بعد از یک عمر هیاهو، کنفرانس کابل برگزار شد. این کنفرانس با حضور بیش ار هفتاد کشور جهان در کابل، نخستین دست آورد برای حکومت افغانستان در سطح جهان- بعد از ده سال- به حساب می‌آید. اما چنان به نظر میرسد که بار دیگر مردم افغانستان بر دامن مشکلات رها شده اند و نوع دسیسه و فریب این کنفرنس را سامان داده است.
و این زمانی بیشتر چهره می‌نمایاند که جمله‌ی کوتاه خانم کلینتون را که «عمده ترین هدف جامعه‌ی جهانی در این کنفرانس، برطرفی نگرانی و تنش‌هایی هست که میان حکومت افغانستان و جامعه‌ی جهانی به وجود آمده است» را، به یاد بیاوریم: اخیراً تنش میان حکومت افغانستان و جامعه جهانی -به خصوص میان آقای کرزی و امریکا- به وجود آمده بود. اگرچه گام هایی برای برطرفی آن تنش‌ها برداشته شده است؛ اما تاهنوز پایان نیافته تلقی می‌شد. در این کنفرانس جامعه جهانی تلاش کرد تا خودش را از بلای افغانستان نجات دهد و آقای کرزی این تضمین را یافت که برای چهار سال دیگر رییس جمهور افغانستان است.
اینکه سال ۲۰۰۱۴ سال خروج نظامی های خارجی از افغانستان عنوان شده است، فقط برای آن است که جامعه جهانی برای پنهان کردن ناتوانایی ها و کوتاهی های‌شان بگویند که حالا بعد از این ده سال، به مرحله‌یی رسیده ایم که تا چهار سال دیگر افغانستان را به حکومت آن واگذاریم و آهسته آهسته از این کشور رفع مزاحمت می کنیم. جامعه‌ی جهانی برای آن در تلاش رهایی خودش از بحران افغانستان است که در این ده سال حضور نتوانست ، موثریت بایسته‌یی از خود نشان دهد؛ زیرا در این مدت طالبان و القاعده نابود نشدند، اسامه بن لادن و ملا عمر بازداشت یا کشته نشدند.
در این مدت واضح نشد که این طالب برای چی و از جانب کدام کشور ها تمویل می‌شود و هر روز این مسأله دامنه و سیع تری پیدا می‌کند و همچنان معمای مبارزه با تروریزم هروز در جهان تازه می‌شود، فقر به اوج خود رسیده است و فساد نیز سیر بالایی را می‌پیماید و هر روز فاصله میان مردم و حکومت افغانستان بیشتر شده است و آقای کرزی هم سر انجام راهی نمی‌بیند جز اینکه برنامه پیوستن با طالبان را روی دست گیرد.
همچنان در کنفرانس کابل آقای کرزی نشان داد که برای چهار سال دیگر همچنان رییس باقی خواهد ماند و به عباره‌ی دیگر بر مردم افغانستان تحمیل شد؛ زیرا هفتاد کشور عمده‌ی جهان، بار دیگر وعده‌ی همکاری به رییس جمهوری را دادند که در یک تقلب سازمان‌یافته در یک انتخابات دروغین به قدرت رسید که متأسفانه جامعه‌ی جهانی بر ریختن آبروی دموکراسی در افغانستان توجهی نکرد.
باتوجه به تنشی که میان آقای کرزی وغرب به خصوص امریکا وجود داشت، و باور براین که ناکارگی های کرزی و تیمش در ۹ سال گذشته جهان را در افغانستان راه گم و غیر مؤثر ساخته و نیز رشد فساد گسترده در حکومت، اعتماد جامعه‌ی جهانی را سلب و سبب به تعلیق در آوردن کمک های شان به افغانستان شده است، به نظر میرسید که این بار در کنفرانس کابل، اتفاق به گونه‌یی صورت پذیرد که به خیر مردم افغانستان باشد. بنابر آن انتظار می‌رفت که شرکت کنندگان، با تغییر لحن وارد این کنفرانس شوند و نسبت به حقایق راه اغماض و پنهان کاری را در پیش نگیرند؛ اما متأسفانه، همه‌چیز برعکس اتفاق افتاد.
