جنگی را که پاکستانی‌ها در افغانستان براه انداخته و حمایت می نمایند هیچ ربطی به سرنوشت خط دیورند ندارد. آنها در خط استراتیژیک و کهنه استعماری خواهان تبدیل کردن افغانستان به زون نفوذی خویش از راه خشونت و به قدرت رساندن افراطیت مسلح هستند.
امروز اسم این ملیشه‌های افراطی و پیش قراول پاکستان طالبان است و فردا میتواند اسم دیگری داشته باشد.
درین مرحله‌ای حساس باید تمرکز واقعی همه‌ای ما بر ضخیم سازی دوسیه جنایت پاکستانی‌ها و طالبان در افغانستان باشد و بتوانیم آنرا به عنوان دولت ملت به روایت ملی خویش تبدیل نماییم.
بحث روی خط دیورند – آگاهانه یا نا آگاهانه – عمدی یا تصادفی – سنجیده شده یا نا سنجیده شده پاکستان را کمک میکند که استفاده بهتر از وقت نماید و روایت خویش را در مورد ما که گویا اینها برهیچ مسله‌ای توافق ندارند در محافل بین المللی تحکیم بخشد.
موقف رسمی دولت‌های افغانستان در مورد خط دیورند واقعیت صحنه را که همانا کنترول و تسلط سخت و محکم پاکستان در ساحه است تغییر نداده است و ممکن است تغییر ندهد اما از دست دادن این برگه‌ای فشار روانی و سیاسی بدون هیچ نوع امتیاز گیری از طرف مقابل تنها میتواند نشاندهنده‌ای سطحی نگری و فکر خام حلقاتی باشد که شاید نا خود آگاه و یا آگاهانه به ملیشه‌های سیاسی پاکستان تبدیل شده اند.
من در مورد خط دیورند نگاه از درون دارم و تحلیل من استوار بر مراودات تعریف شده‌ای است که با حلقات مختلف پاکستانی‌ها داشته‌ام. برای حلقات تصمیم‌گیر در پاکستان بازی خونبار و خونچکان افغانستان باید یکی ازین دو انتها و فرجام را داشته باشد. در انتها و فرجام بلند آنها خواهان انحلال سیستم سیاسی کنونی و ایجاد دستگاه قدرت در محور طالبان هستند. در انتهای پایین و حد اقل آنها خواهان ایجاد زون امنیتی و سیاسی در داخل خاک افغانستان توسط طالبان اند.
سرنوشت خط دیورند در هیچ کجای بازی پاکستانی‌ها به عنوان فکتور تغییر دهنده مطرح نیست. اما برای استخبارات پاکستان ایجاد سوژه‌های تفرفه‌افگن همانند بحث دیورند شیرین، موثر و کم قیمت است.
حلقات نفوذی حتمی نیست که داخل دستگاه دولت باشند. دامن زدن به اختلافات قومی راه کوتاه رسیدن به شهرت است اما نه راه حل. گمان اغلب من این است که اکثر بحث کننده‌های مسله دیورند با ادبیات نظامی، استخباراتی و استراتیژیک پاکستان آشنا نیستند و روی همین دلیل بشتر سخن‌ها عوامگرایانه و شعاری است.
