امروز قرار است اجلاسی در لندن پایتخت کشور انگلیس در مورد افغانستان برگزار گردد. هرچند این اجلاس زیر نام افغانستان برگزار میگردد؛ اما قرار است همه چیزی در پای طالبان ریخته شود و این گروه با وجود آنکه هیچ نماینده یی در این اجلاس ندارد و تا هنوز بحیث دشمن امنیت و ارزشهای جهانی شناخته میشود؛ حرف اول و آخر را خواهند زد.
اما قبل از آغاز گفتگو با طالبان و حتی ارایه طرح صلح رئیس جمهور کرزی با این گروه که با شیوه های بسیار غیر انسانی افغانها را در پناه سازمانهای استخبارات بیرونی قتل عام کرده اند، آیا این طرح از مشروعیت ملی برخورد دارد است، و آیا منطق صلح و بخشش این گروه برای اکثریت خاموش پذیرفتی است؟
تعدادی از اجلاس لندن به عنوان آغاز نیمه دوم بازی قدرتهای بزرگ درافغانستان یاد کرده اند که در این دور غرب با ابراز جدید در پی پیروزی در میباشد. رئیس جمهور کرزی ظاهراً با دست پر و کیسه های خالی کمک وارد این اجلاس شده و طرح بلند بالای برای کشانیدن طالبان بسوی صلح به سایر کشور های ذیدخل در قضایا افغانستان پیشکش خواهد کرد. کرزی قصد دارد از این اجلاس برای اعلام رسمی طرح انکشاف یافته خود با بودجه رسانی بهتر با هدف ارایه نه تنها عفو برای طالبان بلکه شغل، درآمد، زمین و تامین امنیت آنها در ازای رها کردن سلاح‌هایشان استفاده کند.
هر چند بحث مذاکره با گروه های شبه نظامی بخصوص طالبان از سالهای گذشته مطرح است و رئیس جمهور کرزی بار ها التماس گفتگو را کرده بود؛ اما این بار قضیه و موضوع چگونگی برخورد با پدیده صلح با طالبان خیلی متفاوت است؛ زیرا آقای کرزی حمایت گسترده از سازمان ملل گرفته تا کشورهای قدرتمند را در عقب طرح خود دارد، هر چند جای حمایت اکثریت شهروندان افغان که قربانیان اصلی رژیم طالبان بودند؛ در آن خالی میباشد.
تا جائیکه در آستانه برگزاری اجلاس لندن، سازمان ملل متحد در یک حاتم بخشی و به قول معروف “بخشیدن از کیسه خلیفه” با حذف اسامی پنج تن از افراد تحت تعقیب به عنوان تروریست از جمله ۱۴۴ تن از رهبران طالبان از فهرست سیاه، ظاهراً حس نیت و چراغ سبز این نهاد را به طالبان نشان داد و زمینه را برای موفقیت اجلاس برابر کرده است. شکست سیاست های مبارزه با تروریزم غرب درافغانستان اجلاس لندن را تحت الشعاع قرار داده و بطورقطع این نشست به برداشتن گام مهمی که بتواند تحول گسترده یی را در افغانستان ایجاد و ثبات و امنیت را برقرار و نظرات دیگر کشورها را جلب کند؛ قادر نخواهد بود.
تلفات روز افزون نیروهای خارجی در افغانستان، کاهش اعتماد شهروندان کشور های غربی در مورد پیروزی نظامیان شان در جنگ علیه تروریزم، هزینه های هنگفت مالی و مهمتر از همه پیش بینی اینکه تلفات عساکر خارجی در تابستان امسال بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ نفر در ماه خواهد رسید، باعث گردیده تا کشورهای غربی بخصوص امریکا از طرح مذاکره و دادن بخش از قدرت برای طالبان و حتی رهبری این گروه که روابط تنگاتنگی با اسامه بن لادن دارد، حمایت همه جانبه کنند. در واقع؛ از دست رفتن اکثریت پارلمانی دموکرات ها در سنای امریکا؛ موتور اصلی حمایت همه جانبه اوباما از این طرح میباشد.
