اخیرآ حامد کرزی طی یک مصاحبه با شبکه خبری بی بی سی از جنگجویان طالبان خواست تا سلاح های خود را کنار گذاشته، از حمایت چشمگیر دولت افغانستان مستفید شوند.
وی افزود که درآن صورت برای آنها پول و شغل تهیه و ترتیب می شود، تا آنها به جامعه بملحق شوند.
این تدبیر و ابتکار رئیس جمهور افغانستان در حالی مطرح میگردد که بیش از ۲۰ میلیون نفر در زیر خط فقر بسر برده، و ۳ میلیون نفر بیکار است.
علاوه بر این، نتایج نظر سنجی یک موسسه خیریه انگلیسی به نام “آکسفام” نشان می دهد که ۷۰ درصد افغانستانی هایکه در آن نظرسنجی عمومی اشتراک کردند، باور دارند که فقر و بیکاری عوامل اصلی وقوع جنگ می باشند.
پس پرسشی که در این مورد مطرح می شود عبارت است از: چرا رئیس جمهور کشور برای یک گروپی وابسته به حلقات خارجی [طالبان] که همواره در صدد تخریب و دهشت افگنی هستند، چنین امتیازات را مشتاقانه قائل می شود؟ و برعکس برای ایجاد فرصت شغلی برای بیش از میلیون ها نفر فقیر و غریب سهل انگاری میکند؛ در حالیکه دولت مستقیمآ “مسئول” ایجاد چنین امکانات برایشان است.
طرح حامد کرزی در مورد مصالحه با طالبان را میتوان یک راه حل برای افزایش نرخ بیکاری در کشور هم پنداشت: میلیون ها نفر فقیر و بیکار کشور برای نجات از شرایط وخیم زندگی شان، برای کاریابی می توانند در قدم نخست طالب شوند، و سپس سلاح خود را در زمین گذاشته، از انعامات ذکر شده جلالتماب حامد کرزی مستفید شوند؛ چون رئیس جمهور تنها احساس مسئولیت در مقابل طالبان دارد و بس.
اگر فرض کنیم که کرزی واقعآ در پی برقراری و استقرار صلح و ثبات در افغانستان است، و از هر شیوه ای که وی را به هدف برساند، استفاده خواهد کرد. پس سوال عمده این است که آیا طالبان تمایل بر شرکت و سهم گیری در دولت جمهوری اسلامی تحت رهبری وی را دارند یا نه؟ علی رغم بعید بودن آن: آیا اگر طالبان قانون اساسی و سایر قوانین افغانستان را به رسمیت بشناسند، پس دیگر می توان نام طالبان را در مورد آنها گذاشت؟ و یک نکته دیگر هم ظاهر و هویداست: طالب طالب است، طالب میانه‌رو وجود ندارد؛ در اصل دیدگاههای طالبان در اغلب موارد و ابعاد افراطی، غیر‌منطقی و ضد انسانی است.
پس آیا این طرح تبعیض آمیز و میان تهی حامد کرزی نمایانگر دچار-شدن-وی به بیماری روانی “مازوخیسم” نیست؟ طالبانی که کشور را پیوسته تخریب، دولت را مورد طعن و مردم بیگناه را عذاب و رنج میدهند، باز هم بحیث “عزیزان” از طرف حامد کرزی خطاب میشوند.
در فرجام باید گفت که طرح مصالحه با طالبان به جز از یک عوام فریبی دیگر چیزی بوده نمیتواند. بدون تردید از دست دادان یک وسیله ای مناسب مثل طالبان برای کشور های اشغالگر و متجاوزگر غیر قابل تحمل است، بناء طالبان در دولت کرزی منحل نشده، بلکه احتمال منحل شدن دولت کرزی در طالبان عملی تر، منطقی تر است. گویا اگر طالبان دیگر موجودیت فزیکی نداشته باشند، امریکا چطور می تواند حضور سنگین نظامی خود را در افغانستان دفاع کند؟ آیا عدم حضور فزیکی امریکا در افغانستان و منطقه تهدیدی برای بقای هژمونی اش نخواهد بود؟ و اگر تهدیدی نمی بود، پس این لشکرکشی با مصارف گزاف مالی آن از بهر چه است؟
