پس از چند ماه انتظار، بالاخره روز تاریخی برگزاری بزرگترین نشست بین المللی در شهر کابل فرا رسید. روزی که نیروهای امنیتی توانستند در حضور ۷۰ مقام بلند پایه خارجی امنیت این نشست را تامین نمایند که این یک دستاورد مهم این کنفرانس و افتخار برای آقای کرزی و یک رسوایی و شکست سخت بر طالبان و کشور های همکار آنها میباشد. این کنفرانس بین المللی با حصول توافق در این مورد که دست کم پنجاه درصد از کمک های بین المللی به طور مستقیم در اختیار دولت افغانستان قرار گیرد به کار خود پایان داد.
گرچه از سال ۲۰۰۱ میلادی تاکنون شش کانفرانس و گردهمایی بزرگ بین‌المللی با هدف دولت سازی، تامین نظم و امنیت، بازسازی و توسعه و همچنین احیا و تقویت اردوی ملی و پولیس افغانستان در پایتخت‌های کشورهای اروپایی و یکبار نیز در توکیو پایتخت جاپان برگزار شده که نتایج چندان ملموسی بر اوضاع رو به بدتر شدن کشور نداشته، اما بی تردید مقدمه ای بوده بر نزدیکی همه جانبه و درک عمیق کشور های دوست از عرصه های مختلف حیاتی افغانستان که در سخنان نماینده گان این کشور ها بهتر تبلور داشت.
کرزی در اولین سال از دومین دوره ریاست جمهوری اش میخواهد نشان دهد که تلاش دارد تا اداره امور کشور را خود با اتکا به ظرفیت های افغانی به پیش برد و یک دوست خوب و دولت مسوولیت پذیر میباشد. به همین منظور وی خطاب به حاظرین گفته است که کشورش تلاش خواهد کرد تا به فعالیت نهادهای موازی و در نتیجه “تکرار فعالیت ھا و تطبیق پروژه ھای متعدد غیر ھماھنگ در مطابقت با برنامه ھای ملی افغانستان” پایان دهد موردی که وی بار آنها از ان به عنوان دولت های موازی یاد کرده است. بهر حال؛ کرزی میخواهد راه رفتن به پای خود را مشق کند گرچه عصا از بیگانه است.
اما با وجود این همه نمایشات؛ ابهامات زیادی میان حرف و عمل وجود دارد که همکاری و پشتیبانی مردم از برنامه های دولت را دچار تعارض و چالش های جدی کرده است. فساد و نا امنی ناشی از آن جمله عوامل بازدارنده قرار گرفتن مردم در عقب برنامه های دولت محسوب میگردد.
فساد هم مانند امنیت وعوامل برهم زنی آن به یک پدیده غیر قابل تعریف در افغانستان مبدل شده که وجود فزیکی اش را هیچ کس نمی می بیند و یا نمی خواهد ببیند اما وجود باطنی آن زنگ خطر برا ی هر اداره و هر مقام افغانستان می تواند باشد.دولت شدیدا با مرض فساد گسترده و استفاده سو از امکانات ملی و دولتی برای تحکیم یک گروه وفادار به خود بوده و بر خود سری های آنها میدان داده است. دولت افغانستان پول زیاد میخواهد در حالیکه روند مصارف پول های قبلی شفاف نبوده و توسعه متوازن و توزیع عادلانه ثروت صورت نگرفته است. موضوع مهم دیگر، چگونگی مصالحه و مذاکره با مخالفین است . حامد کرزی در بیانیه افتتاحیه اش، تصریح کرد افغانستان با دشمن شریری مواجه است که تمامی اصول اسلامی و بین المللی را زیر پا نموده و هیچ چیزی جز ایجاد فضای ابهام و مشکوک ساختن ذهنیت عامه را در برابر حاکمیت افغانستان و تعهد جامعه بین المللی در سر ندارد. اما با آنهم راضی و آماده است تا با این اشرار بدون رضایت مردم افغانستان کنار بیاید. پرسش اینست که هدف از مصالحه با طالبان چه است؟ ختم جنگ و یا ازدیاد نیرو در تطبیق اهداف استراتیژیک ناتو؟ در صورتی که هدف ختم جنگ در افغانستان باشد، جنگ افغانستان در حالتی نیست که به مصالحه ای نیاز داشته باشد زیرا شمار جنگنده های مسلح طالبان خیلی کمتر نیرو های موجود داخلی و خارجی میباشد. و اگر هدف این است که نیرویی برای تطبیق اهداف مطروحه استراتیژی ناتو و امریکا باشد،در آن باید به موثریت و امتیازات پاکستان توجه گردد. اگر به بازی ایران توجه نکنیم، در این صورت هر نوع فیصله ای که صورت می پذیرد، برنده اصلی حوادث افغانستان نه امریکا و ناتو و کشورهای متحد آن و نه هم افغانستان جنگ زده است بلکه برنده اصلی این قضیه پاکستان می تواند باشد و بس. پاکستان این پیروزی را زمانی در آستانه کنفرانس پیشواز گرفت و از ان خود ساخت که تلاش هایش در برکناری وزیر امور داخله و رییس عمومی امنیت دولتی به ثمر رسید.
اما نپرداختن به موردی که مادر فساد و بی امنی میباشد؛ قابل مکث است؛ مواد مخدر افغانستان بحیث تمویل کننده اصلی این دو مشکل اساسی و حل ناشده دولت ؛ مردم افغانستان و جامعه جهانی است. بدون راهکار جامع در راستای کوتاه کردن دستان ماموران عالیرتیه دولت و سازمان های استخباراتی بیرونی؛ نمیتوان به رفع آن دست یافت. ما ضمن ابراز تبریکی به تدویر کننده گان این نشست؛ امیدوارم از فرصت های بوجود آمده استفاده شفاف و سالم در راستای دور کردن چنگال های فقر و بی امنی از گلو مردم صورت گیرد.
