براساس گزارشها قرار است بخش عمده سربازان تازه نفس اعزامی به افغانستان در جنوب افغانستان و در هلمند مستقر خواهند شد.
هفته ها است که ساز و ساخت ها برای استقرار نیروهای تازه نفس در این ولایتی که کنترل پشت پرده روستا های کلیدی آن به گفته بسیاری در “دست تریاک سالاران و شورای کویته یا رهبری اصلی طالبان است”، به شدت ادامه دارد.
به زودی اطراف کمپ “باستین” پر از چادر و قشله های موقتی خواهد شد تا هزاران سرباز جدید که در یک تا یک و نیم سال آینده می آیند، در آن جایگزین شوند.
دست باز رئیس جمهور
ارسال مرحله به مرحله سربازان به سبب نبودن امکانان تدارکاتی در افغانستان برای استقرار این نیرو ها است و از سوی دیگر چنین امری دست رئیس جمهور اوباما را برا ی متوقف کردن این روند باز نگهمیدارد. او با ارزیابی سریع از وضعیت، می تواند بدین حساب نیروها را افزایش یا کاهش دهد. آقای اوباما گفته است با این “سرمایه گذاری نظامی” قصد دارد، استراتیژی را که بهار امسال در مورد افغانستان و پاکستان اعلام کرد وارد مرحله اجرأ کرده و کار در افغانستان را این بار یکسره کند.
محک موفقیت
به نظر می رسد که با توجه به تجربیات اخیر معیار موفقیت آمریکا و بریتانیا را باید در هلمند در نظر بگیریم . آیا این دو کشور بزرگ می توانند قادر شوند وضع را در آنجا درکنترل آورده و پایه های حاکمیت دولتی را در تقویت کنند، یا نه؟
همین آزمایش را آنها در برابر دولت افغانستان در کل کشور در نظر خواهند داشت که آیا می توانند در مبارزه با فساد و اجرای قانون موفقیت بدست آورند، یا باید غربی ها از خیر این ماموریت بگذرند؟
مناسبات سرد و غیر صمیمانه تعدادی از مقامات دولت آقای اوباما با حامد کرزی و تضعیف آن در چشم مردم افغانستان و جهانیان در رسانه های داخلی و خارجی همکاری متقابل دولت و جامعه جهانی را برای بودن دو تا شریک در این مبارزه استراتیژیک به شدت زیر سوال می برد.، به خصوص اگر واشنگتن با گزینش نماینده عالی در کابل صلاحیت و مشروعیت ریس جمهور کرزی را بیشتر از این زیر سوال ببرد.
موانع در راه عملیات
گزارشها حاکیست که بخش دیگر این نیروها به اتفاق سربازان سایرکشورهای عضو ناتو مشغول انجام یک رشته عملیاتهای ضد شورش خواهند شد که به دلیل کمبود نیرو و فشار های سیاسی از سوی دولت افغانستان مدتها است متوقف است. به دلیل تلفات غیر نظامیان و تاکید بر این که طالبان در آنسوی مرز پایگاه دارند، حامد کرزی مدتها است کمپاین ضد چنین عملیات ها را آغاز کرده و اجازه نداده است نیروهای بین المللی سرانه دست به اقدامات خود سر بزنند.
ماموریت تازه نفس ها
ماموریت مهم سربازان تازه نفس آمریکایی درافغانستان در سه زمینه پیش بینی شده است:
اول: امن کردن مناطق پرجمعیت در جنوب افغانستان که در هشت سال گذشته بیشترین آسیب و خسارت را متحمل شده و بیشترین تلفات انسانی داشته اند. چنین ماموریتی محور اصلی طرح ژنرال مک کریستال فرمانده آمریکایی درافغانستان را تشکیل می دهد تا به غیر نظامیان حس اطمینان و امنیت داده شود و اعتماد ازدست رفته در میان روستا ها احیا گردد. آنچه پر از چالش است و از سویی نمی تواند بدون تقویت برنامه های بازسازی و رفاهی سودبخش باشد.
دوم: سرکوب و عقب زدن شورش های نفوذ یافته در دل روستا های هلمند و شماری از ولایات هم مرز با پاکستان می تواند امر مهمی برای تقویت پایه های حاکمیت باشد. اما جنگ پارتیزانی و پراکنده طالبان، کار سربازانی را که با افغانستان نا آشنا هستن وبه عنوان یک نیروی منظم عمل می کنند، سخت می کند. اما بخشی از این عملیات ها برای راندن طالبان و شورشیان خارجی ناگزیر است.
