روز گذشته رئیس جمهور حامد کرزی در یک محفل رسمی به مناسبت روز جهانی سوادآموزی احساساتی شده، در حالت گریستن از درد و ترس اوضاع فعلی و آینده کشورش سخن گفت.
گفتنیست که این شک ریزی و گلایه های حامد کرزی در یک محفل رسمی چیزی تازه ای نیست، چند سال قبل وی نیز در روز جهانی حقوق بشر بنابر ظلم‌هایی که بر مردم روا داشته شده بود، گریه کرد.
تحلیلگران سیاسی به این نظر اند که اکنون پس از گذشت 9 سال حکومت انتظار می‌رفت که آقای کرزی با یک روحیه قوی و اعتماد به نفس بیشتری از دست‌آوردهای حکومت خویش گپ بزند و به مردم خود نوید فردای بهتر را بدهد.
بدون تردید، اشک رییس جمهور در این شرایط نه تنها درد مردم را دوا نمی‌کند، بلکه بر نگرانی‌های مردم می‌افزاید و پیام آور آینده مبهم و تاریک است.
حامد کرزی از وجود درد خود یاد کرد، اما به شرح آن نپرداخت، تا ملت افغانستان میدانستند که مشکل در کجاست: «من درد دارم، مردم! والله و باالله درد دارم. من ترس دارم که نشود، خدا نخواسته، روزی میر ویس مجبور به رفتن به خارج شود و خارجی شود. نمی خواهم فرزندم خارجی باشد، من می خواهم در همین کابل به مکتب برود معلم افغان درسش بدهد، در همین جا دکتر شود و در همین جا بزرگ شود.»
در باره ریشه درد حامد کرزی تا کنون اظهاراتی متعددی صورت گرفته است:
۱) مداخله بیش از حد امریکایی ها در امور داخلی کشور و ارزش ندادن به حامد کرزی به عنوان رئیس جمهور افغانستان؛
۲) ناکامی و بی کفایتی اداره وی در نه سال اخیر؛
۳) حمله به قندهار بدون جلب حمایت وی؛
۴) احتمال سقوط دولت وی؛
۴) آغاز بک تحقیق جدی از برادرش در امریکا.
اما بعضی ها گریه و ناله رئیس جمهور را یک «عوام فریبی» عنوان کرده، می گویند که کرزی سعی کرده است تا خود را به حیث یک رئیس جمهور وطندوست و بااحساس جلوه بدهد.
قابل یادآوریست که چندی پیش رهبران کاخ سفید، کرزی را یک رییس جمهور مبتلا به “خلل دماغ” یا manic depression تشخیص داده اند، گفتند که کرزی با ناسلامتی فکری و اختلالات فکری با مشکل می تواند افغانستان را اداره کند.
___
در همین زمینه:
طبیبان سیاسی کاخ سفید کرزی را «خلل دماغ» تشخیص دادند
حامد کرزی “پادشاه درامه” هم شد
