط کمیسون تشکیل میدهد و شورا تعین میکند. در طول ده سال ما شاهد دها و صدها کمیسون های پرمصرف و شوراهای نامنهاد صلح بوده ایم. تشکیل این کمیسون ها و شوراها فقط مصرف پولهای هنگفت , عوام فریبی وثروت اندوزی بوده است نه بیشتر از آن.
بازهم ما شاهد یکی دیگر از این شورا ها تحت عنوان شورای عالی صلح میباشیم.
رد شورای عالی صلح چند ساعت بعداز تشکیل آن صورت گرفت.طالب ها بلافاصله تشکیل این نوع شوراهارا قلابی و آمریکایی دانستند و به شدت مخالفت خود را با آن نشان دادند. و خنده دار تر و مضحک تراز آن سروصدا های جناب صبغت الله خان مجددی بود که غیر از ریاست شورا عضویت آنرا قبول نداشت و در روز تشکیل اولین نشست آن نیز حضور بهم نرساند. این است شورای عالی صلح!! هنوز کاری را از پیش نبرده که میان اعضا یش بالای چوکی ریاست جنگ است. این شورا که اعضای آن خود بالای غضب چوکی ریاست آن در جنگ اند چه گونه خواهند توانست بالای صلح کارکنند!!! صبغت الله خان مجددی چندین بار است که قبل از ظهر از ریاست مجلس سنا استعفامیدهند و بعد از ظهرهمان روز دوباره به کار خود ادامه میدهد. او که ازریاست مجلس سنا صاحب ملیون ها دالر سرمایه در داخل و خارج کشور شده است فرصت را غنیمت دانسته نمی خواهد که ریاست شورای عالی صلح راکه همه « وند» است به این سادگی به حریفان واگذار نماید.
صبغت الله مجددی بیشتر به یک منافق در نقش مجاهد می ماند. او با این منافقت های اکادمیک خود و قهر ها و ناز های اهریمنی خویش سالهاست که ریاست مجلس سنا را لگدمال نموده است. زمانیکه انسان به چهره این منافق مجاهد نما مینگرد چهره ابلیس بیشر نمایان میگردد . او واقعا تجسم یک ابلیس در صورت انسان است.
درطی چند سالی که ایشان ریس مجلس سنا اند بجز از تقرر دوستان , اقارب و خویشاوندان خود به پٌست های بلند دولتی کار دیگری را که بخاطر شهروندان انجام داده باشند مردم شاهد نیستند. غضب زمین , ساختن بلند منزل ومارکیت ها, ساختن قصرهای مجلل در دٌبی از کارکردهای ریس صاحب مجلس سنای کشور است.و فرزند شان نیز یکی از صاحبان شرکت های امنیتی خصوصی میباشد.
آقای برهان الدین ربانی نیزیکی از تشنه گان قدرت است . در جایکه یک ریاست تشکیل شود به همه تعهدات پشت پا زده و به چوکی ریاست تکیه میزند . معلوم نیست که آقای ربانی از جمله مخالفین سیاسی دولت است یا عضو فعال دولت کنونی.اشتیاق بیش از حد وی به ریاست چلانی است ولو اگر آن ریاست شورای خردوانی خرچرانی هم باشد. هفته های بعد نشان خواهد داد که صبغت الله خان و یا هم استاد ربانی موفق میشوند که ریاست شورای عالی صلح را لگد مال نمایند.
یک ظرب المثل است که میگویند:«تف نکرد جوش آمد» یک روز از تشکیل آن نمی گذرد که بالای چوکی ریاست جنگ درگرفته است.خدامیداند که طالب ها چقدر براین شورای عالی و این اعضا میخندند.
از ابتدا معلوم بوده که این شورای عالی جز وقت کشی و فریب اذهان عامه چیز دیگری نیست. اگر واقعا دولت جناب کرزی صداقت در کارش بود و خواهان صلح با مخالفین میبود چرا اسامی افراد طالب ها که درکابل حضور دارندمانند مولوی متوکل، ملاضعف و…, در لست طویل این اعضا دیده نمی شود؟
آیا دولت نخواسته که اشخاصی مانندمولوی متوکل، ملاضعیف و… را شامل این شورا نماید و یا اینکه این اشخاص خود بی باور به این شورا و پروسه گفتگو ها اند و آنرا تحریم کرده اند؟
این بازی های مسخره بنام صلح انسان را به یاد همان گفته اندیشمندی می اندازد که گفته بود چه جفای که آزادی خواهان در حق آذادی نکردند و آذادی را اسیرهوا و هوس های شوم خود نمودند . اکنون ما می بینیم که تحت عنوان صلح چه دسسیه ها چه پنهان کاری ها و چه توطیه های سازمان یافته زیر نام صلح که در کشور ما روان است.