در جریان کمپاین کنفرانس کابل که ماه‌ها را در بر گرفت، گفته می‌شد که این کنفرانس، دنباله‌ی کنفرانس لندن است و این بار روی چگونه به مصرف رسیدن کمک‌های وعده داده شده در آن کنفرانس، بحث و میکانیزم‌هایی در این زمینه ارایه خواهند شد. حتا گفته می‌شد که این‌بار حکومت افغانستان، برنامه‌هایی را برای حذب کمک‌های جامعه‌ی جهانی در این کنفرانس ارایه می‌دهد؛ اما متاسفانه نه از برنانه خبری بود و نه هم از چگونگی به مصرف رساندن پول های کمکی به افغانستان سخنی به میان آمد. آنچه بیشتر روح این کنفرانس را تشکیل میداد بحث برنامه ادغام طالبان به بدنه حکومت بود که آن هم تازه‌گی نداشت. ، برنامه‌ی «ادغام مجدد» (برنامه‌ی پیوستن طالبان به بدنه حکومت) که دیده می‌شد در یک گیرماندگی مطلق جامعه‌ی جهانی، مورد تایید قرار گرفت؛ آنهم فقط به عنوان یک روش سیاسی از جانب آقای کرزی و جامعه‌ی جهانی، به هدف غالب شدن بر طالبان، مورد حمایت و تطبیق قرار خواهد گرفت. باید گفت برنامه‌یی‌که به نام «ادغام مجدد» روی دست گرفته شده است، در نام خود نیز مشکل دارد؛ زیرا طالبان در گذشته مدغم به حکومت آقای کرزی نبودند که چندی پیش انشعاب کرده باشند و اکنون «ادغام مجدد» آن روی دست گرفته شود. رویا رویی در این کنفرانس سخنان وزیر خارجه ایران به گونه واضح نوع رویارویی با برخی قدرت ها و کشور ها بود. او اگرچه خیلی نرم و با احتیاط صحبت کرد؛ اما پاکستان و افغانستان را به نحوی متهم کرد که در ایجاد تا امنی های اخیر در زاهدان و ایران نقش داشته اند. او برخی از نیروهای خارجی در افغانستان را متهم کرد که در نا امنی های اخیر ایران دست داشتند؛ اگرچه آقای متکی از کشور خاصی نام نبرد؛ اما اذعان کرد که برای تروریستان در داخل کشورش صلاح های مدرن وپیشرفته داده می شود. که اشاره او به طرف نیروهای خارجی مستقر در افغانستان بود. همچنان وزیر خارجه هند نیز تلویحا از پاکستان انتقاد کرد که در امور افغانستان مداخله می کند و در ایجاد مشکل در افغنستان دخیل است؛ اما به نحوی گفت که ار پاکستان نام نبرد. دستآورد اما با اتهم این کنفرانس دست اوردی داشت. بزرگ ترین دست آورد آقای کرزی در این کنفرانس، تعلق گرفتن پنجاه درصد کمک های جامعه‌ی جهانی به افغانستان است که می تواند نکته‌ی قابل اهمیتی برای افغانستان و جامعه‌ی جهانی باشد؛ زیرا با این پنجاه درصد کمک های جامعه جهانی از یک طرف حکومت صلاحیت های بیشتری میابد و از طرفی هم آقای کرزی خود می داند که به میل خود آن را چگونه به مصرف برساند.
و نباید فراموش کرد که تعلق گرفتن پنجاه درصد کمک های جامعه جهانی به افغانستان می تواند این امید واری را به وجود ارد که برنامه تحویل دهی صلاحیت ها به حکومت افغانستان نیز روی دست گرفته شود و این یک اغاز باشد.
برگرفته از روزنامه ی ماندگار
