در بارۀ حمله به جان سلمان رشدی

تاریخ تجربی اسلام تاریخ کشتار و ترور است. مثل هر پدیدۀ اجتماعی دیگر، منازعۀ قدرت و تحکیم سلطه هدف غایی آن است؛ تسلیمی و تمکین فلسفۀ وجودی آن. خطا آن‌جاست که اسلام به مثابۀ نظامی اجتماعی تاریخی، امری منتزع، آسمانی و تکین انگاشته می‌شود. ماهیت تاریخی و اجتماعی آن کاملاً نادیده گرفته می‌شود. حال‌آن که از این رهگذر حذف مخالف، مثلاً ترور نافرجام سلمان رشدی، سنتی بسیار قدیمی و برآمده از ماهیت وجودی آن است.

مطابق متون تاریخی، حداقل قتل چهار شاعر به فرمان مستقیم پیامبر اسلام اتفاق افتاده است. ابوعفک، عصمام بنت مروان، کعب بن اشرف و ابو رافع کسانی بودند که به جرم بیان سخن مخالف علیه پیامبر اسلام به بدترین شیوه کشته شدند. این سنت پس از آن نیز ادامه پیدا کرد. تاریخ سیاسی اسلام، در سراسر قلمروی که این دین گسترش پیدا کرده است، از کشتار بی‌شمار شاعران، اندیشه‌وران و صاحب‌سخنانی خبر می‌دهد که صرفاً به دلیل بیان سخن مخالف جان‌شان را از دست دادند. از منصور حلاج تا شیخ شهاب‌الدین سهروردی و عین‌القضات و همین احمد کسروی.

کشتار مخالفان با میکانیسم بسیار ساده‌یی عمل می‌کند. انکار سویۀ انسانی و تاریخی اسلام، آن را دور از دسترس و غیرقابل نقد می‌نماید. برخلاف، هر نوع نقد و استدلال علیه آن، زمینی و انسانی انگاشته می‌شود. این است که قوۀ قهریۀ انسان مسلمان را فعال می‌سازد، در حدی که حاضر است به قیمت دست دادن جانش، مخالف اسلام را از میان بردارد. از همین مسلمانی که ترور نافرجام رشدی را انجام داد تا سربازان انتحاری امارت تروریستی افغانستان و حتی آن جوانی که ناگهان در یک کابارۀ غربی سبز می‌شود که جوانان شادخوار را به قتل برساند، همه به همین شیوه مقهور آموزه‌های اسلامی اند.

بنابراین، تا زمانی که اسلام از این سلاح مقدس خلع نشود، تا وقتی که این دین مبین از آسمان به زمین پایین کشانده نشود، چرخۀ ترور و کشتار از توقف باز نمی‌ایستد و این امر جز به کمک تغییر نظام آموزش میسر نیست که سوگ‌مندانه انحصار آن هرگز از دست فرزندان اصیل اسلام عزیز خلاصی ندارد.