تا برگزاری نشست لندن، ۱۲ روز مانده؛ اما خبری از کابینه ی حکومت افغانستان به عنوان یک تیم واحد نیست. وزیران پیشنهادیی که برای رای اعتماد به مجلس معرفی می شوند، سرنوشت نامشخص دارند و اگر، از مجلس نمایندگان رای تایید هم بگیرند، نمی توان باور کرد که از آنان، کاری ساخته باشد. گفته می شود تصمیم های اصلی و اساسی را شمار محدودی از نزدیکان حامد کرزی می گیرند که به مثابه ی برنامه سازان حکومت و شریکان قدرت اند. با این همه، جناب حامد کرزی خبر داده که اعضای کابینه اش را برای تعیین موقف افغانستان در نشست لندن فرا می خواند!. با این که، اعضای دیگر کابینه، نقش نمادین دارند و بیشتر مامور قدرت اند، تاکید آقای کرزی برای فرا خواندن کابینه؟ حرکت ظریفی است برای دور زدن افکار عمومی که انحصار گرایی آقای کرزی و برنامه سازان اش را، دریافته اند.
زمزمه ها نشان می دهد که حکومت افغانستان، برنامه و آجندای مشخص و پخته یی برای بردن در نشست لندن ندارد و در اندک فرصتی که باقی است، نمی تواند برای این نشست برنامه و آجندا بسازد و نیز، این تنها حکومت افغانستان است که این نشست را انحصار کرده و مجلس نمایندگان، جامعه ی مدنی، جریان ها و احزاب سیاسی و نظریه پردازان مستقل از نظر افتاده اند و نقش شان، به هیچ شمرده شده است.
وحید عمر؛ سخنگوی حکومت گفته است که مردم افغانستان از نشست لندن نباید انتظار جور شدن افغانستان را داشته باشند و این نشست، از نشست هایی نیست که به حساب افغانستان پول بریزد؛ بل برنامه ها و پالیسی هایی در رابطه به افغانستان به بحث گرفته خواهد شد که در پنج سال آینده، جامعه ی جهانی از آن حمایت نماید.
بر بنیاد گفته های سخنگوی آقای کرزی، حکومت در نشست لندن پنج طرح مشخص را به جامعه ی جهانی ارایه می دهد که تشویق مخالفان مسلح به برنامه ی آشتی ملی در این طرح ها شامل است؛ اما برداشتن نام هیچ فردی از فهرست سیاه شورای امنیت سازمان ملل، پیشنهاد نخواهد شد. باید گفت که جزییات «پنج طرح» حکومت ارایه نشده و این کلی گویی ها، به نظر می رسد که بیشتر از سر بی برنامگی باشد تا موجودیت طرح های مدون و قابل قبول.
در این زمینه حدس و گمان هاست که برجسته اند. آگاهان امور سیاسی بدین باورند که در این نشست، تلف شدن غیر نظامیان افغانستانی، دادن اختیارهای بیشتر به حکومت افغانستان، تامین امنیت و ثبات در افغانستان، مبارزه با تروریزم، چگونگی ایجاد اداره ی سالم و کارآمد برای افغانستان و چگونگی مبارزه با خشونت و حل معضل های پیچیده ی اقتصادی و نیز، ممکن است که چگونگی برگزاری انتخابات پارلمانی و تهیه ی منابع مالی و تامین امنیت انتخابات پارلمانی در این نشست مطرح گردد. و حرف هایی نیز بر این است که در عقب این نشست، بیشتر زد و بندهای سیاسی داخلی شماری از کشورهای خارجی مطرح است تا مساله ی افغانستان.
فاضل سانچارکی؛ چهره شاخص اوپوزیسیون و از تحلیل گران مسایل سیاسی بدین باور است که نباید به نتیجه ی نشست لندن امید بست. در این نشست، سویه های تبلیغاتی قضیه سنگین تر به نظر می رسد و منافع شماری از کشورهای خارجی در این نشست بیشتر مطرح است و نتایج این نشست، مصرف داخلی برای آن کشورها دارد و بدین ترتیب، این نشست تاثیر کلانی در وضع افغانستان نخواهد داشت.
وی می گوید: «اگر این نشست به کنفرانسی بدل می شد که در کنار حکومت، اپوزیسیون، جامعه ی مدنی و نیروهای سیاسی مستقل افغانستان و حتا، نماینده یی از مخالفان مسلح مجال حضور پیدا می کردند، گفتمان جدی و اساسی میان طرف های افغانستانی و جامعه بین المللی برای پایان دادن به ناامنی ها، خشونت ها و تامین امنیت مطرح می گردید و زمینه هایی برای توسعه اقتصادی افغانستان به وجود می آمد، امیدواری بیشتر می شد که این نشست، نتایج نسبتا قابل قبولی داشته باشد؛ اما این نشست تنها میان حکومت افغانستان و جامعه ی بین المللی، در سطح بسیار نازل برگزار خواهد گردید».