رابرت گیتس وزیردفاع امریکا در سفر به پاکستان گروه طالبان را بخشی از “ساختار سیاسی افغانستان ” توصیف و اعلام کرد نقش این گروه درآینده بسته گی به این خواهد داشت که سلاح هایشان را زمین بگذارند. وی تصریح کرده بود: ما درحال حاضرگروه طالبان را بخشی از ساختار سیاسی افغانستان می دانیم، اما مساله این است که آیا آنها برای ایفای نقش قانونی درساختار سیاسی این کشور یعنی شرکت در انتخابات و نه کشتار مردم و ترور مقام های محلی آمادگی دارند یا خیر. پرسشی که پاسخ آنرا طالبان با انشتار بیانیه یی در خصوص اجلاس بیان کردند. طالبان در این بیانیه برگزاری اجلاس لندن را در جهت برآوردن شدن اهداف دارز مدت و حضور همشیه گی امریکا در افغانستان خوانده آنرا شدیداً تقیبح کرد.
طالبان در این بیانیه بر ادامه جنگ علیه نیروهای خارجی آنچه این گروه آنرا اشغال کشور میخواند، تاکید کرده و گفته است طرح تطمیع افراد این گروه سودی برای غرب نخواهد داشت. طالبان با صدور این بیانیه به بر ریش طراحان صلح با این گروه آن خندیدند و یکبار دیگر قاطعانه نشان دادند که آنان هیچ اعتقادی به تقسیم احتمالی قدرت از راه گفتگو ندارند.
در ضمن موضوع اساسی تر دیگر اینکه غرب اینگونه بی محابا آب را نادیده موزه را از پا بیرون میکند، بحث جداسازی طالبان از القاعده است. امریکائیان به خوبی از ارتباطات گسترده القاعده با طالبان آگاهی دارند و فکر میکنند با نظرداشت اینکه اکثر افراد شبکه القاعده را خارجی ها تشکیل میدهد، با جدا سازی طالبان از این شبکه، القاعده را در پاکستان و افغانستان مجبور به نابودی خواهند کرد. این بدون شک واقعی هم است که اگر حمایت طالبان از القاعده برداشته شود دیگر این شبکه خود بخود در این منطقه نابود خواهد شد. اما اینکه غرب با اعمالی که در هشت سال گذشته در افغانستان و عراق مرتکب شده چگونه میتواند به این هدف برسد؟ خود جای سوال است، و شک میشود که طرح رئیس جمهور کرزی نیز بتواند کمکی در این زمینه کند. فقط بودیجه نظامی طالبان را تقویت خواهد کرد.
این موضوع از آن جهت اهمیت بیشتر دارد که اسامه و اکثر رهبران دیگر این شبکه در مناطق سرحدی پاکستان مخفی شده و دست به سازماندهی حملات خونین علیه اهداف غربی میزنند.
در اجلاس لندن؛ هدف پایان مناقشه نظامی امریکا در افغانستان، امکان اداره افغانستان توسط نیروهای بومی و قطع ارتباط میان طالبان و القاعده به عنوان دشمن اصلی امریکا است.
اما قبل از آغاز گفتگو با طالبان و حتی ارایه طرح صلح رئیس جمهور کرزی با این گروه که با شیوه های بسیار غیر انسانی افغانها را در پناه سازمانهای استخبارات بیرونی قتل عام کرده اند، آیا این طرح از مشروعیت ملی برخورد دارد است، و آیا منطق صلح و بخشش این گروه برای اکثریت خاموش پذیرفتی است؟ با توجه با این که رئیس جمهوری کرزی قبل از رفتن بسوی لندن هیچگونه رایزنی رسمی را در سطح ملی برای جمع آوری آرای مردم انجام نداده است، بناً بحث صلح با طالبان در اجلاس لندن بدون اجازه اکثریت شهروندان افغان بویژه زنان بحیث قربانیان اصلی جنایات و اندیشه های افراطی طالبان و حامیان بیرونی آنها گرفته شده است که مشروعیت ملی این طرح را شدیداً زیر سوال برده و آسیب زیادی به آن خواهد زد.
