انتظار می رفت که حامد کرزی از سفرش به پاکستان با یک دست آورد سیاسی به وطن بر گردد. این انتظارها عمدتا ریشه در خوش باوری رهبران سیاسی افغانستان در مورد پاکستان دارد. چنانچه در همین سفر نیز آقای کرزی با لحن بسیار ملایم و دوستانه به توصیف پاکستان پرداخت و از افغانستان و پاکستان به عنوان دوگانگی هایی یاد کرد که جدایی ناپذیر می باشند.
حکومت افغانستان در ۹ سال گذشته در رابطه به پاکستان سیاست های متفاوتی داشته است. حدود چهار سال قبل آقای کرزی در برابر پاکستان به رجزخوانی پرداخت و با شعارهای حماسی این چنین احساسات خود را ابراز داشت: گر ندانی غیرت افغانیم / چون به میدان آمدی می دانم ام. اکنون به نظر می رسد که فصل احساسات فروکش کرده است.
آقای کرزی به رغم سیاست های گذشته، از جایگاه مهم پاکستان در صلح و ثبات افغانستان یاد می کند. حکومت افغانستان بر مبنای سیاست خوش باوری خود در سفر اخیر خواهان تسلیم دهی رهبران بازداشتی طالبان شد. اما این خواست به طور ماهرانه از سوی صدر اعظم پاکستان رد گردید. صدر اعظم پاکستان در پاسخ به خواست آقای کرزی گفت که پس از بررسی مسایل حقوقی افراد بازداشت شده، در مورد آن ها تصمیم خواهند گرفت. این اظهارات به نحوی پاسخ رد به حکومت افغانستان بود. پاکستان با دستگیری رهبران طالبان یک بار دیگر این کشور را در محور توجه قرار داد.
قبل از این دستگیری ها بیشتر بحث ها روی حل قضیه افغانستان در کشورهای چون امارات متحده عربی، آلمان، عربستان و لندن پیگری می شد. مقام های پاکستانی درک کردند که این کشور احتمالا به حاشیه رانده می شود. این امر سبب شد تا پاکستان با دستگیری رهبران طالبان بار دیگر در محور چانه زنی ها و رایزنی های سیاسی قرار گیرد. این روحیه از سوی پاکستان سبب می گردد تا به زودی رهبران بازداشت شده طالبان تسلیم افغان ها نگردند.
پاکستان به منظور باجگیری از غربی ها و کشورهای منطقه همواره می کوشد تا این وضعیت برای مدت های طولانی ادامه یابد. هر چند این کشور خود بهای سنگینی را هم متحمل شده است. با این وصف می توان گفت که مقام های پاکستانی لحن ملایم و دوستانه افغان ها را درک نمی کنند. این کشور نیازمند یک فشار قوی از سوی کشورهای قدرتمند می باشد تا پاکستان را وادار به یک چرخش ۱۸۰ دره ای نماید. در غیر آن این بازی هرگز خاتمه نخواهد یافت.
