گزارش سری منتشر شده‌ی سایت ویکی لیکس که به بالاتر از نود هزار سند می رسد، کشورهای امریکا و پاکستان را نخستین عاملان تشنج، هرج و مرج، تشدید حملات طالبان و سایر گروه های مخالف دولت در افغانستان معرفی کرده است.
این موضوع برای تمامی کشورهای جهان، تکان دهنده و غیر قابل تحمل بود؛ حتا «بریتانیا» کشوری که بیشتر ازهمه‌ی کشورهای دنیا به پاکستان نزدیک است، از عملکردهای خصمانه ی این کشور در قبال افغانستان به ستوه آمد و آن را منافقانه توصیف کرد؛ هرچند این امر نمی تواند بیانگر صداقت و جهت سیاسی بریتانیا باشد و یا آن را توجیه نماید؛ اما به خودی خود واضح می سازد که هیچ کشوری در میدان سیاست، آشکارا نمی تواند از برنامه های غلط پاکستان در افغانستان دفاع کند.
در نخستین ساعات افشای اسناد محرمانه‌ی جنگ امریکا در افغانستان، سخنگوی رییس جمهور یک بار دیگر نشان داد تا چه اندازه در برابر مظالم کشورهای بیرونی در قبال مردم سرزمین رنجدیده ی افغانستان، انعطاف نشان داده و از سر ترس و هراس برخورد می کند.
یگانه عکس العمل دولت آقای کرزی در طی این نه سال در برابر انفجارها و انتحارهای رهبری شده و برنامه ریزی شده از سوی دولت پاکستان، فقط و فقط سردادن شعار مبارزه با دهشت افگنی در آن سوی مرز افغانستان بوده است.
حامد کرزی روز پنج شنبه یک بار دیگر به نحوی سخنان تکراری خود را بازهم تکرار کرد و از مبارزه با تروریسم در آن سوی مرزهای افغانستان یاد کرد؛ چیزی که تا کنون هیچ نتیجه و پیامد مثبتی را در قبال نداشته است.
اظهارات حامد کرزی مبنی بر تمویل، تجهیز و فرستادن طالبان و تروریستان از آن سوی مرز به افغانستان، واقعیتی است غیر قابل کتمان؛ اما در راستای جلوگیری از این واقعیت نا مطلوب تا هنوز هیچ گونه اقدام در خور ستایشی نه از سوی دولت وی (افغانستان) و نه هم از جانب متحدین آن، اتخاذ نشده است.
بر همین اساس، جامعه ی جهانی تا زمانی که برنامه ی مبارزه با تروریسم را در آن سوی مرز متمرکز نکند، و کماکان برنامه ی مبارزه با تروریسم را در داخل مرزهای افغانستان جستجو و ادامه دهد، قصه همان است که هر روز گفته می شود.
بارها دولت افغانستان به جامعه ی جهانی هشدار داده است که نباید تمامی برنامه های نظامی – سیاسی را در داخل کشور متمرکز سازد؛ اما حامیان بین المللی افغانستان تا همین اکنون به این امر توجه نکرده اند. از جانب دیگر، امریکا سالانه یک ملیارد دالر را برای کشور پاکستان به خاطر مقابله با بنیادگرایی و تروریسم کمک می کند؛ اما هیچ گاه از این کشور نپرسیده است که کمک ها را در کدام راه به مصرف می رساند.
به نظر می رسد پاکستان با استفاده از معامله با جامعه ی جهانی، معامله ی دیگری را سر و سامان می دهد و امکانات مالی و نظامی حامیان غربی خود را به نحوی در اختیار مخالفان دولت افغانستان قرار می دهد؛ نکته یی که دیوید کامرون به نحوی به آن اشاره داشت.
اما با وجود تمام شواهد و ثبوت مبنی بر دخالت پاکستان در اخلال امنیت، و حمایت از مخالفان مسلح دولت، جامعه ی جهانی و به ویژه امریکا هیچ گونه اقدامی را در راستای مبارزه با تروریسم در آن سوی مرز (پناهگاه های تروریستان در داخل خاک پاکستان) انجام نداده است.
با این اوصاف، اگر جامعه ی جهانی بازهم خاموشی اختیار کند و در راستای جلوگیری از اغراض سیاسی پاکستان، فشار لازم را بر آن کشور وارد نسازد، به تمام معنا صداقت جامعه ی جهانی در جنگ افغانستان زیر سوال خواهد رفت و یک بار دیگر طالبان و حامی اصلی آن (پاکستان) بر اوضاع سیاسی افغانستان، مسلط خواهند شد و فاجعه ی دهه ۹۰ را بار دیگر در افغانستان تکرار خواهند کرد.