برای مثال در هلمند ولسوالی مارجه بزرگترین مرکز کشت خشخاش و تولید مواد مخدر خارج از کنترل دولت و نیروهای بین المللی است. مردم می پرسند، چرا آمریکایی ها و بریتانیایی ها آنجا را از چشم دور نگه داشته اند؟ جایی که طالبان در آنجا پول می سازند، بمب کنار جاده کار می گذارند و تلاش می کنند از آنجا ساحه نفوذ شانرا در دیگر مناطق گسترش داده و مستحکم سازند. فرماندهان آمریکایی علت آنرا در کمبود نیرو برای عملیات ضد شورش و مستقر شدن درازمدت سربازان در این ولسوالی ارزیابی می کنند .
چنین امری بدون کوبیدن پایگاه های امن طالبان و القاعده در آنسوی مرز، در پاکستان که گفته می شود زیر نظر ملا عمر، مولوی حقانی و گلبدین حکمتیار فعال اند، کم سود خواهد بود. به همین دلیل رئیس جمهور اوباما در نامه ای به رهبران پاکستان نوشته که حمایت برخی از حلقات و عناصر در این کشور از شورشیان را بیش از این تحمل نمی کند . گوردن براون، نخست وزیر بریتانیا، نیز این سوال را با آصف علی زرداری رئیس جمهور پاکستان مطرح کرده است که چرا در هشت سال گذشته سر نخ و رد پایی از دو رهبر تحت تعقیب القاعده، اسامه بن لادن و ایمان الظواهری به دست نمی آید.
آموزش سربازان افغان
سوم: آموزش و تربیت نظامی و تجهیز ارتش ملی و پلیس افغانستا، هدف بلند پروازنه ای است که باید ارتش این کشور تا اکتبر سال آینده از هفتاد هزار به ۱۳۴ هزار افزایش یابد و متناسب با آن پلیس افغان بالای یکصد هزار برسد.
این در صورتی ممکن است که وزارت دفاع افغانستان هر ماه پنج هزار سرباز را استخدام و به مراکز آموزشی معرفی کند. بر اساس برخی گزارشها در ماه جاری این وزارت فقط قادر شده دو هزار سرباز را آماده آموزش کند، کمتر از نیمی از تعداد مقرر شده؛ آنچه که می تواند مانع تحقق هدف تعیین شده در فرصت مورد نیاز شود. حتی در نظر است حقوق ماهانه سربازان و افسران تا چهل درصد افزایش داده شود که بتوان با آنچه از سوی طالبان به افراد شان پرداخته می شود برابری کند و افراد بیکار در روستا ها را از استخدام در حلقات طالبان بی نیاز کنند.
اما مهمترین سلاح در این زمینه دادن روحیه و ایجاد هدف هایی برای مبارزه است که بتواند جای اعتقادات و ایمانی را که طالبان با آن افراد خود را تجهیز می کنند پرکند. سوال بی نهایت دشواری که به سختی برای آن جواب می توان یافت.
چهارصد هزار سرباز افغانی
افغانستان برای آنکه بخشی از مسئولیت های امنیتی را خود به عهده بگیرد به چهارصد هزار سرباز ظرف پنج سال آینده نیاز دارد. افغانستان تقاضا دارد تا قوای هوایی آن به سرعت اکمال گردد، چیزی که در خصوص آن مشکلاتی وجود دارد. بر اساس گزارشها فرماندهان ارتش افغانستان به شدت از سلاح های بی کیفیت شکایت دارند.
استراتژی خروج
ژنرال استانلی مک کریستال فرمانده آمریکایی گفته است تا سال ۲۰۱۳ باید ماموریت افغانستان به انجام برسد. رابرت گیبز از سخنگویان کاخ سفید گفته است که آمریکا نمی تواند هشت یا نه سال دیگر در افغانستان باقی بمانند. این ماموریت بی نهایت پر خرج است.
برخی تحلیل ها دال بر این است که هر نوع اشاره برا ی تعیین یک زمان بندی خروج، راه را برای احیای اعتماد منطقه ای و جلب همکاری های بیشتر کشورهای همسایه افغانستان برای تحکیم ثبات باز خواهد کرد و چنین زمینه ای سرآغاز مذاکره با جناح های آشتی پذیر شورشیان افغانی نیز خواهد شد. اما افغانستان برای حفظ ثبات و بقای خود به تعهدات استراتژیک دراز مدت و معتبری با غرب به ویژه آمریکا نیاز خواهد داشت تا راه بازگشت به دوران جنگهای داخلی گروهی سال های نود و چشم دوزی احتمالی همسایگان برای تامین منافع غیر مشروع را سد کند.
برگرفته از بی بی سی
