«کرزی، دیگر به پیروزی نیروهای ناتو در افغانستان باور ندارد.» این مطلب را به نقل از “گاردین” می نویسم؛ این روزنامه، پس از برکناری وزیر امور داخله و رییس عمومی امنیت ملی، در یک تحلیل از وضع کنونی افغانستان، به این نتیجه رسیده است. البته پیش از گاردین و دیگر رسانه های غربی، از ماه ها به این سو شماری از کارشناسان مسایل کشور، نسبت به ایجاد برخی تغییرات اساسی در رویکردهای کرزی، ابراز نگرانی کرده بودند.
تیم تمامیت‌خواه ارگ با روی‌گردانی از تعهدات خود در برابر مردم، تلاش دارد که قدرت را به گونه ی غیر اخلاقی در خدمت سیاست های خطرناک قبیله گرایانه قرار دهد که هدف آن، حذف نخبگان در تصمیم گیری های کلان کشوری است. بی باوری کرزی به عدم پیروزی ناتو در مبارزه با تروریزم، در عین حال می تواند به بی باوری او به نیروهای افغان در این مبارزه نیز تلقی شود و ضمناً نشان دهد که تیم حاکم، به ارزش های مدنی و دموکراتیک هم هیچ گونه اعتقادی ندارد.
آقای کرزی به این دلیل به پیروزی ناتو در جنگ با تروریزم بی باور نشده، که این نیروها در این نبرد، اهداف دیگری را دنبال می کنند و یا این که صادقانه در این مبارزه، عمل نمی کنند؛ بل دلیل اصلی بی باوری کرزی، سعی در حفظ قدرت و ایجاد تبانی های جدید با برخی کشورهای همسایه بر سر موضوع افغانستان و شریک کردن گروه های جنگ طلب در ساختار قدرت است.
از سوی دیگر، برگزاری جرگه ی مشورتی صلح، نشان داد که کرزی تلاش دارد زیر نام صلح و گفتگو با مخالفان مسلح، در پشت پرده، اهداف دیگری را دنبال کند. یکی از سناتوران کشور که در جرگه ی مشورتی صلح شرکت داشت، پس از برگزاری جرگه، به صورت آشکاری از برنامه های دیکته شده در کار جرگه خبر داد و اظهار کرد که آنچه در قطعنامه ی این جرگه مطرح شده، چیزی نیست که در کمیسیون ها روی آنها بحث شده بود.
این موضوع نشان می دهد که جرگه ی صلح، آغاز یک توطیه ی کلان در کشور می تواند محسوب شود، که آسیب های بزرگی را به منافع ملی وارد می کند. در حال حاضر، افغانستان در موقعیت بسیار خطرناکی قرار دارد. از یک سو به گفته ی جنرال «استنلی مک کریستال» فرمانده ی نیروهای ناتو در افغانستان: در ماه های آینده، شاهد افزایش درگیری های نظامی در کشور خواهیم بود. با توجه به این که در ماه های آینده قرار است انتخابات پارلمانی در کشور برگزار شود، افزایش درگیری های نظامی، خبر خوبی نمی باشد.
برخی نگران اند که افزایش خشونت ها ممکن است معادلات سیاسی را در این مورد نیز تغییر دهد؛ به این معنا که ما شاهد برگزاری انتخابات عادلانه و شفاف در کشور نباشیم و تیم تمامیت‌خواه با رویکردهای خاص خود، بلایی را که بر سر انتخابات ریاست جمهوری آورد، بر سر انتخابات پارلمانی هم بیاورد. از مدت ها پیش، برخی آگاهان، نگرانی های خود را در این خصوص، مطرح کرده اند. به باور این آگاهان، تیم تمامیت‌خواه سعی دارد با ایجاد فضای رعب و خشونت، زمینه را برای حکومتی کردن مجلس نمایندگان فراهم کند. به هر حال، عدم اعتماد کرزی به پیروزی ایتلاف جهانی در مبارزه با تروریزم در مجموع، برخاسته از برنامه هایی است که تیم تمامیت‌خواه از قبل آن را طراحی کرده و به گونه یی سنگ پشتی در حال اجرای آنها است.
این سیاست های تازه، بحران در کشور را باز هم عمیق تر می‌سازد و بر دامنه ی اختلافات و رویارویی های نظامی می افزاید. کرزی دیگر به هیچ برنامه یی که منافع کل افغانستان را در نظر داشته باشد، باور ندارد. بی باوری او به معنای نفی نه سال دستاوردهای افغانستان در عرصه ی ایجاد کشوری با ارزش های دموکراتیک است؛ به این معنا که افغانستان در حال گسستن از خانواده ی جهانی می باشد و به سمتی برده می شود که قبیله سالاری در آن، حرف اول و آخر را می زند. در چنین شرایط خطرناکی، نیروهای ملی و دموکراتیک وظیفه دارند که در برابر این توطیه ی بزرگ، دست به روشنگری بزنند و نگذارند که عده یی معدود با سرنوشت و آینده ی آنان بازی کنند. اگر از حالا جلو این بازی خطرناک و توطیه ی بزرگ گرفته نشود، در آینده باز هم جهان با یازده سپتامبر دیگری مواجه خواهد شد و از سوی دیگر، افغانستان در دره یی از خشونت و استبداد فرو خواهد غلطید.
روزنامه ی ماندگار
