در یک سند محرمانه دولت بریتانیا در زمینه مصالحه با طالبان از رییس جمهور حامد کرزی خواسته است در یک تقسد روش مصالحه با طالبان را به سه بخش تقسیم می کند. بخش تاکتیکی که جنگجویان رده های پایینی و فرماندهان پایین رتبه طالبان باید براساس آن به زندگی ملکی بازگردانده شوند، بخش عملیاتی که فرماندهان متوسط و ارشد طالبان را شامل می شود و بخش استراتژیک که شامل مصالحه با “شورای کویته” می گردد.
این سند تقسیم اوقات زمانی مصالحه با طالبان را به این ترتیب پیش بینی می کند:
در ظرف سه ماه یک اداره جدید برای برنامه ادغام تاکتیکی طالبان ایجاد گردد که به صورت مشترک مورد تایید دولت افغانستان و جامعه جهانی باشد. برای این اداره جدید حمایت مالی بین المللی فراهم شود و باید جامعه جهانی حمایت خود را از آن با پیش شرط های روشن بیان کند( شورشیانی که حاضر به پیوستن می شوند باید اهداف خود را به صورت صلح آمیز از طریق یک روند سیاسی دنبال کنند، سلاح خود را بر زمین بگذارند و دیگر ارتباطی با شبکه های تروریستی مثل القاعده نداشته باشند).
در ظرف شش ماه زمینه های الترناتیف برای حامیان طالبان از طریق ایجاد احزاب میانه رو اسلامی فراهم گردد تا آن عده از طالبانی که به دولت پیوسته اند، در آن عضویت کسب کنند. هم چنان طالبانی که به این روند پیوسته اند باید بتوانند در انتخابات پارلمانی و ولسوالی ها شرکت کنند. اسامی طالبانی که می پیوندند، باید از لیست سیاه سازمان ملل متحد حذف گردد.
در ظرف دوسال یک لویه جرگه در کابل برگزار گردد تا در ارتباط به قانون اساسی و توافقات بن از نو گفتگو نموده و به توافق برسند. سازمان ملل متحد از این لویه جرگه استقبال می کند و اسامی طالبانی را که پیوسته اند، از لیست سیاه حذف می کند.
در ماده شماره پنجم این سند، از دولت افغانستان خواسته است تا در روابط مشترک خود با همسایگان جانب بی طرفی را رعایت نموده و نباید با دشمنان کشورهای همسایه دوست و متحد باشد.
نکته ی جالب در این سند آن است که “شورای کویته” رسما از طرف دولت بریتانیا نام برده شده است. (این بدان معنا است که چنین شورایی وجود دارد که دولت بریتانیا از آن رسما در این سند محرمانه نام برده است. این در حالی است که دولت پاکستان همیشه وجود چنین شورایی را رد می کند و باوجود تقاضاهای مکرر دولت افغانستان برای دستگیری اعضای آن، تاکنون دست به هیچ اقدام عملی نزده است.
نکته ی دیگر در این سند آن است که دولت افغانستان را به بی طرفی در ارتباط به مسایل همسایگان دعوت کرده و از آن می خواهد تا نباید با دشمنان کشورهای همسایه دوست باشد. این یعنی دولت افغانستان به خاطر رضایت خاطر پاکستانی ها نباید با کشور هندوستان هیچ گونه رابطه ای داشته باشد و یا این که روابط خود را با آن کشور به یک حداقل و قابل رضایت پاکستان کاهش دهد.
در این شکی نیست که مذاکره با طالبان باید به عنوان یک پرنسیپ در اولویت کاری دولت آینده افغانستان قرار گیرد، اما چارچوب زمانی و ساختاریی که دولت بریتانیا به دولت افغانستان پیشنهاد کرده است، در نهایت تسلیم شدن دو دسته به طالبان و نهایتا پاکستان است.
مذاکره و مصالحه با رده های پایینی و متوسط طالبان و بازگردان آنها به زندگی ملکی باید یکی از اهداف اساسی دولت آینده افغانستان باشد، اما رهبران طالبان، آنهایی که در طراحی و برنامه ریزی حملات تروریستی نقش دارند و از مواضع ایدیولوژیک حاضر به یک سانتی متر عقب نشینی نیستند، نباید فرصت ادغام مجدد به جامعه افغانستان بیابند، چه رسد به این که به آنها قدرت و نقش دولتی نیز داده شود. در عین حال مصالحه و مذاکره با طالبان بدون در نظر داشت عدالت و محاکمه آن عده از طراحان طالبان در جرایم سازمان یافته حقوق بشری و قتل و کشتار مردم و و ویرانی افغانستان سهم دارند، نمی تواند به یک روند با ثبات و قابل اطمینان بدل شود. اگر مصالحه و مذاکره بدون در نظر داشت عنصر اساسی و عمده یعنی عدالت تطبیق گردد، هیچ تضمینی وجود ندارد که جنایات طالبان یکبار دیگر و یا چند بار از سوی گروه ها و افرادی تکرار نشود.
