این روزها امنیت در ولایات کندز و بغلان بسرعت بی ثبات و دستخوش بی نظمی میگردد که ناشی از وسعت فعالیت طالبان و یا سایر گروه های مسلح مخالف دولت است که زیر چتر طالبان به نمایش قدرت می پردازند. کندز و بغلان در گذشته از پایگاه های حزب اسلامی حکمتیار به حساب می رفت که رهبر این حزب بعد از آنکه هیئت های اعزامی وی با دستان خالی از کابل برگشتند، تهدید به از سرگیری دور جدید از خشونت ها و حملات علیه نیروهای خارجی کرده بود. فشار جنگ در این ولایات عمدتاً به دوش نیروهای آلمانی است که طی یک هفته هفت سرباز آن به هلاکت رسیده و نیز پنج کارمند ربوده شده سازمان ملل متحد تا هنوز در دستان تروریستان میباشند.
گرچه آنها همواره از سوی شریکان شان بویژه امریکا در پیمان ناتو به خاطر گزینش منطقه با ثبات و امن شمال به حیث پایگاه و ساحه ماموریت حفظ صلح و ثبات سرزنش و تشویق به زوزآزمایی با طالبان در جنوب می گردیدند؛ اما بدون تردید با این تحولات و بلند رفتن تلفات نظامیان این کشور به ۴۳ تن طی مدت جابجایی در شمال، آنها حد اقل همدردی کشورهای انتقاد کننده را خواهند یافت و از این ناحیه نفس راحت خواهندکشید.
اما دو پرسش اساسی مطرح است، نخست اینکه چرا و چطور طالبان دوباره در شمال، جایی که نه تنها خاستگاه طبعی و پایگاه نظامی آنها نیست و هم به خاطر جنایات شان شدیداً مورد تنفراهالی بومی قرار دارند، میتوانند مانور کنند و نیم دایره شمال را نا امن سازند؟
پرسش دوم اینست که چرا آلمانها طی این مدت نتوانسته اند فکر و دل مردم محل را جلب و همکاری آنها را با خود داشته باشند؟ آیا آغوش گرم و نرم شمال دیگر حوصله میزبانی آنها را ندارد؟
طالبان تا هنوز از پایگاه های مردمی در شمال محروم و با حساسیت های منطقوی مواجه اند. اما این سایر گروه های مسلح به شمول جنگجویان حزب اسلامی است که به دلایل مختلف دوباره سلاح به دست گرفته اند. یکی از این دلایل بی سرنوشتی هزاران جنگجوی سابق است که طی برنامه های مختلف دولت و سازمان ملل متحد با این تعهد خلع سلاح شده اند که به زنده گی امن ملکی برگشته و زمینه اشتغال و معاش بدست خواهند آورد.
همچنان چنین پنداشته می شود که کشورهای دیگر علاقه دارند شمال دوباره بی ثبات شود و طالبان سربلند کنند تا زمینه نفوذ و پایگاه سازی آنها به آسیای مرکزی که هدف غایی ماموریت آنها را در افغانستان می سازد، به وجود آید. گرم شدن جنگ ها در قفقاز شمالی و سایر مناطق مسلمان نشین روسیه، تحولات قرغزستان همه نشانه از ایجاد جبهه های جدید رقیبان منطقوی و بین المللی برای استیلا به این مناطق پر برکت از مواد سوخت میباشد.
اما در رابطه به پرسش دوم میتوان گفت که در واقع آلمانها نه از نظر تخنیکی و نه از نظر روانی آماده گی داخل شدن در یک جنگ فرسایشی هستند. به گزارش رادیو فرانسه، صدها تن سربازان آلمانی برگشته از نبردهای افغانستان از مشکلات روانی رنج میبرند که این مسأله بحث های جدی را در محافل داخلی این کشور ایجاد کرده است.
بی مورالی در برابر مشکلات امنیتی و تهدیدات روز افزون تروریستان، سربازان این کشور را زمینگیر و محصور در قرارگاه های نظامی شان ساخته که این امر فرصت مفاهمه با مردم محل و ارایه خدمات بشر دوستانه و انکشافی را از آنها گرفته است. تازه وزارت دفاع آلمان برای کاهش تلفات ناشی از حملات تروریستان، سفارش تهیه ۶۰ عراده خود روی زرهی را به کشور سویس سپرده که با توجه به سرعت تغییر اوضاع در شمال بطرف نا امنی و پایگاه سازی تروریستان، شاید این اقدام نتواند سربازان این کشور را اطمینان و مورال بدهد. البته هنوز مردم محل به این سربازان نسبت به بمباردمان هوایی در سپتامبر سال گذشته که به کشته و مجروح شدن ۱۴۲ نفر ملکی افغان گردید؛ خشمگین اند و این امر فرصت های ارزان و بهانه های فراوان را برای سازماندهی مجدد گروه های مسلح مخالف دولت مهیا کرده است.
بهرحال، هنوز که هنوز است شانس پیروزی در برابر تروریستان در شمال زیاد است اگر مردم محل دست از همکاری با طالبان از طریق بهره مندی از کمک های انکشافی و انسانی، بردارند و دولت توزیع ناعادلانه ثروت و قدرت را میان شمال و جنوب از بین ببرد. آلمانها باید در این راه پیشگام تر شوند.
