خرمن علم را با آتش جهل میسوزانند و گردن عالم با تیغ تکفیر میبرند. بارهاست که میگویم ما جسما متعلق به عصر حاضر ایم و در این عصر دم و بازدم میکنیم.
از سخت افزارهای جهان معاصر استفاده میکنیم اما از نظر ذهنی، فکری و معرفتی متعلق به چند قرن قبل هستیم. ما از نظر معرفتی به هیچ صورت متعلق به عصر حاضر نیستیم.
ابونصرفاربی، ابوریحان بیرونی و بوعلی سینای بلخی بزرگان، اندیشمندان درجه اول جهان اسلام و کشور ما بودند که در قرون هشت و دهم میزیستند. بزرگانی که میراث‌های فکری و علمی شان قرنها صدرنشین کانون های علمی و فکری جهان بود. این بزرگان در زمان حیات خودشان تکفیرشدند، ملحد و مشرک خطاب شدند، امروزهم باهمان شدت مورد مذمت و ملامت قرار گرفته اند. امروز هم کسانی اند که فارابی، بیرونی و بوعلی را کافر و ملحد میدانند و افسوس و تعجب میکنند که چرا شفاخانه‌ها بنام‌های این “ملحدین” بناء شده است!
هنوز هم ما از نظر فکری متعلق به قرون نهم و دهم هستیم. هنوز هم ما ضد فرهنگ ضد علم و ضد عالِم عمل میکنم.
وقتی ما عالمان، دانشمندان، بزرگان و مفاخر فرهنگی خود را که عمر شریف شانرا فدای حقیقت جویی، حقیقت طلبی و رازگشایی کرده اند تکفیر میکنم، و قتی این بزرگان مصداق قرآن کریم، در خلقت کائنات تفکر و تعقل کردند، جویبار دانش را همیشه با آب ذلال اندوخته های خود جاری نگاه داشته اند اینگونه و بی رحمانه مزمت میکنیم، چه انتظاری از زندگی خوب، خوش و معنی دار در این جهان داشته باشیم؟ در سایه تکفیر علم و عالِم چه سرنوشتی میتوان داشت؟
با این جزم اندیشی‌ها و تکفیرها، به مشکل میتوان کشتی شکسته و ریخته خود را به ساحل نجات کشید. وقتی ما به خودی‌ها، با اهل علم و هنر با مفاخر، با بزرگترین و فکورترین‌های کشور خود این گونه برخورد میکنم و این گونه ذهنیت داریم، چگونه میتوانیم با جهان غیر مسلمان رابطه برقرار کنیم؟ چگونه میتوان از ادیسون، پاسکال، نیوتن، داروین، کانت، هیوم، دکارت و … نامبرد؟
منتهای جهل و جمود فکری در یک جامعه آنست که حکیمان، اندیشه ورزان آن کشور تکفیر شوند. ما قرنهاست که فکر و آدمهای فکور خود را که نا متعارف فکر میکردند، پاسخ به مشکل ترین پرسشهای هستی میدادند، رازهای نهفته جهان را رصد میکردند، خلاصه میخواستند کفه معلومات ما را بر کفه مجهولات ما سنگین سازند، به تیغ تکفیر میبندیم و در آتش جهل خود بنام ملحد و مشرک میسوزانیم.
به گمان من این گونه ذهنیت ها و جمود فکری ها در عصر حاضر جبران ناپذیر است.
