به دعوت حامد کرزی، محمود احمدی نژاد رییس جمهور ایران روز گذشته به کابل آمد. قرار بود این سفر روز دوشنبه صورت گیرد. اما همزمانی آن با سفر وزیر دفاع امریکا سبب تاخیر در سفر احمدی نژاد شد.
سفر احمدی نژاد به کابل پیام های روشنی به همراه داشت. نخست این که احمدی نژاد با این سفر خواست به غربی ها نشان دهد که ایران نیز در افغانستان از جایگاه ویژه ای برخودار می باشد. آقای کرزی نیز با دعوت از احمدی نژاد نشان داد که افغانستان در صورت بی توجهی کشورهای غربی، از ظرفیت های موجود منطقه ای استفاده خواهد کرد.
در این میان کنفرانس خبری احمدی نژاد و کرزی از چند جهت قابل توجه می باشد. سخنان محمود احمدی نژاد در این کنفرانس عمدتا روی مداخله کشورهای غربی در منطقه متمرکز بود. انتظار می رفت که آقای احمدی نژاد در این سفر روی روابط افغانستان و ایران، و زمینه های بهبود روابط دو کشور صحبت کند. آقای احمدی نژاد با استفاده از تربیون افغانستان به جنگ لفظی خود علیه دشمنان دیرینه ایران ادامه داد. وی امریکا را پایه گذار و حامی تروریزم اعلام کرد. در برخی موارد از غربی ها به عنوان دشمن مشترک ایران و افغانستان سخن گفت. آقای احمدی نژاد در هنگام ایراد بیانیه خود احساس می کرد که در میدان آزادی تهران در جمع ملیشه های بسیج سخن می گوید.
حامد کرزی، رییس جمهور کشور با سکوت خود و برخی وزیران کابینه از جمله ضرار احمد مقبل با تکان دادن سخنان احمدی نژاد را تایید می کردند.
بخش عمده سخنان احمدی نژاد مغایر منافع ملی، شرایط موجود سیاسی و روابط حیاتی و استراتژیک افغانستان با ایالات متحده امریکا بود. سوال این است که دستگاه دیپلوماسی افغانستان پروتوکول این سخنرانی را چگونه تنظیم کرده بود که احمدی نژاد با استفاده از تربیون افغانستان و برخلاف عرف دیپلوماتیک و احترام متقابل بر علیه دوستان و شرکای بین المللی افغانستان به رجز خوانی بپردازد.
آقای احمدی نژاد روز گذشته با استفاده از تربیون افغانستان به رجزخوانی های خود علیه غرب ادامه داد. بخش عمده سخنان وی مغایر عرف دیپلوماتیک و سفرهای مهمانان رسمی در یک کشور می باشد.
در این کنفرانس خوب بود که رییس جمهور کشور به جای سکوت در برابر رجزخوانی های احمدی نژاد به کارنامه این کشور از دهه های ۶۰ تاکنون اشاره می کرد. مردم افغانستان خاطرات تلخ مداخله های ایران و مهمان نوازی این کشور از داکتر نجیب الله را در سفر به مشهد فراموش نکرده است. خاطرات تلخ اردوگاه های سفید سنگ و تله سیاه زاهدان و کشتار بی رحمانه مهاجران افغان در شیراز و اصفهان و اخراج خانواده های آنان را در فصل زمستان از یاد نبرده اند.
آقای کرزی خوب بود که از سرنوشت کودکان مهاجر افغان در ایران که در آرزوی سواد و مکتب اند و از پنج هزار زندانی افغان که به گفته عطا الله لودین، نماینده پارلمان کشور که اخیرا از ایران بازدید کرده، ۳۰۰۰ تن آن محکوم به اعدام اند، صحبتی به میان می آورد. انتظار اساسی این بود که مقام های افغان حداقل جایگاه و شان خود را در این کنفرانس حفظ می کردند و از حیثیت و اعتبار افغانستان دفاع می کردند.
برای مقام های افغانستان خوب بود که در واکنش به اظهارات تهاجمی مقام های ایران، مانند قربان حقجو، رییس عامل اتاق های تجارت و صنایع افغانستان، واکنش نشان می دادند و حداقل حضور در چنان فضایی را تحمل نمی کردند.
