خوشبختانه در جریان انتخابات ریاست جمهوری امسال من کابل بودم و جریانات را از نزدیک مشاهده نمودم. مردم از دو مرجع شکایت داشتند که در مساله انتخابات به نفع اقای کرزی فعالیت مینمایند، کمیسیون انتخابات و وزیر داخله اقای اتمر. هر شب از طریق تلویزیونها بالای این دو ارگان مردم و بخصوص چند وکیل پارلمان صحبت مینمودند. انتخابات تمام شد و اقای کرزی بار دیگر بر اریکه قدرت تکیه زدند و بعد از مدتی وزرای را برای اخذ رای اعتماد به پارلمان افغانستان ارسال نمودند.
قبل بر ان اوازه ها چنین بود که اقای کرزی ۱۵۰ وزارت برای انانیکه از وی حمایت نموده اند وعده داده اند و حالی موقع ان فرا رسیده تا به وعده خود وفا نمایند.
آوازه ها چنین بود که امریکا با عنوان نمودن فساد اداری بالای اقای کرزی، ۸ وزارتخانه کلیدی را تقاضا نموده است.
آوازه ها چنین بود که آقای اتمر با جابجائی هزاران ملیشه و طالب در شمال افغانستان در صدد کودتا است تا اگر مخالفین اقای کرزی برنده شوند جنگی تمام اعیاری را به راه بی اندازد و فلمی هم از توزیع سلاح به مخالفین توسط نیرو های امنیتی در شمال کشور در تلویزیونها و بی بی سی نمایش داده شد.
آوازه ها چنین بود که آقای اتمر صد ها کمونست و خادیست سابق را در مزار شریف مسلح ساخته اند تا در صورت باخت در انتخابات دست به اغتشاش بزند.
قبل از معرفی وزرا به پارلمان اعلام شد که اقای کرزی ۱۵۰ وکیل پارلمان را به ریاست جمهوری فراخوانده و از انها خواسته است تا برای وزرای پیشنهادی وی رای اعتماد بدهند تا دولت هر چه زودتر بکار خود اغاز نماید.
بالاخره روز معرفی فرا رسید و کاندید ها به پیشگاه نمایندگان ملت؟ یکی پشت دیگر معرفی شدند که در جمله آنها دو وزیر که زیاد ترین انتقاد مخصوصا از جانب وکلای ولسی جرگه بالایش صورت گرفته بود یعنی اقایان رحیم وردک و حنیف اتمر نیز شامل بودند.
جلسه پارلمان آغاز شد که از طریق تلویزیون ملی مستقیما نشرمیگردید. از همان آغاز جلسه و بعد از معرفی وزرا هر انسان عاقل درک نمود که صحنه سازی زیادی را باید از وکلای پارلمان انتظار داشت. سوال میشد ولی با تاسف سوال کننده حضور نداشت. وزیر پیشنهادی از طرحهای خود میگفت و وکلا یا با همدیگر صحبت مبنمودند و یا اینکه با تیلفون مصروف صحبت بودند، غافل از اینکه همین بیخبران باید بالای سرنوشت یک ملت بیچاره و رنجدیده تصمیم میگیرند. موقع پرسش جالب بود هر وکیل در عوض سوال و انتقاد پیشنهاد داشت.
بالاخره روز تصمیمگیری فرا رسید و مردم افغانستان انتظار داشتند تا ببینند نمایندگان آنها چه تصمیم میگیرند، آنچه دیدند برایشان تعجب اور بود، کسانیکه شایستگی داشتند و میتوانستند کشتی بشکسته را به ساحل نجات حداقل نزدیک سازند، رای نیاوردند و در مقابل کسانی رای اوردند که همیش در همین پارلمان و توسط همین نمایندگان مورد انتقاد و سرزنش قرار گرفته بودند. و در دور بعدی نیز عین نمایش تکرار شد و نمایندگان که خود ها را نمایندگان مردم شریف ما میدانند، خلاف اراده و خواست ملت و خلاف انتقادات گذشته شان عمل کردند.
بعد از نمایش پارلمان:
اوازه ها چنین شد که ۱۵۰ وکیل در پارلمان افغانستان مستقیما از اقای کرزی هدایت میگیرند و هر انچه ایشان تصمیم بگیرند وکلای محترم؟ انجام میدهند البته با اخذ یکمقدار پول کافی ، خانه، موتر و غیره ضروریات.
