در گزارشات روز چهار شنبه ۵ ماه می شنیدم که روز اخر برای ثبت نام کاندیدان پارلمان در کشور بود و بزودی کمپاین انتخاباتی در سرتاسر کشور اغاز خواهد شد. احساس خوشی بمن دست داد زیرا در جریان کمپاین انتخاباتی پارلمان که قریب دو هزار هموطن خود را کاندید نموده اند همانند دوره ریاست جمهوری حداقل شکم چند گرسنه وطن برای چند روزی سیر خواهد شد.
با خاطره تلخی که از انتخابات ریاست جمهوری دارم، از همین اکنون بالای شفافیت انتخابات پارلمانی نیز شک دارم و مطمینم که در این دور تقلبات بیشتر از دوره ریاست جمهوری خواهد بود و با احساسات پاک مردم شریف ما تشنگان قدرت بازی خواهند کرد و تلاش خواهند نمود تا افراد دلخواه خود را به پارلمان افغانستان راه دهند.
آنچه من در ذیل مینویسم و سندی خواهد برای اثبات گفته های بالا:
روزی با یکی از دوستانم در رستورانتی در کابل نشسته بودیم، حوالی ساعت ۴ عصر تیلفونی برایش آمد بعد از احوال پرسی برایش گفت: اگر دوست داری اسمت در جمله کاندیدان برنده شورای ولایتی اعلام شود باید تا یک ساعت دیگر مبلغ ۵ هزار دالر امریکائی برایم بیاوری. دوستم برایش گفت: من یقین دارم که اضافه از ۷ هزار رای از مردم شریف کابل دارم که برنده انتخابات هستم چرا پول بدهم؟ برایش گفته شد: رای مردم را فراموش کن اگر دوست برنده باشی باید پول را بیاوری. دوستم گفت: من پول ندارم. برایش گفته شد: شب به اعلام نتایچ گوش بده.
دوستم گوشی را گذاشت، سوال کردم: با کی صحبت داشتی؟ با خونسردی گفت: از کمیسیون انتخابات بود. من تمام جریان را فهمیدم و واقعا تعجب نمودم که چرا اینهمه خیانت در سرزمین ما؟ از خورد تا بزرگ در فکر خیانت و زر اندوزی آخر چرا؟. بالاخره روز به پایان رسید و منهم جانب منزل روان شدم، نمیدانم چه ساعتی بود که کمیسیون انتخابات نتایج را اعلام نمود با تعجب اسم دوستم را در ردیف تقریبا اخر لست دیدم یعنی در ردیف بازنده انتخابات شورای ولایتی کابل.
فردای انروز حوالی ساعت ۵ عصر در منزل خانم فوزیه کوفی عضو پارلمان افغانستان بودم که جوانی از شورای ولایتی بغلان نزدش امد. در جریان گفتگوی آنها من از ان جوان عزیز سوال کردم که نتایج شورای ولایتی در ولایت بغلان چگونه بود؟ وی آهی کشیده و گفت: برای برنده شدن ۷ هزار دالر قیمت تعین شده بود. همینسان در ولایت بدخشان نیز ۵ هزار دالر تعین گردیده بود.
پس تقلب تنها در روز رای دادن در صندوقها نبوده و فیصله نهائی در جای دیگری صورت میگیرد که تا کنون کمتر به ان توجه شده است، روز شمارش است که بیشتر با سرنوشت مردم بازی میشود نه صندوق رای دهی.
من بعد از ان در قدم نخست بحال خود و بعدآ بحال میلیونها انسان شریف وطنم که رنج فراوان بخاطر رای دادن را کشیدن خوردم و متثر شدم که چرا من و میلیونهای دیگر مثل من بمحل رای دهی رفتیم و صادقانه به افراد دلخواه خود رای دادیم، مگر در این سرزمین که بعضا انرا مقدس میخوانند، همه باید دزد و چپاولگر باشند و ارزشی به حقوق انسان نداشته باشند. یقینم شد که تقلب از رای دهی تا شمارش کاملا وجود داشته و گزارشاتیکه در رسانه ها به نشر رسیده بود همه روی واقعیتها بوده است.
اکنون بار دیگر نمایش شروع میشود و باز از مردم تقاضا میگردد که بخاطر تغییر، بخاطر فردای شگوفان، بخاطر نجات از فلاکت و بدبختی باید بروند و رای بدهند و مردم ما باردیگر پای صندوقهای رای خواهند رفت اما من یقین دارم نتیجه از همین حالا معلوم است که چه کسانی باید به پارلمان اینده افغانستان راه یابند و چه کسانی باید از میان برداشته شوند. در اینصورت ضرورت به انتخابات چیست؟ افرادیکه همین اکنون انتصاب شده اند اسمهای شان اعلام گردد و از مصرف پولهای گزاف جلوگیری شود. در کشور من سالهاست که در وقت ضرورت حرف از فقیر و بیچاره و غریب است اما بعد ازضرورت همین طبقه از جمله نخستین کسانی اند که حقوق شان پامال و بر بدبختی های شان افزود میگردد. از خون غریب است که تهداب قصر ها گذاشته میشود و از پوست و گوشت و استخوانش برای اعمار قصر ها کار میگیرند وا گر روزی غریب در این کشور نباشد شاید برای رفع نیازمندی ها از بیرون کشور وارد کنند زیرا باید فلسفه غریب بکش تا رنده بمانی باقی بماند.
بهرحال من خوش بین به صداقت در روند انتخابات پارلمانی نیستم و یقین دارم که بار تقلب این مرتبه بیشتر از گذشته خواهد بود. در این میان من بحال کسانی متاثرم که خود ها را صادقانه و بمنظور خدمت برای مردم کاندید نموده اند از جمله کاندید ها من تا کنون یکی دو اسم به نظرم خورده است که واقعا برای پیروزی شان دعا میکنم. اقای جنرال امین الله ” امر خیل” که قربانی صداقت در وظیفه شد و مافیای اقای ثابت وی را از وظیفه برکنار نمود و دیگرش اقای فهیم ” کوهدامنی” که بخاطر حقیقت گوئی و صداقت در برابر مردمش مورد تهدید و اذیت قرار گرفت. وجود چنین اشخاص و ده های دیگر همچو آنان که زندگی خود را وقف تامین منافع ملی نموده اند در پارلمان اینده افغانستان امریست حتمی، اما دیده شود که در پایان کار آنها به پارلمان افغانستان راه میابند یا نی؟
من در مقاله ی که در روز نامه ماندگار بچاپ رسیده بود خواندم که مردم در انتخابات شورای ملی از دقت کار بگیرند. من کاملا با این حرف آنها موافقم، مگر سوال اینجاست که آیا به رای مردم شریف ما کسی ارزشی قایل است؟ خوب مردم ما در انتخابات ریاست جمهوری و باوجود تهدید های مخالفین دولت پای صندوقهای رای رفتند، اما زور گویان و عاشقانه قدرت و قانون شکنی همان کاری را کردند که میخواستند و بر رای مردم خط سرخ کشیدند.
از دید من همانسانیکه فشار بالای تغییر رهبری کمیسیون انتخابات وارد شد باید بالای افرادیکه در روز شمارش آرا موظف میشوند نیز صورت بگیرد تا آنها رای مردم را با دالر معامله نکنند. باید قبل از برگزاری انتخابات برای مردم ما این تعهد داده شود که این بار در رای آنها خیانت صورت نمیگیرد نه اینکه به آنها وعده بدهند ولی عملی نشود. من مخالف انتخابات نیستم ولی اگر نمایش مضحک انتخابات دوره ریاست جمهوری که رسوائی آن به سرتاسر دنیا رسید و حتی نزدیک بود جنگهای شدیدی میان مردمان کشور ما صورت بگیرد که مثالش پیاده نمودن مخالفین مسلح در شمال افغانستان توسط موظفین وزارت داخله میباشد، بار دیگر تکرار شود. چه بهتر که اصلا مردم ما پای صندوقهای رای نروند و بگذارند تا گرداننده های انتخابات افرادی را که میخواهند به پارلمان اینده انتصاب و معرفی نمایند. در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
آنانیکه در فکر زر اندوزی و خیانت بمردم دردمند و بیچاره هستند باید بدانند که بالاخره روزی:
شعله ی خشم زمین، در اسمان خواهد گرفت
آتشی در کاح بیداد جهان خواهد گرفت
آه مظلومان که پیچد چون کمند پیچ پیچ
آخر از دست ستم، تیر و کمان خواهد گرفت
ای لبانت ارغوانی! عاقبت در قصر تو
آتشی سرکش، به رنگ ارغوان خواهد گرفت
تا زمان داری، دمی حال سیه روزان بپرس
ورنه، داد تیره روزان را ” زمان” خواهد گرفت
با ستمکاران گیتی بازگو، کز خشم ما
آتش صد فتنه، در پیر و جوان خواهد گرفت
