دیود میلیبند در مصاحبه با روزنامه فیگارو از نقشه‌های لندن برای آینده افغانستان و کنفرانس پیش‌رو در لندن می‌گوید.
پرسش:ایده برگزاری کنفرانس لندن در خصوص افغانستان از سوی گوردون براون در حالی مطرح شد که همگان منتظر گردهمایی سران بودند.آیا حضور وزرای امور خارجه به تنهایی،به این معناست که بلندپروازی‌های غرب در این کشور به پایان رسیده است؟
پاسخ:به هیچ‌وجه اینطور نیست.چنین کنفرانسی با هدف بهره‌برداری از دستاوردهای آن برگزار می‌شود.فراموش نکنیم که هدف اصلی ما افغانی کردن کشور افغانستان است.قصد نداریم این کشور را به مستعمره تبدیل کنیم، هدف ما اینست که افغان‌ها خود کنترل امور را در دست گیرند.دور دوم ریاست‌جمهوری کرزای با توجه به مجموعه تحولات از اهمیت زیادی برخوردار است.افزایش نیروهای آمریکایی و همچنین کمک‌های بشردوستانه به این کشور، همگی از اهمیت موضوع حکایت دارد.زمانی که برای مراسم تحلیف دور دوم ریاست‌جمهوری کرزای به افغانستان سفر کرده بودم، سران یکی از قبایل افغان به من گفت: پنج سالی که افغانستان پیش رو دارد، به اندازه صدسال آبستن وقایع گوناگون خواهد بود.به اعتقادم، این حرفی بود که انتظار می‌رفت از زبان یک سیاستمدار غربی شنیده شود تا رییس یک قبیله افغان.
پرسش: هدف از برگزاری کنفرانس لندن چیست؟
پاسخ:همانطور که کرزای درمراسم تحلیف خود نیز اعلام کرد، سه موضوع برای بررسی در دست داریم.در وهله اول امنیت؛چرا که ارتقای ضریب امنیتی برای دفاع از کشور از اهمیت زیادی برخوردار است.
دوم شیوه حکومت و افزودن کارآیی آن، هم در عرصه داخلی و هم ملی.طبق نظرسنجی که هفته گذشته توسط بی‌بی‌سی صورت گرفت، افغان‌ها به آینده بسیار خوشبین هستند،اما ۹۵ درصد آنها با موجی از فساد در دستگاه پلیس و حاکمان محلی روبرو هستند. و در نهایت سومین موضوع،رابطه افغانستان با کشورهای همسایه خود،به خصوص پاکستان خواهد بود.
پرسش: قرار است چه توافقاتی در این کنفرانس صورت گیرد؟آیا غرب تعهداتی را در این کنفرانس خواهد پذیرفت؟
پاسخ:قرار نیست در کنفرانس لندن،تعهداتی برای اجرا میان اعضای حاضر به تصویب برسد. برای پول و یا افزایش نیروهای نظامی نیز توافقی صورت نمی گیرد.هر چند که تبلیغات زیادی در این زمینه صورت گرفته است.واقعیت آنست که کرزای کنفرانس مذکور را افتتاح می‌کند و قرار است در آن از برنامه‌های آینده‌اش برای افغانستان در سه حوزه‌ای که از آن نام بردم یعنی برقراری امنیت،حکومت بهتر و همسایگان سخن بگوید.ما بر روی پیشرفت‌ها و دستاوردهای نشست مذکور حساب خواهیم کرد.در حوزه امنیت داخلی می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم که چگونه می‌توان تأمین امنیت را از نیروهای بین‌المللی به نیروهای افغانی سپرد.
پرسش: چگونه می‌توان اطمینان حاصل کرد که کرزای به تعهداتش از جمله مبارزه با فساد و همچنین مبارزه با خویشاوندسالاری در حکومت عمل کند؟ دو معضلی که همه کشور را فرا گرفته است.
پاسخ:کرزای سخنرانی بسیار محکم و کوبنده‌ای را در مراسم تحلیف خود ایراد کرد و برای اولین‌بار به عدم وجود مجازات‌های سنگین برای جرایم در افغانستان اعتراف کرد.او اقدامات عملی از جمله تشکیل کمیسیون مبارزه با فساد برای مقابله با این تحلفات تشکیل داده است.ما منتظریم ببینیم که او چه اقدامات دیگری را در دست دارد.فساد موضوعی نیست که یک شبه وارد کشوری شود و یک شبه نیز از آن رخت بربندد.افغان‌ها امید دارند که ببینند رهبران ملی و محلی آنان، بهتر و موثرتر برای احقاق حقوق آنان تلاش کنند.
پرسش: ۸ سال است که جنگ در این کشور جریان دارد، انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها روز به روز بیشتر به مخالفت با این جنگ بر‌می‌خیزند؟مخالفت آنها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
پاسخ:در وهله اول باید بگویم که من دلیل این واقعیت را به خوبی درک می‌کنم.هیچ کشوری دوست ندارد نیروهایش را به قلب خطر اعزام کند، آن هم در زمانی که همه روزه شاهد کشته‌شدن آنها در این کشور است.اما ما برای دلیل موجهی به این سرزمین می‌رویم.امنیت ما در جهان غرب بیش از هر زمان دیگری در معرض تهدید قرار گرفته و این تهدید حتی تمامیت ارضی ما را نیز شامل می‌شود.شهروندان ما در اقصی نقاط دنیا فارغ از ملیت، اعم از یهودی، مسلمان،مسیحی و هندو به دلیل گسترش تروریسم بین‌الملل بیش از هر زمان دیگری در معرض تهدید قرار دارند. باید این نکته را نیز خاطر نشان کنم که ما نقشه‌های بزرگی را برای این کشور در سر داریم.
پرسش: آیا وضعیت افغانستان به نسبت ۸ سال پیش بهتر شده است؟
پاسخ:در این مسئله شک نکنید.افغانستان به کشوری تبدیل شده که دختران می‌توانند به مدرسه بروند،بیماران از مراقبت برخوردارند،انتخابات برگزار می‌شود حتی به شکلی ناخوشایند.ارتش ملی امروز به مرز ۹۶ هزار نفر رسیده و می‌تواند نقش مهمی را در کشور ایفا کند، ۴ میلیون پناهنده به کشور باز گشته‌اند. همه اینها شاخصه‌هایی است که نشان می‌دهد کشور پیشرفت کرده است، اما این بدان معنا نیست که دیگر مشکلی وجود ندارد.
ترجمه: زهرا خدایی
