تلویزیون طلوع مصاحبه یی را چند روز پیش نشر کرد که دران آقای عبدالحفیظ منصور سردبیر هفته نامهء پیام مجاهد و اسماعیل یون مشاور رییس جمهور کرزی که نویسندهء کتاب “دویمهء سقاوی” یعنی دکترین فاشیستی افغان ملت است، شرکت کرده بودند.
درین مصاحبه جناب عبدالحفیظ منصور روی کار کرد های نادرست، فساد اداری، قومپرستی و جنایاتی که در حکومت کرزی جاریست، انگشت می گذاشت و آقای یون در دفاع از حکومت کرزی، حکومت دوران مجاهدین در کابل را مثال می زد و می خواست چنان اذعان بدارد که گویا چون در دوران حکومت مجاهدین کار های نادرستی صورت گرفته است، حالا کرزی نیز حق دارد هرچه دلش می خواهد بکند. اگر از فساد کرزی گفتند، آقای یون نشر و مصرف پول در حکومت استاد ربانی را مثال آورد؛ اگر از جنایات طالبان گفتند، ایشان مجاهدین و طالبان را یکی دانستند و کوتاه سخن که به جای توضیح خیانت هایی که در دولت کرزی وجود دارد، ایشان به تکرار همان اتهامات، جفنگ ها، دروغ ها، و موضعگیری هایی پرداختند که از سی سال بدینسو حکومت پاکستان، حزب اسلامی حکمتیار، افغان ملت، راوا و سایر نوکران و چاکران آگاه و غیر آگاه اجانب در مورد مجاهدین و نیرو های مقاومت گفته اند.
به باور من، آنچه اسماعیل یون ادعا می کرد چیز تازه یی نبود بلکه موضعگیری های بیشرمانهء قومی افغان ملت است که می رود تا کشور را به سرحد یک رویارویی خطرناک قومی بکشاند. چنانچه تلاش های آقای منصور هم درین مصاحبه، برای معتقد ساختن آقای یون به وحدت ملی در سایهء عدالت اجتماعی و حقوق شهروندی، به جایی نرسید.
اما آنچه مایهء شگفتزدگی غصب حقوق تاجک ها و اقوام دیگر در کابینهء کرزی بود که آقای منصور آنرا مطرح کردند. آن هم در مصاحبه با اسماعیل یون سخنگوی فاشیزم لجام گسیختهء قومی در کشور. شگفتزدگی به خاطری که چزا جناب منصور این مساله را با مارشال فهیم که معاون رییس جمهور است مطرح نمی کند. جناب مارشال به خاطر مجاهد بودن و تاجک بودنش در جایگاه معاون رییس جمهور قرار گرفته است. این اوست که باید پاسخ بدهد، چرا هیچ تاجکی در هیچ وزارتخانهء کلیدی یی وجود ندارد.
اگر مارشال فهیم، در تعیین اعضای کابینه سهمی دارد، چرا پذیرفته است که حقوق مردمش پامال شود و هیچ گونهء اعتراضی نکند. اگر کابینه بدون مشورت با ایشان تعیین می شوند، پس نقش ایشان چیست؟ تنها یک سمبول بی صلاحیت؟
حقیقت اینست که شخصیت های تاجک مانند مارشال فهیم، داکتر عبدالله (او پشتون است اما فاشیست ها او را پشتون نمی دانند)، یونس قانونی، احمد ضیا مسعود همان چار نفری اند که در تمام معاملات با کرزی نشسته اند و درین ده سال با حقوق مردم به معامله پرداخته و در بدل آن برای خود چوکی و مقام گرفته اند. امروز اگر حقوق تاجکان سلب است به خاطر آنهاییست که خود را نمایندهء تاجکان جا زده اند و منافع مردم را در بدل چوکی های سمبولیک و بی صلاحیت قربانی کرده اند.
آیا همین چار کلاهی که خود را نمایندهء مقاومت خوانده اند همیشه از سوی دیگران به حیث نماینده های قوم تاجک پنداشته نشده اند؟ آیا کسی درین حکومت به “مقاومت” ارزشی قایل است و بود؟ این به خاطر مقاومت نیست که سلام آنها را علیک می فرمایند، بلکه به خاطر تاجک بودن شان است. اما این ها از همه منافع و حقوقی که باید به تاجکان داده شود، دل مردم را به همین خوش کرده اند که دولت به احمد شاه مسعود لقب قهرمانی داده و به جناب فهیم لقب مارشالی. اما در تمام عرصه های دیگر در سراسر کشور حقوق تاجک ها را پایمال می کنند و اینها دم در نمی کشند. آیا قهرمانی مسعود نیازی به فرمان کرزی دارد؟ آیا این لقب را مشروط به فرمان کرزی ساختن، توهین بزرگی نیست به روح آن شهید سربلند؟ مسعود روح و جان مردم آزادهء این سرزمین است. برای قهرمان خواندنش نیازی به هیچ فرمانی نیست و برای برگزاری سالگرد های او نیز نیازی به پول و اجازهء کرزی نبوده است.
از دید من، نه از افغان ملت جای گله است و نه از کرزی. دشمن ما آنهایی اند که درین ده سال سرهای بلند مردم را در بدل پول و مقامی که آنها بدست می آورند خمانده اند. ما از آنهایی که از نام ملت و مردم ما به جایگاه می رسند شکایت داریم که چرا می گذارند حقوق ما تاراج شود.
یکی از کارمندان خارجی یی که درین پسان ها از افغانستان برگشته است برای بنده حکایت کرد که حکومت کرزی از هرگونه پلان انکشافی یی که در مناطق تاجک نشین رویدست گرفته شود، جلوگیری می کند.
نقش مارشال فهیم در حال حاضر و از احمد ضیا مسعود در گذشته چه بوده است؟ چرا در وقت و زمانش صدا بلند نکردند، چرا گذاشته اند که حقوق ما سلب شود؟
چرا داکتر عبدالله برنامهء “تغییر و امید” را فروخت؟ چرا آنهمه امیدی را که در دوران انتخابات ایجاد شده بود و آن پوتنسیال عظیمی را که می توانست بنیاد یک حرکت عدالتخواهانه در کشور شود، در آتش سکوت سوخت؟ چرا این اشخاص هر روزی به نوعی امید های کاذب می آفرینند و بدون این که خود را در برابر ملت پاسخگو بدانند، پای معامله های مشکوک و بی نتیجه می نشینند؟
جناب منصور، بحث با یون ها به جایی نمی رسد. آنها به هیچ ارزشی که اقوام دیگر دران شریک باشند، اعتقادی ندارند و بهایی به آن نمیدهند. آنها خود دشمنان درجه یک مقاومت اند. وحدت ملی از دیدگاه آنها یعنی حذف تمامی اقوام، چه به گونهء قتل عام ها و کوچ اجباری و اخراج از کشور باشد و چه به گونهء حذف هویت های قومی و زبانی. پس با منطق جهاد، مقاومت و وحدت ملی هرگز نمی شود فاشیست هایی چون یون را به مباحثه کشاند.
مشکل ما یون ها و کرزی ها نیستند. مشکل ما آنهایی اند که از نام ما وارد معامله می شوند و حقوق ما را می فروشند.