منطق صلح و بخشش قابل قبول است؛ اما با چی قیمت و با کدام شیوه ها و روش، آیا این پذیرفتی است برای آتشی و بخشش حق را زیر پا گذاشت و بدون داشت صلاحیت ملی دست به اقداماتی زد که اکثر مردم را ناخشنود سازد؟
در عین حال اگر به میکانیزم طرح صلح با طالبان نگاه شود، اشتباهات زیادی در آن وجود دارد زیرا آقای کرزی نماینده اکثر مردم نیست؛ او در انتخابات پر از تقلب ریاست جمهوری که تنها ۳۵ درصد واجدین شرایط رایدهی شرکت داشتند، توانست فقط حدود ۲ ملیون رای از بیشتر ۲۵ ملیون شهروند افغان با خود بدست بیاورد، یعنی کمتر از ۱۰ در صد اعتماد مردم را .
بحث مذاکره با طالبان و بخشش آنان خارج از صلاحیت و تصمیم گیری یک جانبه رئیس جمهور کرزی و کشور های غربی میباشد. زیرا قانون اساسی کرزی را مکلف به مشوره در تصمیم گیری های ملی با شورای ملی میکند، کاری که رئیس جمهمور آنرا نکرده است. حتی باید لویه جرگه خواسته میشد و یا همه پرسی (ریفراندوم ) صورت میگرفت تا شهروندان افغان به عنوان قربانیان اصلی تروریزم طالبان و جنگ غرب، در این تصمیمگیری بزرگ دخیل می بودند. رئیس جمهور حق نداشت بدون در نظر داشت احساسات قربانیان جنایات طالبان بخصوصا زنان افغان در این مورد تصمیم یک جانبه میگرفت.
با این حال امریکا نسبت به هر نوع اقدام در راستای دسترسی به رهبری طالبان در این مقطع زمانی شک و تردید دارد. حتی اگر آشتی با برخی از افرادی که زمانی به اسامه بن لادن پناه داده بودند امکان پذیر باشد، مقامات امریکایی معتقدند که این موضوع مادامی که طالبان فکر کند در روند پیروزی در جنگ قرار دارد، اتفاق نمی‌افتد.
در این زمان از کرزی به عنوان فردی که از موضع ضعف و بیچاره گی پیشنهاد مذاکره به طالبان میدهد، یاد خواهد شد. همانطور که جنرال استنلی مک کریستال، قوماندان ارشد نیروهای امریکایی در افغانستان هشدار داد، این شبه نظامیان هستند که از سرعت فعالیت برخوردارند. در حقیقت هدف از طرح افزایش نیروهای امریکایی، توقف این سرعت فعالیت شبه نظامیان و جلوگیری از کنترول برخی مناطق افغانستان توسط طالبان است.
در لندن بهتر بود که جامعه جهانی بجای تاکید بر داخل کردن هر دو پا در یک موزه در مورد مذاکره با طالبان، راه های مبارزه جدی و موثر با فساد را که دشمن اصلی امنیت آرامش مردم از دیده گاه آنان میباشد به بحث میگرفت و کمک میکردند تا دولتداری خوب و نظام پاسخگو در کابل حاکم میگردد. زیرا طالبان یک عامل از عوامل اساسی بروز ناآرامی ها و بحران در کشور میباشند؛ زیرا عوامل متعدد و هم سطح با فعالیت گروه های مسلح وجود دارند که دست به دست هم داده وضعیت کنونی را بوجود آورده اند.
اگر به نظر سنجی اخیر تازه سازمان ملل متحد توجه شود نزدیک به ۶۰ درصد مردم افغانستان می گویند که در زندگی روزمره خود با فساد دولتی دست به گریبانند، و این در حالی است که ۵۴ درصد آنان به مشکلات امنیتی و ۵۲ درصد بر معضل بیکاری تأکید می کنند. بناً تاکید محض بر موضوع امنیت از این دیده که کنار آمدن با طالبان صلح و آرامش را به کشور باز خواهد آورد، بدون توجه به برنامه ریزی برای از میان بردن عوامل دیگر ناامنی در کشور و احیای اعتماد مردم نسبت به نظام حاکم به عنوان کلید اصلی ثبات، اشتباه بزرگی خواهد بود که پالیدن آب در سراب میباشد.
