یکی از میراث های شوم استعمارگران در قرن ۱۹ برای کشورهای استعمارشده، ایجاد مرز هایی اختلاف انگیزمیان کشور های پسا استعمار می باشد؛ و این مرز ها باعث شده است که درگیری و تنش های فرسایشی همواره وجود داشته باشد، خط مرزی دیورند میان افغانستان وپاکستان نیز میراث استعمار گران انگلیسی در شبه قاره هند است، بعد از خروج نیروهای انگلیس و تقسیم شبه قاره هند به دو کشور هندوستان وپاکستان هنوز اختلافات مرزی میان آن کشور هاباقی مانده و برغم گذر زمان هنوز راه حل منطقی وقابل قبول برای آن به وجود نیامده است . میان افغانستان وپاکستان نیز وضعیت همان گونه است .شصت سال و اندی است که از ایجاد کشوری به نام پاکستان میگذرد و در این مدت میان دولتهای افغانستان و پاکستان همواره کشکمش مرزی وجود داشته و تاسف بارتر آن که در طول این سالیان طولانی نبود یک دولت ملی وعدم توجه به منافع ملی سبب شده که اختلاف های مرزی میان دوکشور یکی از چالش های عمده درراه رشد و توسعه را فراهم آورد، دولت پاکستان و افغانستان برای به چالش کشاندن یکدیگر همواره تلاش کرده اند تا گروه های مخالف یکدیگر را تجهیز وتسلیح کنند تا حکومت های دو کشور درگیر مسایل داخلی خودسازند و امکان مطرح شدن جدی اختلاف های مرزی از بین برود یا به حد اقل برسد، همین امر سبب شده است که بسیاری از سرمایه های مادی و معنوی هر دو کشور برای تضعیف یکدیگر به کار بسته شود.
اما بعداز شکست طالبان و ایجاد شرایط جدید در کشور توقع این بود که دولت افغانستان با کمک جامعه‌ی جهانی در صدد رفع این معضل باشند و برای همیشه مشکل مزمن اختلافات مرزی را ه حل بیابد، و در این پیوند بارها رسانه های گروهی کشور به دولت افغانستان پیشنهاد داده است تا برای رفع وکاهش نا امنی و صدور تروریزم حربه‌ی مداخله را از دست پاکستان بگیرند و با رویکرد سیاسی در صدد حل خط دیورند باشند.
اما دولت افغانستان از ارائه‌ی جواب قانع کننده طفره رفته و حل آن را خارج از چهارچوب قانونی خود دانسته است و طرح حل آن را موکول به شورای ملی کشور نموده، اما تشکیل شورای ملی و راه یافتن افراد ضعیف و فاقد توان و درک(اکثرا) باعث گردید که توجهی جدی به معضل های مهمی مانند حل خط دیورند صورت نگیرد و مشکل هم چنان پابرجا باقی بماند.
با توجه به این که توسعه ی همه جانبه ی کشور منوط به ایجاد امنیت و ثبات پایدار است و حل نشدن معضل دیورند یکی از پارامترهای قوی و نیرومند نا امنی و بی ثباتی در کشور می باشد، بر دولت آینده و رئیس جمهور منتخب است که با درک شرایط کشور و با استفاده از راهبردهای سیاسی در صدد حل و فصل این مشکل باشد و بیش از این توان مادی و معنوی این کشور را به استهلاک و فرسایش نکشند، اگر زمانی حل این مشکل با دشواری های فراوانی همراه بود و شرایط افغانستان برای نهادهای بین المللی قابل درک نبود.
اما، امروز با حضور پر رنگ نیروهای بین المللی حل آن چندان دشوار به نظر نمی رسد، زیرا اکثر کشورهایی که در افغانستان حضور دارند، دانسته اند که بدون خشکاندن ریشه های تروریزم در خاک پاکستان مبارزه با تروریزم عقیم خواهد ماند و راه به جایی نخواهد برد.
و بی تردید یکی از عوامل دست درازی های حکومت های پاکستان_در طول حیات آن کشور- در افغانستان همین اختلاف مرزی میان دوکشور است، وجود اختلاف مرزی میان پاکستان و هندوستان باعث شده که پاکستان افغانستان را حیاط خلوت و عمق استراتیژیک خویش به حساب آورد و اختلاف مرزی بهانه ی بوده که آن کشور همواره بکوشد تا دولت ضعیفی در افغانستان استقرار داشته باشد و گوش به فرمان حاکمان آن کشور باشد.
بنا بر این تضعیف دولت در افغانستان یکی از راهبردهای بنیادین حکومت های پاکستان است، بدون حل معضل خط دیورند و ایجاد فضای اطمینان و اعتماد میان دو کشور مداخلات پاکستان هم چنان ادامه خواهد داشت و نسل امروز وفردای کشور قربانی نا امنی وخشونت خواهد شد، لذا تاکید می کنیم که دولت آینده باید تلاش ورزد و این جسارت را به کار بندد تا این معضل برای همیشه حل و فصل شود.
