اولا” برای آن های که درین ده روز به صد ها کار های مهمی را که باید انجام میدادند و نتوانستند صبر و شکیبائی می خواهم. خوب البته اوشان تنها نبوده اند ما کسانی را داریم که فقط روز مره بخاطر عدم موجودیت یک درآمد ثابت نیاز به کار دارند تا برای فامیل شان نفقهء تدارک کنند که نتوانستند. یک حمال و یک کراچی ران و بسیاری ران ها که چشم براه اند چه وقت این ده روز سپری میگردد تا مردم دوباره به کار وبار عادی برگردند و ایشان بتوانند یک لقمه نان همیشگی را پیدا کنند.
آیا لازم نیست تا بگویم باید بحال این مردم و این کشور یک گریهء جانانه کرد. مگر نمی شد تا صرف برای یک روز قربانی انجام می شد و بعد مردم می رفتند دنبال کار وبار شان.
ده روزیکه تمامی فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و سایر کسب و کار سقوط می کند و ما صرف برای کشتن یک حیوان ازینجا به آنجا و اینطرف و آنطرف سرگردانیم . مگر نمی شد همین کار را در سایر روزها انجام میدادیم.
درکشور های که برای زنده گی کردن دقیقه گزرانی می کنند برای هر مطلب پلان و برنامهء است ولی درین کشور بدبخت برای یک روز سنتی ده روز مرخصی .
این رهبران نمیدانند که در یک کشور چی نیازی وجود دارد ؟ آیا ده روز مرخصی بخاطر هیچ و پوچ درد آور نیست؟ اگر کسی وجود داشته باشد تا خسارات ناشی ازین ده روز را از نظر اقتصادی محاسبه کند شاید ملیارد ها افغانی شود ولی حیف که مارا کیک هم نمی خورد.
امروز چارشنبه و فردا و جمعه هم مرخصی است . ازچارشنبه گذشته شروع و شنبه آینده مردم خسته و درمانده دوباره به کار وبار عادی ء شان شروع می کنند . ایا یک بار ازخود پرسیده ایم که اینن ده روز برای ما جز ضربه زدن به اقتصاد خانواده چه بخشید؟ جز خسته گی و درمانده گی چی کاری مفیدی انجام دادیم و چنین توقعی تا چه وقت باید مردم را نابود کند؟ مگر نمی شد تا همین قربانی را در یک روز انجام داده و برای روز بعد دنبال کار وبار مان می رفتیم تا درمان درد آنهای می شدیم که برای یک لقمه نان دقیقه شماری می کنند. آیا تآسف نیست که ما هیچ اندیشهء نداریم تا برای ملت و مردم چی کاری باید انجام دهیم تا نیاز مردم برطرف شود .تا بکی ؟ این مردم و این رهبران گاهی با خود فکر کرده اند که در برابر این ملت چی مسؤلیتی دارند؟ دقیقا” نه و اگر میداشتند هرگز چنین بی مبالاتی ء را تحمل نمی کردند. گذشتن از مقابل هر پدیدهء خیلی سهل است ولی اگر در مورد پیامد آن اندکی باندیشیم بعد میدانیم که چی جفائی را درحق انسان و انسانیت متقبل می شویم.
دوستان شاید بعضی ها فکر کنند که من مبالغه کرده ام و ده روز یک رقم درست نیست. پس می توانید حساب کنید . شما ها قبل از آمدن عید ازچارشنبهء گذشته رخصتی کرده اید که ده روز یک حساب دقیق است. در یک کشوری که مردم به یک لقمه نان از عزت شان ، شرافت شان و حتی عفت شان می گزرند تا لقمهء برای ادامهء زنده گی پیدا کنند ده روز نشستن درخانه و مرخصی کردن گناه نیست؟ ایا درین ده روز نمی توانستیم بیشترین کار های اداری، اجتماعی ، ساختمانی و غیره را که شدید ترین نیازی به آن دیده می شود انجام میدادیم. آیا گاهی فکر کرده ایم که آن کارگر که روزهارا به انتظار پیدا کردن کاری روی جاده ها منتظر است تا لقمهء حلالی برای فامیلش تدارک ببیند چی دردی را کشیده باشد. آن مسافری که میخواست خودرا برای دیدن اقاربش برساند چی قدر رنج کشیده باشد؟ آن حمالی که فقط به کار روز مره وابسته است چقدر انتظار کشیده باشد تا این ده روز بیهوده سپری گردد؟ مسؤول این همه درد و رنج کی است بازهم کشور های بیگانه؟ نه این ما هستیم که درحق خود و همنوع خود جفا می کنیم. این رهبران باید بدانند که روزی فرا خواهد رسید تا وجدان شان ندا بلند کند که چی می کنید چرا برای درمان درد ها و آلام مردم خودرا به بی تفاوتی زده اید و با بستن راه های عبورو مرور مردم خودرا زنجیر پیچ کرده اید. مگر این مردم و این ملت حق ندارند زنده گی کنند و شکم شان برای حد اقل یک روزی سیر باشد. کشیدن تابوت یک فرد به شانه و دعوت کردن چند محصل و یا شاگرد نمی تواند درمان گر درد های مردم باشد. ما روزانه صد ها شهیدی دئاریم که نیاز به دلجوئی دارند مگر آنها انسان نبودند؟ مردم نان می خواهند ، مردم به سرپناه نیاز دارند ، مردم به آب نوشیدنی نیاز دارند. آن بدبخت های که شدید ترین عذابی را بخاطر بودن در دیار بیگانه متحمل شدند و برای دور شدن ازین رنج و عذ اب به وطن و کاشانهء شان برگشتند حق ندارند حد اقل یک لقمه نانی داشته باشند تا برای دوباره زنده گی کردن آماده شوند. رهبران خوابیده، مردم لمیده ، انسانهای بی تفاوت بیدار شوید. همه چیز تنها وابسته به قربانی نیست. کمائی کردن ثواب خیلی راه ها و و سیله های دیگر دارد . شکم یک انسان گرسنه را سیر کنیم و بدانیم که خداوند ده ها اجر بالاتر از قربانی دارد. و سرانجام آن قربانی ء که فقط بخاطر تظاهر انجام می شود و گوشتش برای تبارز دادن فقط به خانهء اقارب میرود.
جهان پوچ ازحرص و هوس لبریز میباشد – به عقبی هم رسیدیم جز همین دنیا نشد پیدا.
