گفتگو

مصاحبه داکتر عبدالله عبدالله با الجزیره

 abdullahabdullah

داکتر عبدالله وزیر پیشین وزارت امور خارجه و کاندیدای ریاست جمهوری که وی دوره دوم انتخابات ریاست جمهوری را تحریم کرده، اظهار داشته است، که در دولت آینده شرکت نخواهد کرد. اما تلاش و کوشش زیادی به خر ج خواهد داد، تا یک حزب سیاسی جدید را اساس گذاری کند.

پس از انصراف داکتر عبدالله مبنی بر مراحل دست پا گیر و شرایط غیر  منصفانه انتخابات، کمیسیون (گویا) مستقل انتخابات افغانستان حامد کرزی را برنده انتخابات اعلام  کرد.

 داکتر عبدالله برای شرکت در دور دوم انتخابات با گذاشتن شرایط، که بر کناری مقامات ارشد کمیسیون انتخابات به دلیل جانبداری از کرزی بود پا فشاری میکرده است.

 الجزیره: آیا صرفنظر کردن در انتخابات دوره دوم و اعلام  برنده شدن کرزی توسط کمیسیون انتخابات یک شکست سیاسی برای شما است؟

 داکتر عبدالله: من گمان نمیکنم. در حرفۀ سیاست همیشه برد نیست، لیکن موضوع اساسی این است، که برای چه هدفی مبارزه میکنید. برد و باخت منوط بر همین اساس استوار است. (بر مبنای همین اصل) مطلقاً خیر.

 این یک تصمیم کاملاً درست بوده است، تا در مقابل تمامی نابرابری ها ایستاده شوم. من حالا خود را در آغاز مرحله اهداف و نظریات خویش برای کشورم می بینم تا در انجام آن.

 من بدین باورم که حرکت و جهش طرفداران من با پتانسیل قوی و انرژی زیاد و باز هم با قدرت و توانمندی بیشتر برای بهتر شدن زندگی مردم افغانستان و کشورم ادامه دارد.

 الجزیره: آیا این حرکت به یک حزب مبدل خواهد شد؟

 داکتر عبدالله: سر انجام بلی، این حرکت در جریان مبارزات انتخابات به اهداف نهایی خود نرسیده است.

  الجزیره: شما نقش جامعه جهانی را در مقابله (به حوادث) انتخابات به چه شکل ارزیابی میکنید، و آنان چه تغیراتی را در افغانستان پی گیری میکنند؟

 داکتر عبدالله: در این جا به گونه بحث و مناظره (در باره حوداث انتخابات) جریان دارد، و باید بدقت مورد ارزیابی قرار گیرد، که این بحث و مناظره آیا واقعی است، و یا هم یک بازی(سیاسی) است.  

 البته یکی از این بازی های (سیاسی) تکرار و پرداختن به این موضوع است که همه اتفاقات که در انتخابات پیش آمده مقصر اصلی جامعه جهانی خوانده می شود.

کمیسیون بررسی شکایات انتخاباتی افغانستان از جریان انتخابات (سالم) پشتبانی کرده  است. به نظر من این کمیسیون برای این هدف بوجود آمده بود، تا به شکل مستقلانه شکایات را در مورد(تقلب) بررسی کرده و مهر تائید بر آن بگذارد.

 اما پس از آن گفته می شود، آه این خارجی ها خارجی ها خارجی ها بودند. این بخش همان بازی های (سیاسی) چرکین است که در افغانستان (توسط کرزی و تیم اش) به نمایش گذاشته شده است. از دید من جامعه جهانی اینکه (انتخابات بدور دوم) کشاینده شد، (وظایف) خود را  برای تحقق و پیشرفت دموکراسی خوب انجام داده است.   

 بر هر حال به نظر من آنها(جامعه جهانی) موضوع اصلی را که در ۲۲ می از دست دادند.( وقتیکه دوره ریاست جمهور کرزی بر  اساس قانون اساسی افغانستان پایان یافته بود، به موجب آن باید دولت موقت تا انتخابات تشکیل می شد). این یک فرصتی بود، که می شد قانون اساسی افغانستان را تقویت کرد، و حکم قانون را به اجرأ گذاشت.

 این یک مجال و فرصتی بود، که جامعه جهانی باید در کنار مردم افغانستان ایستاده می شد، و با پذیرش احتمال زیان وضرر  از تشکیل (دولت) مؤقت حمایت و پشتبانی میکرد.  

 اتفاقاتی که حالا پیش آمده، نمی آمد، و قانونی بودن این پروسه تضمین می شد، و برای آینده افغانستان یک اساس بسیار خوب می بود، و این یک فرصت (خوب) بود، که از دست داده شد. 

الجزیره: جامعه جهانی چه کرده می توانست که انجام دهد؟

داکتر عبدالله: جامعه جهانی جدا از کار هاییکه حالا انجام داده است، می توانست،(همین کار ها را درگذشته برای تطبیق پروسه دموکراسی) با تلاش اندک انجام دهد.

