حامد کرزى روز گذشته در مراسم روز جهانی مبارزه با مواد مخدر گفت ” خارجی ها قرارداد های کلان را به خویشاوندان واقارب کلان های دولت می دهند که این خود عامل فساد اداری است” رئیس جمهور از خارجی ها خواست تا از دادن قرارداد های بزرگ به بزرگان دولتی ویا هم اقارب ایشان خود داری کنند. رئیس جمهور کرزی با این اظهارات یک بار دیگر اعتراف نمود که در امور کشوری از صلاحیت لازم برخور دارنیست درحالی که چنین نیست زیرا تمام وزیران و اراکین بلند رتبه ی دولتی توسط رئیس جمهور برگزیده شده و به وظایف گمارده مى شوند.
در مورد نماینده گان مجلس نیز باید گفت که خارجی ها بدون دخالت مقام های دولتی به عنوان تضمین به عقد قرارداد ها نمی پردازند . شکی نیست که سوء استفاده از مناصب دولتی در دولت کنونی امریست معمول و دراین زمینه خانواده ووابستگان رئیس جمهور در حرم اتهامات قرار دارند.
رئیس جمهور کرزی اگر واقعاً خواستار اصلاح امور است و می خواهد که فساد اداری از ادارات کشور ریشه کن شود چرا به برکناری ومحاکمه استفاده جویان اقدام نه نموده وبه مبارزه علیه مواد مخدر و فساد اداری تشدید نمی بخشد.
رئیس جمهور کرزی باید بداند، مردم به سخنرانی های ایشان که اقدامات جدی را در پی نداشته باشد اعتماد نمی کنند و این دلیل بیگناهى مرد شماره یک کشور به این بهانه که در فساد اداری و قاچاق مواد مخدر دست خارجی ها دخیل است نبوده وایشان را برائت داده نمی تواند.
نفر اول مملکت مکلف است که قانون اساسی وسایر قوانین را به اجرا بگذارد ولو دست قانون دامن دوستان واعضاى خانواده ایشان را بگیرد.
عدم جدیت برای آوردن اصلاحات در ارگانهای دولتی چیزیست که هم شهروندان کشور وهم جامعه جهانی از آن شاکی اند و تا کنون جزء سخنرانى هاى تند و صحبت های عاطفی از رئیس اقدام دیگر ی دیده نشده است.
صحبت رئیس جمهور به این می ماند که پدری از دکانداری بخواهد که برای پسرش چیزی ندهد درحالی که می تواند پسر خود را خود اصلاح ویا مجازات نماید.
رئیس جمهور با این اظهارات خواسته بیگناهی خود را در زمینه فساد گسترده اداری دولت اش به اثبات برساند اما متوجه این مسأله نبوده اند که اعتراف ایشان دلیل برعدم مدیریت کاراى ایشان داشته، اعتماد مردم را نسبت دولت به صورت فزاینده کاهش می دهد.
سوال این جاست که آیا واقعاً اراده ی برای اصلاحات وجود دارد ؟
این سوال چند سال است که از جانب دولت بی پاسخ مانده است وبه همین دلیل فساد وقاچاق مواد مخدر به صورت فزاینده درحال گسترش است.
اگر فرض را به این بگذاریم که جامعه جهانی (علاقه ی برای مبارزه با دو فکتور نفى ممواد مخدر و فساد ادارى) در افغانستان نداشته باشد، آیا دولت افغانستان وظیفه ندارد که مردم کشور را از شر این دو بیماری مهلک نجات بخشد؟
