بمبگذاری های خونین در ولایت قندهار از سوی طالبان نه تنها همانند همیشه تداوم نبرد مسلحانه این گروه با حکومت حامد کرزی را نشان می دهد، بلکه در کنار این، تلاش های مصالحه جویانه رییس جمهور را روز تا روز باطل و ابتر می سازد.
در هفته گذشته آقای دیوید میلیبند در سخنرانی خویش در انستیتوت تکنولوژی ماساچوست، بار دیگر بر مساله گفتگو با طالبان اشاره کرده گفت که باید این موضوع از حمایت بین المللی نیز برخوردار باشد. متعاقب این اظهارات، طالبان با راه اندازی حملات مذکور، نوع خواست سیاسی خود را مشخص ساختند. آنها همچنان خواهان بیرون شدن سربازان ناتو از افغانستان اند و تا آن زمان مذاکره رسمی با این گروه دور از نظر است.
در حالی که ناتو عملیات گسترده نظامی در ولایت هلمند را به پیش برده برای حمله به قندهار خود را آماده می سازد، واکنش انتحاری طالبان امر طبیعی است. اما، نکته غیر طبیعی تشدید تلاش های مصالحه جویانه با طالبان از سوی حکومت افغانستان و بریتانیا است. معلوم نیست که این تلاش ها در شرایط جنگی حاضر به کدام نتیجه ای چشم دوخته است.
بریتانیایی ها ظرافت مساله را درک کرده و تمرکز خود را به سوی جلب حمایت یکپارچه غرب از این روند، معطوف ساخته اند. اگر اجماع کشورهای غربی، در راس آنها ایالات متحده، بر سر مشروعیت دادن به مذاکرات با طالبان به دست آید، بریتانیایی ها موفق خواهند شد که فشار نظامی را بالای طالبان کم کنند. در حال حاضر، ایالات متحده در صدد تضعیف و بعد مذاکره حکومت کرزی با این گروه است.
در همین شرایط، جرگه صلح با اشتراک ۱۴۰۰ افغان به دعوت حکومت تشکیل می شود تا موضوع صلح با طالبان در آن مطرح شود. با این که امریکا و بریتانیا به دیده مثبت به این جرگه نگاه می کنند، مردم این جرگه را همانند جرگه صلح منطقه ای خالی از فایده می دانند.
مشکل جرگه مذکور این است که طالبان به صورت رسمی نه تنها در آن شرکت نخواهند کرد، بلکه با انجام بمب گذاری قندهار قبل از قبل پیام خود را به این جرگه فرستادند. البته، واضح است که کرزی در سطوحی با تعدادی از قومندانان طالب در ارتباط بوده و با آن ها مذاکره می کند. ولی اگر جرگه مذکور تنها این تعداد از طالبان را احتوا کند، این جرگه همچنان جنبه تشریفاتی خواهد داشت. پاکستان نیز با دستگیری ملا برادر نشان داد که هر گفتگوی بیرون از کانال این کشور راه به جایی نمی برد. اگر تعدادی از قومندانان طالب به دلایل مختلف راه مفاهمه را برگزیدند، این به معنای آغاز ارتباط رسمی این گروه با کرزی نیست، زیرا، به صورت عینی هیچ ارتباطی بین جرگه صلح و شرایط جنگی فعلی جنوب افغانستان وجود ندارد.
در اول احساس می شد که با دستگیری سران ارشد طالب، نوعی از گرایش جدید در بین نظامیان پاکستان به وجود آمده است. ولی پسان معلوم شد که کرزی از این دستگیری ها ابراز رضایت نکرده، بلکه منابع ارتباطی مهم خود را با این گروه در حال قطع شدن دید.
به نظر می رسد که حملات جدید طالبان به قندهار که همواره شامل حمله به مراکز نظامی و ملکی حکومت و تاسیسات و شهروندان هندی بوده است، آخرین حمله نخواهد بود و براستی که این ما را به اهداف پاکستان نیز مشکوک می نماید.
تعدادی از منابع حکومتی هندی و تعدادی از روزنامه های این کشور گفته اند که سازمان استخبارات پاکستان و حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار در مکانی در میان کوه های ولایت کنر با هم دیداری داشته اند. هدف این دیدار ترغیب حزب اسلامی برای انجام حملات بالای منافع و تاسیسات هند در افغانستان بوده است. قبلا، گروه حقانی در حمله بالای سفارت هند در کابل با استخبارات پاکستان همکاری کرده بود.
در مجموع چنین احساس می شود که تلاش های سیاسی همانند جرگه صلح، در میان خون و آتش جنگ در جنوب به بخشی از دیپلماسی ناکام حکومت تبدیل خواهد شد.
برگرفته از روزنامه ی هشت صبح