 حالا این جا (افغانستان) یک مسله غامض و پیچیده است. آنها (جامعه جهانی) میخواهند تغیر بیاورند،در همان سیستم و رهبری که (بی کفایتی) خود را به اثبات رسانیده است، و آوردن تغیر در (حکومت کرزی) غیر ممکن و بعید است.

  جامعه جهانی در یک تنگنای گیر افتاده  است، از یک طرف آنها باید با وضعیت موجود برخورد کنند، و  از جانب دیگر آنها (جامعه جهانی) باید نتیجه انتخابات را که توسط کمیسیون اعلام شده است، در (اذهان مردم افغانستان و جهان) قانونیت ببخشند.

 گذشته از آن جامعه جهانی با نظریات مردمان خود شان که خواستار تغیر در افغانستان هستند، روبرو می باشند.(البته مردم جهان غرب، آوردن دموکراسی) را یکی از افتخارات حضور قوت های شان در افغانستان به حساب می آورند.

 من گمان میبرم جامعه جهانی در یک موقعیت بدی قرار دارد. من این وضعیت دشوار  را درک میکنم، ما نمی توانیم مشکلاتی را که در طول پنج سال گذشته از(رژیم) کرزی داشته ایم، باز هم برای پنج سال دیگر داشته باشیم. 

 در رویداد دو سال و  یا سه سال بعد برای آینده افغانستان تصمیم گرفته خواهد شد، که آیا مسیر روبزوال (کشور) ادامه داشته باشد، و یا هم مهار شود، و به سوی پیشرفت و دموکراسی سمت سو داده شود.

دوستان افغانستان باید فشار لازم را برای اصلاحات بالای (کرزی) بیاورند. اما این فشار تنها از جامعه جهانی نباید باشد،باید مردم افغانستان رهبری این (اصلاحات) را بدست بگیرند. به دلیل  اینکه ما میدانیم که باز هم همان بازی چرکین (توسط کرزی و تیم اش) به نمایش گذاشته خواهد شد، به عنوان مثال با تبلیغات پوچ و میان تهی،خارجی ها (جامعه جهانی) را بر علیه مردم افغانستان و مردم افغانستان را بر علیه خارجی ها قرار خواهند داد.

 متأسفانه واقعیت امر اینست که در مدت هشت سال یک سیستم قوی ایجاد نشد، که ما بتوانیم بدون حمایت و پشتیبانی خارجی ها (جامعه جهانی) حیات به سر ببریم. اگر این ذهنیت اینطور خلق شود که مردم افغانستان سزاوار کمک نیستند، این به منافع (ملی) کشور نخواهد بود.

بدبختانه ما شاهد این بازی های (سیاسی) هستیم، که در این ایام یک چالش (بزرگ) برای همه است.  

 الجزیره: باراک اوباما رییس جمهور آمریکا با دقت و  ملاحظه بیشتر در استراتژی جدیدش برای افغانستان، که یک بخش آن پیاده نمودن سرباز های بیشتر بخصوص در مناطق جنگزده است، می اندیشد.

داکتر عبدالله: سرباز های بیشتری بر اساس سنجش های نظامی در این کشور ضرورت است. اما آیا این علاج تمامی مشکلات کشور است، که ما با آن روبرو هستیم؟ بخش جواب عمده این (سوال) منوط به شریک و همکار افغان آن (حکومت کرزی) می شود.

سوالهای عمده است، که در (این استراتژی) تمامی مسایل به شمول این که آیا دولت از نظر مردم قانونیت دارد، و آیا این پیام برای مردم رسانیده می شود، که چطور عملکرد های (دولت) قانونیت داشته و چطور  ممکن خواهد بود، که اوضاع سیاسی را برای بهتر شدن تغیر داد؟ (البته) این چیز های است، که در یک استراتژی نظامی می تواند تأثیر و موفقیت خود را داشته باشد.

الجزیره: در باره مذاکرات و مصالحه در باره طالبان چه فکر می کنید؟

داکتر عبدالله: وقتیکه ما بدانیم در باره چه مذاکره میکنیم. اگر این مصالحه و سعی و کوشش نتیجه اش این باشد، اشخاصی را که میخواهند جنگ کنند، و کشور را به هر قیمتی که شده به نابودی بکشانند، و زمینه شود تا آنان از (جامعه) تجرید شوند، این یک کوشش و تلاش نیک خواهد بود.

 به هر حال اگر فردا این حالت پیش آید که در نتیجه آن ما را به شورای کویته (برای مذاکرات) دعوت کنند، و پرسیده شود که چرا صلح نمی کنید، بیایید صلح کنید! این یک نوع گول زدن و خیال باطل خواهد بود.

 این بسیار  ساده دلی خواهد بود که ما از آن اشخاصی که برای القاعده کار می کنند، این انتظار را داشته باشیم تا  سلاح های خود را به زمین گذاشته به کار های نجاری بپردازند، و یا هم آماده برای پیشه و یا شغلی شوند.

  

برگردان: عبدالله حارث

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا