خبر و دیدگاه

حنیف اتمر و امرالله صالح؛ قربانی رقابت های سیاسی و قومی در ارگ ریاست جمهوری

amrullah_atmar_karzaiwine

 

کناره رفتن آقایان حنیف اتمر و امرالله صالح از دو پست کلیدی و وزارت داخله و امنیت ملی افغانستان، برای بسیاری از افراد نه تنها مایه تعجب شده است، بلکه بازار شایعات و گمانه زنی ها را در کابل و پایتخت های غربی داغ کرده است. از تمام شایعات و اظهارات رسمی مقام های غربی و افغانی و تحلیلگران متفاوت چنین معلوم می شود که کسی از این تغییرات راضی نیست. زیرا، کرزی در حالی دو مقام حساس و ارشد حکومت را کنار زد که در مقایسه با سایر مقام ها از کارنامه های موفق برخوردار بودند و کشورهای کمک کننده نیز مدیریت و دستاوردهای اصلاحی شان را تایید می نمایند. به ویژه، در حالی که امریکایی ها قصد دارند اردو و پولیس ملی را آموزش و آماده خدمت بسازند، از دست دادن اتمر و صالح را با بی میلی تمام پذیرفته اند.

جف مورل، سخنگوی وزارت دفاع ایالات متحده، به ستایش از همکاری و کارنامه این دو مقام امنیتی پرداخت، ولی آقای گیتس این موضوع را یک مساله داخلی افغانستان قلمداد کرد و ابراز امیدواری کرد که کرزی کسانی معادل این افراد را در پست های داخله و امنیت انتخاب کند.

با این حال، آقای کرزی دلایل استعفای این دو مقام ارشد را ناشی از ناکامی آن ها در جلوگیری از ورود تروریستان که او خود آن ها را جز “برادران ناراضی” به حساب آورد، به داخل شهر دانسته است، با این که پولیس در نهایت توانست جلو حملات انتحاری را بگیرد. از این رو، کرزی با این کار نشان داد که مورد جرگه مشورتی صلح برای او به اندازه ای مهم است که به خاطر آن دو مقام ارشد خود را برکنار می نماید.

آیا این سرآغاز اصلاحات و اعمال یک اراده قوی از سوی رییس جمهوری که به بی تدبیری و سستی اراده مشهور است، می باشد یا نشانه ای از تصفیه حساب های سیاسی داخل ارگ که از دیرباز شروع شده بود؟

حنیف اتمر، قربانی قدرت طلبی کرزی؟

بعضی از مقام ها دلیل کنار زدن اتمر را ناشی از اختلافات اش با رییس جمهور در رسانه های غربی عنوان کرده اند، و بعضی دیگر مانند آقای کبیر رنجبر از اعضای پارلمان، بر این باور اند که آن دو، قربانی فشارهای ایران و پاکستان شدند. کسانی مانند توماس روتیش، از دیپلومات های اسبق اتحادیه اروپا در گفتگو با رادیو آزادی، به این باور اند که با وجود کثرت مقام های بی کفایت در حکومت و در ارگ ریاست جمهوری، به سختی باور می کنند که این اقدام نشانه ای از اصلاحات بوده باشد. زیرا، در نزد کرزی، معیارهای مقرری و اخراج مقام ها واضح نیست.

اما، کسانی که با اختلافات اتمر و کرزی آشنایی دارند، بر این باور اند که محبوبیت حنیف اتمر در نزد ایالات متحده و اروپایی ها که آن ها هرگز پنهان نکرده اند، و همچنان در داخل کشور، سبب ترس و رقابت در وجود کرزی، از دیرباز شده بود. در حقیقت پس از برکناری جاوید لودین از ریاست دفتر و مورد غضب قرار گرفتن آقای اتمر و رفتن اش به وزارت معارف، این اختلافات آغاز شده بود. بسیاری بر این باورند که کرزی تحت فشار غربی ها اتمر را در کابینه ابقا کرد، و به گفته توماس روتیش، دیپلومات اروپایی، کرزی با این کار خود، به حمایت های خارجی حنیف اتمر نقطه پایان گذاشت.

گفته می شود که کرزی از این بابت از حنیف اتمر در هراس بود که به خاطر محبوبیت اش در نزد امریکایی ها و اروپایی ها، می توانست چون یک بدیلی در مقابل او طرح گردد. آقای کرزی نیز با همین شیوه، یعنی حمایت بی دریغ امریکایی ها، در جلسه بن انتخاب شد. آقای کرزی همیشه از تکرار سناریوی مشابه در مورد اتمر هراس در دل داشته است.

البته، در سیاست افغانستان این یک رسم عام است که  رهبران سیاسی و دولت مردان افغان برای حفظ قدرت سیاسی خود، آدم های قوی را در کنار خود رشد نمی دهند تا مبادا روزی علیه خودشان کودتا و قیام نمایند. کرزی نیز از این خصوصیت برخوردار بوده و مصلحت نظام را قربانی ابقای سیاسی خویش می نماید.

البته، این موضوع در مورد امرالله صالح صادق نیست. زیرا، او هرگز بدیلی برای کرزی محسوب شده نمی تواند. ولی حلقه نزدیک به کرزی که در کابینه جدید، پروژه اختصاص دادن پست های کلیدی به مقامات پشتون تبار را با موفقیت به اتمام رساندند، آخرین حلقه مهم که ریاست امنیت بود، از دست شان بیرون مانده بود. آن ها به خاطر حمایت امریکایی ها از توانایی های امرالله صالح، موفق به دست آوردن این نهاد مهم نشده بودند. در کنار دلایل قومی، خصومت آشکار طالبان و پاکستانی ها با ریاست آقای صالح، رییس جمهور را در نهایت قانع به این ساخت که علیرغم حمایت غربی ها از ریاست امرالله صالح، او را کنار بزند.

 

برگرفته از روزنامه ی هشت صبح 


نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا