نخست درود بر روان پاک شهدای ارغنداب قندهار و رحمت خدا باد بر وارثین ماتم دیده و درد مندیکه در شب خوشی و عروسی از دست جانیان انسان ستیز به ماتم نشستند. عذاب جهنم و غضب خداوند شامل حال کسانی باد که بیرحمانه در محفل شادی مصیبت آفریدند. و تأسف بحال وجدانهای یخ زدۀ که با شنیدن این حادثۀ خونین و غمبار دست زیر الاشه نشسته هیچ تحرکی از خود نشان ندادند. و بهشت برین نصیب قربانیان این حادثه و صد ها حادثه دیگر که از دست جانیان بی رحم و بی عاطفه هر روز قربانی می شوند و به خاک خون می خلطند.
درست چند روز قبل حدود اضافه از صد تن از هموطنان ما در ولسوالی ارغنداب قندهار به حمام خون غسل داده شدند.اما متأسفم که جامعه مدنی روشنفکران علماء دینی محصلین ومتعلمین درد این مصیبت بزرگ را احساس نکردند.نمیدانم چرا در عملیات اشتباهی نیرو های مسلح کشور ویا نیرو های ناتو که به گفته آن ها سهوا باعث شهادت دو ویا سه یا چندین تن از هموطنان ما میگردد موج از خشم ونا راحتی فضای کشور را فرامیگیرد، اما درقتل عام قصدی وعمدی گروه های شریر وفساد پیشه کسی به جاده ها بیرون نرفت ودر مطبوعات تقبیح نشد؟
مگر جنایت تبعیض را می پذیرد؟
میشود بخاطر برادران نا راضی فاجعۀ به این بزرگی را دست کم گرفت وبا احساس خشکیده وایمان لرزان سکوت کرد؟ نه خیرجنایت از دست هر کسی صادر شود جنایت است.کسانیکه قصدا وعمدا با بم گزاری ویا انفجار بم های انتحاری باعث قتل وکشتار مسلمانان بیگناه میشوند جایگاهش را خداوند تعین نموده اما عدۀ بپاس هم روبط شکلی در صدد توجیح جنایت جانیان ودشمنان قسم خوردۀ مردم مسلمان افغانستان اند.اگر خودرا بجای وار ثین شهدای محفل عروسی وشادمانی قرار دارید چه احساس دارید؟بلی پاسخ را که دشمنان افغانستان به مصوبات شورای مشورتی برای صلح د اشتند همین بود که صد ها تن را بخون غسل دادند وهیچکس خم به ابرو نیاورد.
اگر تو ای جنایت کار زیر نام اسلام وافغان به این جنایت نا بخشودنی دست زده باشی وعدۀ با نگاه خیره توان قضاوت را از دست داده باشند من ترا برائت نمیدهم وتنها تنهای فریاد مکیشم مرگ بر پیروان قابل وغضب بی انتهای خود شامل حال کسانی باد که مرز های ایمان اسلام وانسانیت را شکستانده بر محفل عروسی دو جوان که به انتظار آینده پر بار لبخند می زدند آتش ریخت دعا میکنم خدا عکس این آتش را در جهنم نصیب عاملین این حادثه سازد.اما نمیشود از کنار این مسائل دردناک با تکرار چند کلیمه عاطفی واخلاقی عبور کرد باید عکس العمل نشان داد وعاملین را به مردم مسلمان افغانستان معرفی نمود.
جای تعجب است که در حوادث کوچک دیگر راه های عمومی مانند تورخم وجلال آباد مسدود میشد ودر اطراف دانشگاه ها تظاهرات براه انداخته میشد اما امروز نوع سمپتی وهمدردی با عاملین این حادثه دیده میشود .سر نخ در کجاست.مگر جنایت مخالفین مسلح را باید توجیح کنیم تا مفاد جرگه مشورتی زیر سوال نرود؟ نه خیر هم جامعه مدنی وروشنفکری هم محصلین وهم متعلمین در قبال فاجعه خونین ار غنداب بی تفاوتی کرده اند.خصوصا علماء کرام که میبایست در روز جمعه در تمام منابر به ارواح شهدای قندهار درود میفرستند وبر عاملین نفرین که نکردند.دلیل این خاموشی چه هست.؟ شاید گفته شود برادر ناراضی نا راض تر میشوند.کسانی راکه پیام صلح را با راکت وانتحار پاسخ دادند وده ها عمل انتحاری انجام دادند میشود برادر نا راضی خواند و برای شان جان جان گفت.
اگر کسی با ریختاندن خون علماء روحانیون متنفذین وشخصیت های نامدار کشور راضی باشد وبا اعدام وغرغره اطفال زیر سن بنام جاسوس دولت شادیانه زند وبا تخریب مکاتب ومدارس وتأسیسات دولتی بنیاد افغانستان را نابود کنند باز هم برادر اند.؟ من اینقدر میدانم که وارثین شهدای حادثه شب عروسی ارغنداب خون میگیرند وما احساس نکردیم وچشمان ما طور خیره به قدوم عاملین این جنایت در درون نظام دوخته است.وبا احتیاط عکس العمل نشان میدهیم و میگوئیم برادران ما در اجتهاد خویش اشتباه کرده اند. چه برادرانی؟ برادرانیکه بما مرگ میاورند.
مخاطب من علماء وروحانیون است روحانیونیکه در جامعه نقش بزرگی دارند چرا بین جانیان تبعهیض قائل اند.جنایت ناتو را جنایت میدانند وجنایت طالبان را اشتباه در اجتهاد؟ اشتباه در عمل واشتباه در تشخیض محل عملیات..که شاید خارجیان بوده باشند که نبودند.خیلی قابل شگفت است که از کنار مسائل اینطور بگذریم.امید وارم علماء وروحانیون کرام در همچو مسائل تبعیض قائل نشوند در برابرجنایات از طرف هر کس که هست عکس العمل نشان دهند همه خاموش اند تا فرد سهوا از طرف نیرو های امنیتی کشته شود ودست به تظاهرات بزنند واما در بربر این وحشت ساکت وخاموش باشند.مخالفین در طى چندین سال، دست به جنایاتى زده اند که این عملکردهایشان با تعلیمات دین در تقابل قرار داشته اما شمارى از علماى افغانستان در برابر این جنایت مخالفین که هر روز اسلام را در نظر جهانیان خوار و ذلیل نشان مى دهند، خاموشى اختیار کرده اند و مسئولیت شان را آن چنان که لازم است انجام نداده اند.
حملات انتحارى و خودکشى از مسائلى است که باید علماى محترم دین در برابر آن واکنش هاى تند نشان بدهند و حرام بودن آن را به مردم عوام تفهیم نمایند اما برخى از علماى دین نه تنها این جنایات را محکوم نمى دارند بلکه حاضر نیستند سخنرانی هم بکنند. قتل کودکان به دست مخالفین دولت موضوعى نیست که علماى محترم به آسانى از کنار آن بگذرند و آن را نادیده بگیرند. امید وجدان بیدار و با تمیز نصیب همه ما گردد.
