در هفته های اخیر گزارش های متناقض و متضاد از وضعیت امنیتی کشور به نشر می رسند. در حالی که وزارت دفاع امریکا بر اساس تازه ترین نظر سنجی ها از ثبات نسبی در سه ماه اخیر خبر داده است، مقام های امنیتی حکومت افغانستان از افزایش ۳۰ درصدی ناامنی ها گزارش داده اند. امرالله صالح، رییس امنیت ملی اخیرا در مجلس سنا گفته بود که در سال گذشته ۸ هزار حمله تروریستی صورت گرفته بود. سخنگوی وزارت داخله نیز در گزارش تازه ای گفته بود که در یک ماه نخست سال روان ۵۰۰ حمله تروریستی صورت گرفته است. این گزارش ها، با گفته های مقام های ارشد نظامی ایالات متحده امریکا در تضاد می باشند.
چنانچه دو روز قبل جنرال پتریوس از بهبود امنیت در کشور سخن گفت و سخنگوی کاخ سفید نیز از رضایت باراک اوباما از پیشرفت های صورت گرفته در افغانستان خبر داده است. در کنار این دیدگاه های متناقض، کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور مهاجرین گفته است به دلیل ناامنی، کارمندانش نمی توانند در نصف نقاط کشور فعالیت کنند. انتونی گویتریس، رییس این سازمان گفته است: «امنیت در افغانستان به حدی خراب است که کارمندان خارجی این سازمان فقط در ۵۰ درصد کشور می توانند سفر کنند». قبل از این سازمان ملل نیز کارمندان خارجی خود را از قندهار بیرون کشیده و به کارمندان محلی دستور داده بود که در خانه های خود باقی بمانند.
مجموعه این گزارش ها و رویدادهای که همه روزه در گوشه و کنار کشور اتفاق می افتند، نشان می دهند که مقام های حکومت افغانستان و جامعه جهانی حتا در گزارش واقعیت های عینی افغانستان نیز اتفاق نظر ندارند. اکنون معلوم نیست که کدام یک در انعکاس رویدادها و گزارش های واقعی، درست عمل می کنند؟
اگر گزارش های وزارت دفاع امریکا و اظهارات اخیر مک کریستال و جنرال پتریوس را درست بدانیم، باید به یک آینده امن خوشبین باشیم، اما اگر به گزارش های مقام های امنیتی افغانستان و سازمان های امدادی توجه نماییم، نگرانی ها از آینده روز به روز بیشتر خواهد شد. به هر حال انتظار همه این است کهمقام های داخلی و خارجی در ارزیابی ها از وضعیت واقع بینانه عمل کنند تا اذهان عامه را از تشویش و نگرانی نجات دهند.
اکنون بیشتر شهروندان می پرسند که چه کسی راست می گوید و چه کسی در انعکاس واقعیت های عینی صادقانه عمل می کند؟