به تاکید آقای سانچارکی، جامعه ی جهانی تا حدودی علاقه مند بود که در این نشست طیف وسیعی از جامعه مدنی، اپوزیسیون و صاحب نظران مستقل حضور داشته باشند؛ اما حکومت افغانستان نسبت به این امر روی خوش نشان نمی دهد و حاضر نیست که در کنار تیم کوچک حکومت، دیگران نیز حضور داشته باشند و مسایل افغانستان از تمام جوانب مطرح گردد، ترس و نگرانی حکومت از این جهت است که جامعه ی مدنی، احزاب و جریان های سیاسی و آگاهان امور، معضل های واقعی افغانستان را که ناشی از فساد و انارشیزم و ناکارایی دستگاه حاکم است، در این نشست مطرح کنند که سبب پراکندگی و شرم ساری بیشتر حکومت افغانستان در این نشست گردد.
به باور این آگاه امور سیاسی، حکومت افغانستان به خاطر دید کوته و نگاه سطحی که نسبت به مسایل دارد و نیز، تمرکز اش بر توجیه عدم مشروعیت خود، سبب می شود که اولویت ها را نتواند معین نماید و در تشخیص اولویت های مهم ملی کامیاب گرد. سنگینی سایه عدم مشروعیت، بازی های مبهم و چند پهلو بر سر ترکیب و روی کار آوردن کابینه و افزایش انتقادهای بین المللی و سرخوردگی مردم افغانستان از حکومت آقای کرزی، سبب شده که حکومت افغانستان نتواند با اقتدار، توانمندی، حیثیت و اعتبار لازم وارد این نشست گردد و نیز، سردرگمی موجود در تیم حاکم، دلیلی است بر اینکه حکومت نتواند یک آجندای درست و مشخصی را تنظیم و به این نشست ارایه دهد.
با این همه، پرسشی که به میان می آید این است که آیا حکومت افغانستان قادر خواهد بود، هماهنگی لازم میان اولویت های کشورش و اولویت های جامعه ی جهانی برقرار نماید؟ آقای سانچارکی در پاسخ به این پرسش می گوید؛ تجربه یی که از گذشته ی حکومت افغانستان داریم، بسیار بعید به نظر می رسد که حکومت بتواند اولویت های ملی افغانستان را به درستی تشخیص، دسته بندی و به نشست ارایه نماید و نیز مسوولیت حکومت افغانستان است که شناخت درست را به جامعه بین المللی بدهد و هماهنگی و وحدت نظر میان اولویت های افغانستان و جامعه جهانی به وجود بیاورد.
به تصریح سانچارکی: «مسایل اساسی و مهم، مساله ثبات، حکومت کارآمد، مبارزه با فساد، آوردن اصلاحات اساسی در ساختارهای موجود سیاسی، اداری و قضایی، توسعه و انکشاف اقتصادی و پایان دادن به مخالفت های مسلحانه و نارضایتی هاست که در بخش عمده این اولویت ها، جامعه ی جهانی نیز شریک است؛ یعنی مبارزه با تروریزم، تامین امنیت و ریشه کن کردن افراطی گرایی خشونت طلب که اولویت های اصلی جامعه ی جهانی در افغانستان است، در راستای تامین ثبات و پیشرفت و توسعه اقتصادی در افغانستان نیز باید در نظر گرفته شود».
نشست لندن را می توان به منزله فرصتی برای افغانستان عنوان نمود؛ اما به نظر نمی رسد حکومت آقای کرزی بتواند این فرصت را به سود مردم افغانستان به کار بندد و اگر این فرصت از دست برود مقصر کیست؟ سخنگوی جبهه ملی افغانستان مقصر اصلی حکومت آقای کرزی را دانسته می گوید، شرکت در نشستی که آجندای تعریف شده نشده و حکومت، اعتبار لازم، برنامه ی منسجم و منطق قوی ندارد تا جامعه ی جهانی را برای ارایه راهکارهای مناسب برای حل معضل های افغانستان قناعت بدهد، زعامت سیاسی افغانستان بار عمده مسوولیت را در این زمینه به دوش دارد که نمی تواند حضور موثر داشته باشد.
