با قرار گرفتن در آستانه‌ی بر گزاری کنفرانس لندن، بار دیگر پرسش های تازه‌یی به وجود آمده است. داغ شدن بحث مذاکره با طالبان و کشاندن پای آنان به نظام سیاسی و بیشتر از آن، که گفته می شود حمایت برخی از کشورهای غربی را با خود دارند، برایند وضعیت را به گونه‌ی دیگر می نمایاند. آن این که در پشت کنفرانس لندن چه چیزی قرار دارد و این کنفرانس با توجه به موقعیتی که برای افغانستان دست داده و با توجه به خواست‌ها و برنامه‌هایی که در سیاست بریتانیا برای این کشور سنجیده شده است، کشور را به کجا ها رهنمون خواهد کرد.
شک و گمان‌ها نسبت به این کنفرانس در حالی برانگیخته شده است که برنامه سازی‌های پنهانی حکومت برای کنفرانس لندن و سرانجام آماده شدن «طرح مذاکره با طالبان» از جانب حکومت، برملا شده است؛ طرحی که قرار است سمت و سوی حکومت را در کنفرانس لندن مشخص کند.
حکومت طرح خود را در حالی به کنفرانس لندن پیشکش می‌کند که مجلس نمایندگان به عنوان تصویب کننده‌ی میثاق‌ها و پالیسی‌های حکومت از آن بی خبر است و این در حالی است که چیزی به برگزاری کنفرانس لندن نمانده است. اما مجلس نمایندگان نمی‌داند که آقای کرزی با چه برداشت و با چه معامله‌یی می‌خواهد به کنفرانس لندن برود و چه چیزی را باید مطرح کند.
آمادگی‌ها برای مذاکره با طالبان و پیشنهاد حکومت برای حذف نام ملاعمر که اخیراً از جانب وزیر خارجه‌ی بریتانیا رد شده است، نشان می دهد که سیاست های به مراتب قبله‌یی دارد سرنوشت کشور را به دست باد های مخوف می سپارد.
این در حالی است که جامعه‌ی جهانی هنوز درک نکرده که مشکل اصلی این کشور مذاکره با طالبان نیست بلکه اصلاح حکومت و اطمینان دادن به مردمی است که سال ها در قبال طالبان و تروریستان رزمیده اند، و معلوم نیست که با قرأیت های غلط و معکوس مساعی حکومت برای طالبانی شدن روند به کجا می انجامد؛ زیرا ممکن است هر نوع اقدام در راستای به قدرت رساندن طالبان، نیروهای مخالف و مقابل آن ها را که سال ها در مقابله با آنان قرار داشتند، حساس کند و رویارویی هایی خطرناکی را شاهد باشیم، مگر این که طالبان بپذیرند که به قانون اساسی کشور احترام می گذارند و مشارکت سیاسی موجود را می پسندند؛ چیزی که اکنون این گروه در مقابل آن قرار دارند. بنابراین، این هم ناممکن به نظر می رسد.
با این همه با توجه به سیاست‌هایی که پاکستان در قبال افغانستان دارد، چنان معلوم می شود که طرح تقویت طالبان به جای حکومت افغانستان، اصلی از جانب پاکستان است که به تازگی ذهن شماری از کشور های خارجی و سیاست گذاران برای کشور ما را به خود مشغول کرده است و این در کنار همه، سپردن کشور به مدیریت پاکستان(بحران) است. اما حکومت این کشور تا هنوز نتوانسته که در مقابله با سیاست پاکستان موضعگیری منطقی کند و گاه به گونه‌ی غیر مستقیم خود در تطبیق طرح های آن کشور آگاهانه و نا آگاهانه نقش داشته و بازی آن را عملی کرده است. و یا سیاست سازان بیرونی برای افغانستان، بیشتر متحدان منافع پاکستان اند که می خواهند در این سر ترازو منافع آن‌کشور را نیز تامین کنند و یا آن‌را اصل قرار دهند.
این به آن معناست که مشاوران و برنامه سازان برای حکومت افغانستان، چه در داخل و چه در بیرون، تحت تاثیر مستقیم سیاست های پاکستان عمل می کنند و این اگر چنین چیزی ثابت به نظر برسد، هم اکنون مدیریت کشور را در دستان پاکستان نشان می دهد؛ زیرا هرباری که در باره‌ی افغانستان بحث صورت گیرد، پای مذاکره با طالبان به میدان کشیده می شود؛ چیزی که نه در کنفرانس لندن و نه هم در هیچ نشست دیگر نمی تواند نتیجه بدهد الا این که بحث منافع پاکستان منحیث حامیان طالبان در افغانستان تامین شود.
البته مذاکره با طالبان حرف بدی نیست اما مهم این است که از کدام آدرس و حنجره بیرون می آید.
طرح کشیدن نام ملاعمر از فهرست سیاه سازمان ملل از جانب حکومت و بعد عقب نشینی و تصحیح این مسأله از جانب مسوولین نشان می دهد که آقای کرزی بی آنکه سنجشی داشته باشد، به طرحی موافقت نشان داده و بعد با همان موافقت، مخالفت می‌کند. چنان معلوم می شود که ایشان باید برای انجام مساله‌ی ملی، مشوره و هدایت بگیرد و هر هدایت و مشوره می‌تواند، هدایت، مشوره و تصمیم پیشین اورا تغییر بدهد.
به هر حال آقای کرزی در حالی به کنفرانس لندن می رود که تا هنوز کابینه اش تعیین نشده است و نتوانسته به صورت کامل آن را نهایی کند. این مساله به عنوان ناتوانی او می تواند در کنار چالش های دیگر اهمیت شرکت افغانستان در کنفرانس لندن را کم رنگ جلوه دهد.
