اظهارات تازه‌ی هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه‌ی امریکا در خصوص دولت داری در افغانستان، نشانگر نگرانی های بیش از حد اداره‌ی اوباما نسبت به ساختار دولت آینده افغانستان است. خانم کلینتون در تازه ترین اظهارات خود گفته است تا هنگامی که حامد کرزی و وزیرانش پاسخگو نباشند، امریکا از کمک های غیرنظامی بیشتر به افغانستان خودداری خواهد کرد.
نگرانی نسبت به ساختار حکومت آینده بحثی تازه نیست و از مدت ها به این سو از سوی متحدان غربی آقای کرزی آغاز شده است؛ ولی مساله‌ی اصلی این جاست که چرا دولت امریکا با این همه نگرانی و تاکید این بحث را دنبال می کند.
برخی گزارش ها از ارگ ریاست جمهوری افغانستان حکایت از آن دارند که فهرست های مختلفی در مورد اعضای کابینه آینده از سوی کشورهای غربی و از جمله امریکا به کرزی ارایه شده است. گفته می شود در برخی از موارد و از جمله با سفیر امریکا آقای کرزی برسر ترکیب کابینه آینده بحث و جدل های زیادی هم داشته تا حدی که از مدتی به این سو سفیر امریکا از رفتن به ارگ ریاست جمهوری و دیدار با کرزی اجتناب می ورزد.
بدون شک کرزی با چالش های زیادی برای ساختن کابینه آینده و حکومت داری خوب به گفته ای امریکایی ها مواجه است. پاسخ دادن به این همه خواست ها او را بر سر راه های مختلف سرگردان کرده است. از یک سو جامعه‌ی جهانی ایستاده با تمام ساز و برگ نظامی و پولی خود و از سوی دیگر حامیان داخلی آقای کرزی اند که بیشتر آن ها با روحیه غربی ها هم خوانی ندارند.
کرزی تلاش دارد تا به اصطلاح کاری کند که نه سیخ بسوزد و نه هم کباب به این معنا که می خواهد در کابینه آینده ضمن برآورده شدن خواست های جامعه‌ی جهانی متحدان داخلی خود را نیز از خود نراند. ولی تحقق این مساله با چندین چالش بزرگ رو به رو است.
از جمله این که آقای کرزی نمی تواند هم زمان دو امر متضاد را در یک جا جمع کند. جامعه‌ی جهانی نسبت به برخی افراد و نام ها حساسیت ویژه دارد، در حالی که همین افراد از حامیان اصلی آقای کرزی در داخل افغانستان به شمار می روند.
از جانب دیگر اگر آقای کرزی این افراد را از ساختار دولت آینده حذف کند هیچ بعید نیست که این افراد به دشمنان او تبدیل شوند و دست به آشوب گری و بلوا بزنند. مساله‌ی دیگر هم این است که آقای کرزی حمایت مردمی را کاملا از دست داده و نمی تواند به نیروی مردم امیدوار باشد که از او و حکومت آیند اش حمایت و پشتیبانی کنند. پس فقط می ماند دو گزینه یا جامعه‌ی جهانی یا حمایت گران داخلی. آقای کرزی مجبور است که میان این دو گزینه یکی را انتخاب کند که در صورت انتخاب یکی از گزینه ها هم باز با مشکلات دیگری بر خواهد خورد. غربی ها با توجه به همین مسایل و در آستانه‌ی تشکیل کابینه این همه سرو صدا راه انداخته اند و پی هم به کرزی هشدار می دهند.
غربی ها و از جمله امریکا می خواهند به کرزی تفهیم کنند که در مناسبات خود با جامعه‌ی جهانی تجدید نظر کند و اولویت را به آن ها بدهد. اگر چنین نکند بدون تردید افغانستان را فاجعه‌ی بزرگ تر از امروز تهدید می کند. غربی ها عمدتا استدلال می کنند که پول و سربازان آن ها در افغانستان قربانی اهداف شخصی افراد می شود و آن ها حاضر نیستند که از دولتی حمایت کنند که نسبت به پاسخ گویی در برابر خواست های شهروندانش عاجز آمده است.
خانم کلینتون به صراحت می گوید که: در مورد این که دولت افغانستان در تمام سطوح به احتیاجات مردم واکنش نشان داده و خدمات مورد نیاز آنان را فراهم می کند، شواهد ملموسی را مشاهده کند به ادامه کمک های غیرنظامی اش به افغانستان ادامه می دهد. اگر امریکا چنین شواهدی را به دست نیاورد حاضر نیست دیگر کمک های پولی و مالی اش را در اختیار دولت افغانستان قرار دهد. به هرحال هنوز تا ساختن کابینه‌ی جدید، آقای کرزی حداقل دو هفته‌ای دیگر وقت دارد تا خوب فکر کند و کابینه بسازد.
برگرفته از روزنامه ماندگار
