خبر برنده شدن جایزه توسط نرگس محمدی را در بی‌بی‌سی فارسی خواندم. ولی، گریه‌ی توأم با اشک چرا ریزان نامعلوم از شروع تا ختم خواندن مجالم نه داد؟ این پاسخ را باید پشتون سیاسی و افغان اقتدارگرایی بدهد که وطن ما را تباه کرد و ما همه دست به دست هم دادیم تا مانع توزیع آن به یک ادې نمای غیر مستحق شویم. قوت اتحاد برای براندازی را دیدید. هوشیار شوید، این وطن از شما نیست و به تنهایی از شما نه می‌شود. چرا ما شب و روز را نه شناختیم و همه برای رد داوطلبانه‌ی یک افتخار کوشیدیم؟ چون لابی‌گران افغانی به مستحق در خارج کار نه کرده بودند. کمیته‌ی نوبل هم‌دروغ‌می‌کوید، اگر فشار های میلیونی مخالفت با محبوبه سراج راه نه می‌افتاد، به یقین که نامستحق‌ترین انسان آن را در کشور ما نصیب می‌شد.حالا من حیرانم که چرا گریه دارم؟ من که همین را می‌خواستم و در کنار همه مرم عدالت خواه قرار داشتم. من برای آن در حالی که همین نوشته می‌کنم، گریه‌دارم که عاطفه‌ی ما برای وطن ما می‌تپد. محرومیت خود خواسته از یک افتخار برای تحقق عدالت. اگر به خود نیایید فردا از این بدتر هایش را می‌بیند. مبارکت باد نرگس محمدی مبارک تان باد ملت شریف ایران زمین. شاید که قبیله‌گراهای افغان هم درک کنند، همیشه خلیل زاد و باید و ترامپ و ملکه و شاه انگلیس برنده و تصمیم گیرنده نیستند و کسی دگر برای شان اجازه‌ی تک روی را نه می‌دهد. صبح روشنی در پیش است شاید با کمی تأخیر؟ اندکی صبر هم‌وطن.
میدانم تعصب مریضی است لا درمان که می‌شود حتا به قیمت وطن فروشی بی انجامت شرم برای همه تان باد شرم بر تو تاجک شرم بر تو هزاره و اوزبک و پشتون که تعصب کور و کر تان کرده حالا فهمیدم که این برجسپ که به پشتون ها زده می‌شود که متعصب استند واقعیت چنین نیست ؛ دیگران معصبتر از پشتون ها استند بیاید انسان شوید چرا از حرف های پیامبر اکرم ص و قرآن پیروی نمی کنید ما انسانم نه پشتون نه تاجک نه ازبک نه هزازه همه انسانم و از افغانستان