آوازه ها چنین شد که اقای کرزی برای رهائی از انتقادات امریکا در فساد اداری وزارتحانه های کلیدی را دو دسته به ایشان تقدیم نمود تا چند روزی راحت باشند.
آوازه ها چنین شد که اقای کرزی به عهد خود وفا نموده و برای کسانیکه وزارت وعده داده بودند یک وزارت را پیشنهاد نمودند اما با یک نمایش جالب انها را از پارلمان رد نمود ند. ولی حداقل نام وزیر چند روزی بالایشان مانده شد. حنی در تورنتو نیز شخصی خود را کاندید یکی از وزارتخانه ها معرفی نموده بود و برای چند نفر پستهای را هم وعده داده بود و هر روز غذا های چرب در رستورانتها نوش جان میکرد اما وقتی اسم خود را در لستها ندید دوباره از جمع مردم ناپدید گشت و همین قصه شاید در افغانستان بالای ده ها تن دیگر اتفاق افتیده باشد.
بتاریخ ۲۸ جدی در روز تحلیف وزرا حادثه خونینی در نزدیکی قصر ریاست جمهوری و در فروشگاه بزرگ افغان صورت گرفت، ده ها تن کشته و اضافه از ۷۰ تن زخمی شدند. مسوولیت بدوش کیست؟ مقامات امنیتی بخصوص وزیر داخله که تازه از پارلمان افغانستان رای اعتماد بدست اورده است.
بتاریخ ۷ حوت چهار راهی انصاری کابل مورد حمله قرار گرفت که خسارات زیادی را بمردم ببار اورد. مسوولیت بازهم بدوش کیست؟ وزیر داخله انتخابی پارلمان افغانستان. این حمله بالای منطقه ایکه بیشتر هندی ها در ان سکونت دارند صورت گرفته است و به گفته ی مردم روابط اقای اتمر با پاکستان بسیار نیکو و نزدیک است.
بعد از این حمله قوماندان امنیه، معاون و امر جنائی ولایت کابل اعلام استعفی از وظایف خود را نمودند و دلیل را نیز کوتاهی در تامین امنیت شهر اعلام کردند. اما اقای زمری بشری سخنگوی وزارت داخله گفته است که آنها باید تا ختم تحقیقات بوظایف خود ادامه بدهند. چند وکیل در ولسی جرگه از استیضاح وزیران داخله و دفاع نیز یاد نموده است.
تا جای که من اطلاع حاصل نموده ام از دو روز قبل مسوولین پولیس به هیچ موتری اجازه نمیدادند تا از چهارراهی انصاری الی ریاست امنیت ملی توقف و یا پارک نمایند که این خود سوال برانگیز است. معلوم میشود که پولیس از قبل میدانسته است حادثه ی در این منطقه صورت میگیرد و قبلا راه را برای انها باز کرده است و گرنه دلیل منع توقف موتر ها در چیست؟ و چرا وزیر داخله در روز پاسخگوئی خود در پارلمان با این مساله اشاره نکرد. پس حتما کاسه ی زیر نیم کاسه است که ملت شهید پرور ما از ان بی خبر ولی مقامات بالائی از ان مطلع اند.
همین مساله سوال دیگری را ببار میاورد که مسوولین امنیتی ولایت کابل نیز چیز های میدانند و بهمین منظور از وظایف خود استعفی داده اند و اگر آنها واقعا شهامت دارند همانسانیکه استعفی خود را پیشکش نمودند، خوب است حرفهای نهفته در دلهای خود را نیز بمردم بازگو نمایند تا بالاخره ملت ما صادق و خاین خود را بشناسند.
سوال دیگر متوجه وکلای پارلمان است که آنها چطور حرف از استیضاح میزنند در حالیکه چندی قبل همین محترمین به آنها رای اعتماد دادند؟ ایا در گذشته از انها شناخت کافی نداشتند؟ داشتند. به تصور من بهترین راه این خواهد که در عوض استیضاح وزرای دولت، وکلای محترم پارلمان از وظایف شان استعفی بدهند. پارلمانیکه که کمتر برای مردم و منافع علیای وطن و بیشتر به نفع شخصی خود کار کرده است( البته در میان شورای کسان اندکی هم هستند که دلهای شان بخاطر خدمت بوطن می طپد ولی چون در اقلیت قرار اند کاری از دست شان ساخته نیست). خوب است وکلا نیز از دارای های شخصی شان قبل از وکالت و بعد از ان را بملت حساب بدهند.
