پیش بینی انتخابات در کشوری چون افغانستان که در حال تمرین دیموکراسی است کاریست خیلی دشوار. از یک سو جنگ و بی امنیتی دامنگیر کشور است، و از طرف دیگر اکثریت جامعه در بیسوادی و گرسنگی و فقر بسر می برند؛ رییس جمهور خود نامزد دومین دوره انتخابات ریاست جمهوری بوده و بدون تردید کمیسیون “مستقل” انتخابات تحت تاثیر او قرار دارد؛ احزاب و جریان ها سیاسی و جامعه مدنی به گونه سیستماتیک خود شکل نگرفته اند؛ حضور مستقیم و گستردهء جامعه جهانی به رهبری آمریکا مشروعیت انتخابات را زیر سوال می برد؛ افرادی که از طریق نفوذ اقتصادی و قومی و مذهبی بالای قشری از مردم حکومت می‌کنند بیشتر با کرزی ائتلاف کرده‌اند، بخاطریکه منافعشان در حکومت حامد کرزی بهتر می‌تواند تامین شود ( اما بنابر عدم رضایت مردم از این طبقه، آنها رای توده مردم را به اندازه که توقع میرود با خود نخواهند داشت)؛ …
ولی باز هم اگر شدت و قوت پیکار های انتخاباتی و گردهمایی چشمگیر برای حمایت از نامزدها در مناطق مختلف کشور و نتایج نظرسنجی ها (از منابع مختلف) را معیار ارزیابی قرار بدهیم، چنین استنباط میشود که تنها “داکتر عبدالله عبدالله” و “حامد کرزی” از جمله ۳۶ نامزد، جدی ترین نامزدها بشمار میروند- البته قابل یاد آوریست که “پایگاه خبری، تحلیلی، و پژوهشی جاودان” چند ماه قبل این را پیش بینی کرده بود.
خلاصه اینکه کدام یکی از این دو نامزد، کشوری را که در فقر و گرسنگی، بیسوادی، عدم تساوی حقوق مردان و زنان، مرگ و میر اطفال و مادران، فساد اداری، بی امنیتی، وغیره.. در جهان در ردیف اول قرار دارد، در پنچ سال آینده رهبری خواهد کرد، نتایج انتخابات آتی به آن پاسخ میدهد. ولی احتمال زیاد بر این میرود که هیچ یک از دو نامزد مذکور، قادر نخواهد شد که ۱+۵۰ فیصد از آراء کل را در دوره اول کسب کند، و سرانجام انتخابات به دوره دوم کشانیده خواهد شد.
