این فاصله را می توان به خوبی درک کرد. تلاش برای رسیدن به صلح با این پیچیدگی چه سر انجامی خواهد داشت. آقای کرزی به عربستان رفته و با اصرار از ملک عبدالله پادشاه عربستان سعودی خواسته است، زمینه ی گفتگو با ملاعمر و دیگر سردسته های شورشیان را فراهم سازد. آقای کرزی می داند که ملاعمر در عربستان نه بلکه در پاکستان است و شورای طالبان افغانی کویته را رهبری می کند. آقای کرزی و هیآت همراه او به این نیت به عربستان رفتند تا پادشاه عربستان با استفاده از روابطی که با رهبران طالبان دارد آنان را وادار به مذاکره مستقیم با حکومت افغانستان نماید اما باور ها براین است که عربستان سعودی دیگر آن روابطی که در سال های
تسلط طالبان بر افغانستان با این گروه داشت، ندارد.
از سوی دیگر رهبران طالبان در کویته پاکستان موقعیت دارند و تمام دستور جنگ در افغانستان را از همین منطقه صادر می کنند. بنابراین تازمانی که مقامات پاکستانی از راه های دیپلماتیک حاضر به معامله و مصالحه با طالبان نشود، عربستان سعودی نمی تواند نقش مثبتی در این راستا بازی نماید.
رییس جمهور کرزی در نشست لندن از تمام کشورهای منطقه و همسایه افغانستان خواست تا این کشور را بخاطر رسیدن به ثبات همکاری کنند اما چه ضمانتی وجود دارد که کشورهای منطقه آقای کرزی را در این راستا یاری رسانند. ایران همسایه غربی افغانستان در نشست لندن حضور نداشت و این نشست را بی فایده خواند. پاکستان که نقش بسیار مهمی در حل معضل افغانستان دارد و در صورتی که این کشور حاضر به همکاری تنگاتنگ با افغانستان نداشته باشد به نظر می رسد روند مذاکره موفق شود.
اخیرا رییس کل ستاد ارتش پاکستان به رسانه ها گفته است که پاکستان، افغانستان را در رسیدن به صلح و ثبات کمک می کند، اما فقط یک روز پس از این اظهارات وزیر دفاع پاکستان از حضور گسترده هند در افغانستان اظهار نگرانی کرد. اما تاچه اندازه می توان برگفته های مقامات پاکستانی اعتماد کرد، زیرا هم اکنون ملاعمر و دیگر سردسته های طالبان در کویته به سر می برند و در صورتی که پاکستان خواسته باشد می تواند به سادگی زمینه ی گفتگوی کرزی با ملاعمر را مساعد سازد. در حال حاضر حکومت پاکستان از حضور آنان در آن کشور انکار می کند، آنگونه که در زمان تسلط طالبان در افغانستان این کشور همواره حمایت نظامی از طالبان را رد می کرد.
دشوار ترین موضوع برای آقای کرزی این است که او نمی تواند طرف مذاکرات خود را پیدا نماید پاسخ تقاضا ها و تلاش های کرزی تنها با حمله، انتحار و کشتار داده می شود و یاهم پاسخ طالبان را می توان در سایت های انترنتی این گروه دریافت که در تاحال دوبار مذاکره و مصالحه را رد کرده و آنرا بیهوده خوانده اند.
آقای کرزی زمانی گفته بود اگر خانه ملاعمر و حکمتیار را بلد می بود برای مذاکره به خانه ی آنها می رفت حالا خانه ی ملاعمر معلوم است اما آقای کرزی را یارای رفتن به این خانه نیست. کویته جایی نیست که آقای کرزی به آن دسترسی داشته باشد و تنها از طریق حکومت پاکستان می توان به ملاعمر دسترسی پیدا کرد. از سوی دیگر ملاعمر هم نمی تواند هیچ کاری بدون دستور باداران پاکستانی خود انجام دهد. فعالیت طالبان زیر رهبری ملاعمر مدیون همکاری های آی اس آی و نظامیان پاکستان است و از زمان ظهور طالبان تاکنون استخبارات پاکستان مصارف هنگفتی برای به قدرت رساندن ملاعمر و طالبان متحمل شده است. حالا ملاعمر مهره ایست که باید از سوی پاکستان جهت حفظ منافع آن کشور در افغانستان به کار گرفته شود. در این میان نقش کشورهای دیگر همسایه و کشور های قدرتمند منطقه را نیز نمی توان نادیده گرفت. باور ها براین است که کشورهای روسیه و چین در تلاش اند تا امریکا همچنان در افغانستان باقی بماند. هم اکنون روسیه در هراس است تا مبادا با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان کشورهای جنوبی آن کشور دست خوش نا آرامی ها و حرکت هایی شود که جریان های اسلامی تندرو در کشور های آسیای میانه انتظار آن را می کشند. ایران نیز به نحوی می خواهد انتقام تحریم های اقتصادی و فشارهایی را که از سوی ایالات متحده امریکا بر آن کشور وارد می شود در افغانستان بگیرد.
در سال های اخیر مقامات نظامی محلی افغان بارها از ارسال اسلحه از سوی ایران به طالبان شکایت کرده اند. بنا براین به نظر می رسد راهی را که آقای کرزی برای رسیدن به کعبه می پیماید به ترکستان خواهد رفت.
مذاکراتی که یک سال پیش میان نمایندگان دولت افغانستان و طالبان در عربستان صورت گرفت نیز با همین مشکل مواجه بود، از جمله ی چهارتن از کسانی که گفته می شد از سوی طالبان در این مذاکره شرکت داشته همه کسانی بودند که در کابل زندگی می کنند. و این افراد هیچگاه نمی تواند به نمایندگی از طالبان با دولت افغانستان گفتگو کنند زیرا همین افراد در کابل زندگی می کنند. در حال حاضر نیز هر چند تلاش می شود تا ملاعمر یا نماینده او در مذاکرات شرکت کند اما تاکنون نه خود ملاعمر در رابطه مذاکره اظهار نظر کرده و نه هم نماینده ای برای شرکت در مذاکرات فرستاده است.
برگرفته از روزنامه ی نخست