چند روز مانده به برگزاری نشست لندن، شماری از پایگاه های خبری غربی گزارشی را نشر کرده اند که خبر از رضایت ۸۰ درصد مردم افغانستان از حکومت کابل می دهد و گفته شده که این گزارش، بر آمده از همه پرسی صورت گرفته از مردم افغانستان است.
سردار محمد رحمان اوغلی؛ نماینده مجلس بدین نظر است که این گزارش، ترفند سیاسی و دروغ سیاسی دولت و رسانه های انگلیس است و سعی می شود که افکار عمومی انگلیس، افغانستان و جهان را جعل و تحریف نمایند و نشان دهند که حکومت آقای کرزی در تبانی با حکومت های امریکا و انگلیس، توانسته موفقیت های بسیار جدی به دست بیاورد؛ در حالی که عکس قضیه صادق است. با گذشت هر روز حکومت کرزی اعتبار خود را از دست می دهد و اعتماد شهروندان نسبت به حکومت کاهش می یابد و فاصله میان ملت و حکومت بیشتر می گردد؛ اما انگلیس به ترفند های قرن نزدهم رو کرده و می خواهد که با همه پرسی های تقلبی، افکار عمومی را به سود انگلیس؛ به ویژه براون جهت بدهد.
به تاکید وی، حامد کرزی گاه گاهی از چوکاتی که خارجی ها برایش تعیین کرده است پا بیرون می گذارد و از کشتار و یا از افزایش تلفات غیر نظامیان سخن می گوید و گفته شده که این امر در نشست لندن نیز مطرح خواهد گردید، بدین دلیل، رسانه های غربی ترفندی را به راه انداخته اند تا از موضع گیری های آقای کرزی جلوگیری کرده و به گونه یی وی را راضی نگه دارند تا صدا نکشد و این همه پرسی که از سوی سه رسانه ی غربی انجام شده و معلوم هم نیست که چگونه انجام شده، رشوتی است برای کرزی و بدین گونه، بی بی سی، ای بی سی و ای آر دی، توانسته است که محبوبیت کرزی را میان مردم کشف نماید، در حالی که این یک دروغ مسلم سیاسی است و نه تنها در انگلیس که در تمام دنیا، افکار عمومی این دروغ ها را قبول نخواهند کرد که ۸۰ درصد مردم افغانستان از حکومت بی سر و پای حامد کرزی حمایت کرده باشند.
همچنان، وی بدین باور است که نشست لندن ارتباط معنا داری با انتخابات آینده ی انگلیس و تعیین سرنوشت حزب کارگر این کشور دارد و نخست وزیر انگلیس، می خواهد با برگزاری این نشست، نشان دهد که در راستای مبارزه با تروریزم در افغانستان، گام های جدی برداشته است.
وی می گوید: «بروان برای نشان دادن اینکه در افغانستان موفقیت های دارد و در مبارزه با تروریزم نقش کشور اش بسیار موثر است و می تواند بسیار حیاتی باشد، در صدد تدویر نشست لندن برآمده می کوشد که به افکار عمومی انگلیس نشان دهد در سیاست های خود؛ به ویژه در افغانستان کامیاب بوده و در راستای مبارزه با تروریزم قدم های جدی برداشته است، در حالی که چنین نیست.»
بر بنیاد گفته های این نماینده مجلس، نشست های پیشین که در موجودیت یک حکومت مشروع برگزار شده بود، نتوانستند کارساز باشند و نشست لندن که در نبود حکومت مشروع برگزار می شود، به مراتب از اهمیتی کم تری برخودار خواهد بود و حتا، نمی توان فراتر از یک مهمانی با تشریفات سیاسی آن را عنوان داد و حکومتی که برنامه یی برای یک سال ندارد، در این نشست، چگونه خواهد توانست که برنامه ی پنج ساله، آن هم مدون و معقول، ارایه دهد.
در مورد فرا خواندن طالبان برای حضور در صحنه ی سیاسی و دست برداشتن از خشونت و مطرح شدن این مهم در نشست لندن، آقای رحمان اوغلی بدین باور است که، طالبان همواره به عنوان ابزاری از سوی جامعه ی جهانی برای توجیه حضور نیروهای خارجی در افغانستان مورد استفاده قرار گرفته و حکومت حامد کرزی نیز، طالبان را اهرمی برای فشار بر رقیبان سیاسی اش، کوبیدن مردم و محدود کردن آزادی ها ساخته است و هیچ گاهی، بحث گفت و گو با طالبان را جدی نگرفته است.
برگرفته از اقتدار ملی
