تو، آیت سبحان صبح‌وگاه خوانده‌یی یارجان
ترک ما کرده و گاه ز پیش ما رفته‌یی یار جان
تو، چه داغی بر دل‌های ما مانده‌یی یارجان
تو مگر، لالایی سرخ لاله‌ی آزادی برای مان گفته‌یی یار جان
تو شرار شور ننگِ کُرد و پلوان و مه‌رویان کوه‌دامنان بوده‌یی
تو با‌غ‌بان مست از شرشر شراب خونین کفنان بوده‌یی یار جان
با پیش‌‌گفتارِ این چند بیت وطنی، شما را به یاد امیر شهید و قهرمان ملی و شهدای شهید کو‌دامنان می‌برم و به این بهانه سلام ها و درودهای خودم را برای همه‌ی شما کوه‌دامنیان عزیزم می‌فرستم. جوانان کدیور کوه‌دامنان و پایه‌گذاران و هم‌وندان (شورای شمالی بزرگ در خارج از افغانستان): برداشتن گام‌های سنگین شما در زمانی که کشور ما و به ویژه شمالی بزرگ و پهن‌دشت های توان‌‌بخش و فروهرپرور آن، زیرگام‌های ستوران دزدان شب‌روِ اشغال‌گر لگد می‌شوند و نیرو های جان‌برکف ایستایی در برابر دست‌درازان گندیده‌ی پاکستانی و خیبری و قبایلی در سراسر شمالی بزرگ و سنگر های آزادی‌بخش وطن می‌رزمند، گا‌می‌ست، گاه‌نیاز زمان. شما این خِرَداندیشی تان، خمیده‌گی‌های تن زخمی وطن را چنان راست می‌کند که بود. و شما ها کدخدایان و کدیوران پویا و پاینده در هوش تخمه‌های ام‌روز و فردای این درمان خواهید بود. به سخن فردوسی:
کدیور بدو گفت پروردگار
سرآرد مگر بر من این روزگار
انشاءالله، این روزگار روزی سر می‌رسد و شما‌ها سپیداران رونده اندام های بالنده‌گی در دل هنگامه‌ی زمان می‌شوید.
برادر تان محمدعثمان نجیب