در گزارشها چنین امده است شماری از اعضای مجلس نمایندگان خواهان استیضاح مسئولان امنیتی پولیس شده اند
شماری از نمایندگان با اشاره به اعتراف مسؤلین نهادهای امنیتی و عدم تواناییهایشان می گویند که آنان باید استعفا دهند و یا از سوی مجلس نمایندگان به استیضاح کشانیده شوند. واقعا مضحک و خنده اور است. اینهمه نمایش برای چی؟ چرا ما صادقانه در خدمت ملت قرار نمیگیریم. همه نمایشنامه بخاطر کسب پول بیشتر است و بس.
از جانبی هم آقای کرزی با وقوع حوادث خونبار انرا تقبیح مینماید، در حالیکه در هرحادثه ده ها خانه غریب ویران میشود و ده ها خانواده بی سرپرست میگردند پس باید در جستجوی چاره اصلی شد.
مقامات امنیتی کشور باید از وظایف شان برکنار و در عوض کسانیکه شایستگی این وظایف را دارند گمارده شوند، مگر در کشور قحط الرجالی است که همین چند نفر محدود که در عمل ثابت نموده اند لیاقت اداره یک امریت کوچک را ندارند، بر سرنوشت ملت بازی کنند.
مگر در وجود چند وزیریکه شما انها محکم در اغوش گرفته اید چه است که در وجود دیگر هموطنان ما نیست؟
آقای اتمر چه برتری دارند که دیگر صاحب منصبان متعهد و غیر وابسته ما انرا ندارند؟
مگر در وجود اقای اسپنتا چه گوهری نایابی نهفته است که دیگران ندارند وشما حتی با رد صلاحیت پارلمان و نقص صریح قانون اساسی ایشان را در اغوش گرفتید و اکنون نیز مهمترین پست را برای ایشان تحویل داده اید.
لحظه ی بی اندیشید از سال ۲۰۰۲ تا کنون هیچ شخصیتی در کشور پیدا نشد که شایستگی اداره امور را داشته باشد که همین تیم شما که عاملی برای بدنامی تان نیز محسوب میشوند در مسوولیت قرار داشته باشند ولی هرگز مسوولین پذیر نباشند.
اقای رئیس جمهوری این بار نیز ملت به شما رای اعتما دادند، آیا موقع آن فرا نرسیده است که کمر همت برای خدمت بهمین مردم رنجدیده و هر دم شهید بگمارید. شاید بعضی از وزرای شما را خارجی ها حمایت کنند ولی میلیونها انسان قهرمان این سرزمین از شما حمایت نموده و در روز حادثه در صورتیکه شما صادقانه در خدمت آنها قرار داشته باشید، در کنار تان ایستاد خواهد شد. باور کامل داشته باشید وقتی مردم قهرمان افغانستان از شما حمایت نمایند، جهان را توان مبارزه با شما نخواهد بود.
این مردم را از این زندگی پر فلاکت نجات بدهید. نگذارید دیگر مردم فقیر و بیچاره ما را بمبها چشم کور بیگانه پارچه پارچه نماید. اجازه ندهید تا تروریستان هستی و زندگی مردم ما را بگیرند و شما در پشت دیوار های بلند ارگ بر کرسی ریاست جمهوری تکیه بزنید.
در جهت تغییر، مثبت برای تغییر در زندگی مردم، مردمیکه که اضافه از دهه قربانی داده اند تلاش کنید؛ از امکانات بیگانه برای ابادانی کشور استفاده کنید ولی صلاحیت تصمیگیری و نصب افراد را در پستهای بالائی و اساس کشور به آنها ندهید. چشم به چند وزیر وارادتی و وابسته نه بندید، راه را برای رشد استعداد های سچه هموطنان آزاداه ی ما باز کنید. این کشور بالاخره توسط افغانهای ازاد و غیر وابسته به سر منزلگه مقصود خواهد رسید، چه خوب شما در این راه پیشگام شوید و از کسانی برای خدمت به افغانستان کار بگیرید که هیچ وابستگی بیرونی نداشته باشند. افتخار و غرور از دسته رفته ی ملت را جناب رئیس جمهور که آخرین دوره ی کاری تان است دوباره احیا کنید تا نام نیکوئی در تاریخ کشور از خود به یادگار بگذارید. صفحات تاریخ فردای کشور مملو از کارنامه های شما خواهد بود.
این چه رسمیست، چه نظمیست، چه وضعیست خدا؟
سبب اینهمه بدبختی و غم چیست خدا؟
جز خدایان زر و کهنه پرستان پلید
