روزنامه امریکایی دیلی بیست مقاله ای به قلم هارون میر به چاپ رسانده و نوشته است در صدر اجندای رئیس جمهور کرزی باید پذیرفتن رقیب سابقش و ایجاد یک دولت واحد باشد. بعلاوه، شش راه برای ترمیم دولت افغانستان از هم اکنون شروع می شود.
هارون میر می گوید: با وجود تصمیم کمیسیون مستقل انتخابات برای خاتمه دادن به معمای انتخابات تحت فشار سنگین جامعه ی جهانی، بحران سیاسی در افغانستان که بعد از ادعاهای جدی تقلب گسترده در دور اول انتخابات ظهور کرده، هنوز حل نشده است. رقیب رئیس جمهور کرزی، عبدالله عبدالله تمام درهای مذاکره را به امید رسیدن به یک سازش سیاسی بعد از انکه کرزی اعلان کرد یک دولت ملی واحد می سازد، نبسته است.
باور افغانستان به اقدامات رئیس جمهور کرزی در روزها و هفته های آینده بستگی دارد. یا کرزی با کمپ داکتر عبدالله به نتیجه می رسد و یک دولت ملی واحد می سازد یا فشارهای بین المللی را نادیده می گیرد و قدرت سیاسی را با همتایان ائتلافی اش به تنهایی تقسیم می کند.
در سیستم دولت افغانستان که ازسیستم ریاست جمهوری ایالات متحده کاپی شده است، رئیس جمهور تمام قدرت سیاسی را به عهده دارد و اپوزیسیون خارج از این حیطه قرار دارند زیرا رئیس جمهور حتا والیان و ولسوال ها را انتخاب می کند و پارلمان افغانستان از لحاظ سیاسی بی اهمیت باقی می مانند.
طالبان یک نیروی شکست ناپذیر نیستند
در بیشتر کشورهای فقیر و ضعیف مانند افغانستان، رقابت سیاسی بر اساس ایدئولوژی سیاسی یا اجندا نمی باشد بلکه بالای تقسیم منابع است. گرفتن قدرت سیاسی به معنای داشتن نفوذ سیاسی و دسترسی به منابع دولتی است. به علاوه، منافع سیاسی و اقتصادی در افغانستان به همدیگر مرتبط اند. بنابراین، ما نمی توانیم یک اپوزیسیون سیاسی سازنده در کشور را توقع داشته باشیم که از پروسه ی سیاسی در حاشیه باشد، به منابع دولتی دسترسی نداشته باشد و منافع اقتصادی اش را از دست بدهد.
اگر رئیس جمهور کرزی، تقاضاهای اپوزیسیون را دولت اینده اش نپذیرد، کشور می تواند به هرج و مرج سیاسی برگردد زیرا اپوزیسیون نه تنها مشروعیت وی را نمی پذیرند بلکه صلاحیت و اختیار وی را نیز نخواهند پذیرفت. در چنین سناریویی، اداره ی ایالات متحده و متحدین ناتو نباید بی طرف بمانند زیرا منافع آنها در افغانستان در خطر خواهد بود.
بعلاوه، اداره ی اوباما به یک همکار مشروع و قابل اعتماد در دولت افغانستان ضرورت دارد که به خاطر فساد گسترده، خویش خوری، و نفوذ قاچاقچیان مواد مخدر اعتبار خویش را از دست داده است. رئیس جمهور کرزی هیچ گزینه ی دیگری ندارد جز اینکه تغییرات قابل ملاحظه و مهمی را در رفتارش و روش مدیریت اش قبل از سوگند وفاداری اش در یک دوره ی جدید به وجود آورد.
رئیس جمهور کرزی بدون حمایت جامعه ی جهانی نخواهد توانست تا تغییرات لازم را بیاورد زیرا نه تنها وی باید تقاضاهای همکاران ائتلافی اش را برآورده کند بلکه از به حاشیه راندن اپوزیسیون در پروسه ی سیاسی اجتناب ورزد. اکنون مهارتهای وی در ساخت یک اجماع سیاسی کافی نخواهد بود و وی باید تعهدش برای بهبود دولتداری اش را با ایجاد یک کابینه ی تکنوکرات و پاسخگو بسازد.
اداره ی اوباما می تواند این فرصت را با تحمیل کردن شرایطی برای حمایت مالی اش به دولت افغانستان بر اساس معیارهای دستاوردها ایجاد کند. دولت افغانستان می تواند بهبود یابد و برخی از اقدامات ذیل می تواند سریعاً تطبیق گردد:
۱. کاهش تعداد وزارتخانه ها به منظور ساده ساختن پروسه ی تصمیم گیری و اجتناب از رقابت غیر ضروری میان وزرا بالای منابع
۲. ایجاد یک مکانیزم برای استدخام مقامات بلندپایه ی دولتی بر اساس شایستگی به جای فشارهای سیاسی و خویش خوری
۳. سپردن برخی صلاحیت های تصمیم گیری به وزرا و والیان
۴. مقرر کردن والی ها و ولسوال ها با مشوره ی مقامات منتخب شوراهای ولایتی
۵. سرعت دادن به بازسیازی و مساعی انکشاف اقتصادی در ولایت های با ثبات به منظور ایجاد نمونه های موفق
۶. و ایجاد یک محکمه ی ویژه به منظور تعقیب قانونی قاچاقچیان مواد مخدر و مقامات بلندپایه ی فاسد، حتا آنهایی که در هشت سال گذشته در دولت بوده اند.
این اقدامات می تواند در مدت کوتاهی با یک سیاست نیرومند هم در دولت افغانستان و هم در کشورهای دونر که در افغانستان منافع دارند، تطبیق گردد.
طالبان یک نیروی شکست ناپذیر نیستند اما آنها نفوذ و ظهور مجدد خویش را مدیون خلأ صلاحیت دولت بعد از شکست شان در سال ۲۰۰۱ هستند و همچنین به خاطر عدم اعتماد مردم افغانستان به دولت شان.
من قویاً معتقدم که افزایش تحرکات نظامی ایالات متحده همراه با حکومتداری بهتر یک تحرک جدیدی را در افغانستان ایجاد خواهد کرد که پیش شرطهای شکست طالبان و با ثبات کردن کشور می باشد.
برگرفته از سایت جبهه ملی
