خبر و دیدگاه

‘اداره تدارکات ملی’ چه می‌کند و چرا در محور توجه قرار گفته؟

در هفتۀ که گذشت بحث در مورد اداره تدارکات ملی داغ بود. مردمان شامل داد و گرفت در اداره تدارکات ملی و هواخواهان شان، تشکیل این اداره را برای جلوگیری از حیف و میل پول دولت و تنظیم امور تدارکاتی از یک مرجع، مفید و به نفع افغانستان میدانند.

ولی تعداد زیاد دیگر تشکیل این کمیته را بخاطر حرص و آز بی‌حد رئیس کمیسیون تدارکات ملی و حلقه تدارکاتی او بخاطر پر کردن جیب‌های شان، ارزیابی میکنند.

برای سنجش و تول و ترازوی این دو موضع‌گیری لازم به توضیحات بیشتر میباشد تا بر بنای تجارب و سوابق خدمات تدارکاتی در افغانستان در باره سُقم و صحت این دو موضع‌گیری بتوان داوری نمود یا اظهار نظر کرد.

در خدمات تدارکاتی نقش دو طرف شامل معامله مهم دانسته میشود. یکطرف فرمایش دهنده و طرف دیگر فرمایش گیرنده، میباشد.

طبق تعامل نانوشته بین المللی همیش فرمایش گیرنده بعد از صدور فرمایش به فرمایش دهنده چند فیصد از مجموع قیمت را بنام های مختلف مثلا” اُورهد و یا نام دیگرو یا بخشش میپردازند.

البته در پرداخت فیصدی مبلغ خرید هیچگونه سندی ردو بدل نمیشود و صرف طبق تعامل این پول بفرمایش دهنده از طرف فرمایش گیرنده پرداخته میشود. حتی در بسیاری حالات نمیتوان به آن نام رشوت را گذاشت. بخاطر اینکه فرمایش گیرنده طبق معمول برضای خود چنین مبلغ را که مقدار آن ازپنج تا ده فیصد کل قیمت فرمایش بالا نمیرود، میپردازد.

حالا که اداره تدارکات ملی ایجاد گردیده و در نقش فرمایش دهنده خودرا جا داده است معنی اش اینست که، این پولیکه در آن سندی و امضائی رد وبدل نمیشود که به یک حساب آنرا پول بی خارمیتوان نامید ، در جیب گردانندگان اداره تدارکات ملی، بریزد.

طور مثال، این اداره فرمایش های مختلف را به ارزش مجموعی ده ملیارد افغانی صادر مینماید. فرض کنیم پنج فیصد آن به نمایندگان این کمیته از طرف فرمایش گیرندگان پرداخت میشود. که در اینصورت از ده ملیارد افغانی حد وسط پنج فیصد آن یعنی پنجصد ملیون افغانی به جیب تدارکاتی ها و رئیس کمیسیون تدارکات ملی میریزد.

و این یک پول بی‌خار/بی‌پرسان میباشد. یعنی هیچگونه سندی رد و بدل نمیشود. و رمز تشکیل اداره ملی تدارکات هم در همین امر نهفته میباشد که این پول بیخاری، که از طریق فرمایشات به جیب وزرا و یا مسئولین ادارات مستقل می ریخت از جیب آنها قطع و بجیب گردانندگان اداره تدارکات ملی بریزد.

موضوع تدارکات در حکومتهای گذشته چگونه بوده است.

مثلا” در زمان ریاست جمهوری سردار محمد داوود. هر وزارت و هر اداره مستقل در تشکیل خویش شعبه ای بنام تهیه و تدارکات داشت. هرگاه وزارت خانه و یا اداره مستقل به موادی ضرورت داشت مشخصات فرمایش خودرا لست میکرد و وبه اعلان میسپرد.

آفرها از داخل و خارج مواصلت میورزید. هیت ارزیابی آفرها، مناسبترین آفر را تشخیص و فرمایش را صادر مینمودند. فرمایش گیرنده توسط نماینده خود این پول فیصدی را بمرجع فرمایش دهنده بدون رد و بدل کدام سند تسلیم میداد.

این مقدار پول عاید اضافی ای بود که به وزیرویا مسئول اداره مستقل مربوطه میرسید. وزیر و یا مسئول اداره هم در کارخویش خوش بود و بدلگرمی اجرای وظیفه میکرد. نه به اقتصاد دولت ضرر میرسید و نه بکس دیگر.

اصولا، باید وزارت خانه‌ها و ادارات مستقل فرمایشات خود را خود شان بدلیل مسلکی بودن، فرمایش دهند.

اما یکتعداد دزدان سر گردنه که در قابوی حوادث بودند از امریکا به عنوان تکنوکرات‌ها آمدند و برای پر کردن جیب‌های خود به صدها نیرنگ و فریب و اغوا دست زدند. نیرنگ اول شان طرح اقتصاد بازار آزاد بود. چقدر مسخره و سبکسری میباشد، در کشوری که جنگ همه هست‌وبود آن را نابود ساخته است، اقتصاد بازار را اعلان و مورد تطبیق قرار داد. شاید “خرها” هم با این طرح بخندند.

خلاصه این که یکدست بودن خدمات تدارکاتی و ایجاد اداره تدارکات ملی هم یکی ازین ابتکارات تکنوکرات‌های امریکائی می‌باشد.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا