در شرایطی که از یکطرف خطر ویروس کشنده کرونا مردم کشور را تهدید میکرد، از سوی دیگر اختلافات موجود میان این دو رهبر، تکامل را از بازار های اقتصادی و از ادارات دولتی و شخصی ربوده بود، به شدت فقر و بیکاری روز به روز افزوده میشد. ایجاب میکرد که هر چه زودتر بنابر یک توافق عادلانه کشمکش ها را کنار بگذارند.
مردم کشور ازین وضعیت تا جایی به ستوه آمده بودند که با هرنوع دگرگونی و تغییر یا هم سازش رضایت داشتند از جانب دیگر جامعه جهانی نیز اصرار بر حل مسالمت آمیز این کشیدگی میان آقای غنی و آقای عبدلله داشت تا اینکه ظاهرا بعد از فشار های زیاد جامعه بین‌المللی به ویژه آمریکا و ماه‌ها میانجیگری رهبران سیاسی افغانستان به ویژه حامد کرزی، عبدالرب الرسول سیاف و محمد یونس قانونی دو طرف حاضر شدند یک توافقنانه سیاسی امضا کنند که بر مبنای آن آقای عبدالله مدیریت تمامی ابتکارات صلح دولت را به عهده می‌گیرد، اعضای تیمش ۵۰ درصد کابینه را بدست می‌آورند، عبدالرشید دوستم، از مهمترین حامیان آقای عبدالله به رتبه عالی مارشالی دست پیدا کرد و شورای عالی رهبری به وجود آمد که رهبران و چهره‌های با نفوذ سیاسی افغانستان در این شورا عضویت خواهند داشت و به رئیس جمهور غنی در پیش‌برد امور حکومت مشورت خواهند داد و نظارت بر چگونگی اجرای مواد توافقنامه خواهند کرد.
رعب اعضا و حامیان تیم ثبات و همگرایی از تکرار دوباره سرنوشت گذشته بر امور اجرایی شان است، که از عمده ترین علل به تعویق افتادن مذاکرات میان این دو تیم بود.
در دوره قبلی آقای عبدالله سمت اجرایی شبیه نخست وزیر را به عهده داشت که عضو شورای امنیت و رئیس شورای وزیران بود و در تمامی بخش‌های دولت صلاحیت اجرایی داشت اما حالا فقط مسوولیت پیش‌برد برنامه صلح را به عهده دارد و گرچه اعضای تیمش در کابینه و دیگر مقامات اجرایی دولت عضویت خواهند داشت. اما باز هم تجربه تلخ این تیم از سازش با رقیب اش باعث ایجاد نگرانی از اجرا شدن این توافقات شده بود و اکنون هم از آشفتگی های ذهنی داکتر عبدالله و تیم اش است.
در همین رابطه و بر اساس گزارشها، معرفی ۵۰ درصد از اعضای کابینه توسط تیم ثبات و همگرایی به رهبری عبدالله عبدالله که شامل وزارت خانه های کلیدی است و شورایی متشکل از متنفذین و بزرگان سیاسی نظارت بر تطبیق مواد مندرج این توافقنامه خواهند کرد.
امید میرود تا اینبار طرفین ازین بیشتر بر زخم‌مردم کشور نمک نپاشند و آنچه عهد بسته اند بر آن باشند. کلید دَروازه پیشرفت در پروسه صلح دولت با گروه طالبان نیز نهفته بر شفافیت این موافقت نامه است. صلح که اساسی ترین مرام مردم بخون کشیده کشور است و برای وصول آن سالها قربانی داده اند، اکنون چشم امید شان به بهبود اوضاع داخلی کشور و تمرکز حکومتداران به پروسه صلح است تا هرچه زودتر ازین بدبختی ها نجات یابند.
جامعه بین المللی به شمول تعدادی از کشور های همسایه از ایجاد تفاهم میان رهبران افغانستان استقبال کرده اند.
لازم است تا همه مردم کشور این توافق را به فال نیک‌گیرند و ازین پس گوش به آواز صلح و آرامش در عوض صدای انتحار و انفجار باشند. دشمنان افغانستان و حامیان بیرونی شان همواره در صدد شناسایی خلاء در حکومت افغانستان استند تا از فرصت سوء استفاده کرده و از فضای به میان آمده به نفع خویش بهره برداری کنند. اختلافات اخیر هوش دولت داری را در صدر حکومت پراگنده کرده بود.
از نظر اجرایی عبدالله عبدالله صلاحیت کمتری نسبت به حکومت وحدت ملی خواهد داشت ولی با توجه به آنکه برنامه صلح با طالبان در اولویت جامعه جهانی و دولت قرار دارد و توافقنامه‌ای که میان طالبان و آمریکا امضا شده، رهبری برنامه صلح یک موقف حیاتی پنداشته می‌شود، چون احتمال آن وجود دارد که سرنوشت نظام بعدی افغانستان در مذاکرات این شورا و گروه طالبان تعیین شود و با حضور چهره نظیر داکتر عبدالله نتایج پیروزمندانه در مذاکرات صلح خیلی ها امید وار کننده تر از قبل خواهد بود.
