یک تن از سخنگویان رییس جمهور در مورد ترکیب کابینه آینده افغانستان که قرار است به زودی اعلام شود گفت: شماری از افراد سابق که صادقانه کار کرده اند در کابینه‌ی آینده خواهند بود؛ ولی بیشتر اعضای کابینه جدید را چهره های نو تشکیل می دهند.
او هم چنین در مورد مبارزه با فساد گفت که آقای کرزی تصمیم دارد در مورد افراد بر کنار شده نیز محاسبه کند و دارایی های ثبت شده آن ها را با دارایی های فعلی شان مورد مقایسه قرار دهد. این سخنان بدون تردید فقط می تواند در رده‌ی حرف های مفت و بدون پشتوانه های منطقی قرار داشته باشد چون در افغانستان هیچ گونه مکانیزمی برای رد یابی دارایی های شخصی افراد وجود ندارد و باز مقام های بلند پایه آن قدر خام و بی تجربه هم در این خصوص نبوده اند که مستقیما دزدی های خود را به حساب های بانکی شان منتقل کنند. و از جانبی دیگر در کشوری که رییس جمهور خود به دزدی در روز روشن متهم شده است، از دیگران چگونه می توان انتظار داشت که صادق و راست کار و راست گفتار باشند. حرف های این سخنگوی رییس جمهور مرا به یاد داستان علی بابا و چهل دزد انداخت.
در آن داستان فردی در عین حال که رهبری دزدان را بر عهده داشت به شغل شریف حاکمیت کشوری به نام گناباد نیز مشغول است؛ یعنی از یک طرف دزد بود و از طرف دیگر حاکم یک کشور. آقای کرزی هم چنین سرنوشتی دارد، او در عین حال که بر کشوری به نام افغانستان سلطه می راند رهبری دزدان دولتی را هم انجام می دهد؛ دزدانی که تا به حال ملیارد ها دالر کمک شده به افغانستان را در حساب های بانکی خارجی به نام خود و یا به نام دوستان و اقارب شان سرازیر کرده اند.
در همین حال این نکته هم جالب است که آقای کرزی از کدام دارایی های شخصی مقام های بلند پایه دولتی سخن می گوید؟ مگر شخص خودشان در زمان ثبت دارای های خود نگفتند که تمام هست وبود ایشان ده هزار دالری هست که در یک بانک خارجی گذاشته شده و به مقدار پنچ صدهزار افغانی هم همسر شان طلا و زیورات دارد.
ولی همین آقای کرزی که از بیرون گوسفند می نماید و از درون گرگ است حداقل صد ملیون دالر را صرف مبارزات انتخاباتی خود کرد؟ این پول ها را از کجا آورده بود و کدام سازمان و دولت خارجی برایش کمک کرده بود؟ پاسخ وجود ندارد. شاید آقای کرزی بگوید که این پول ها را تجار ملی و از جمله کابل بانک در اختیارش گذاشته بود.
آیا رییس جمهور یک کشور حق دارد از افراد و سازمان ها برای مبارزات انتخاباتی اش پول بگیرد؟ آیا زمانی فرا نمی رسد که این افراد به شکل خود به خودی وارد قدرت شوند و یا با دادن این حق السکوت از کرزی و موقعیت او استفاده کنند؟ شاید در کشور های غربی در هنگام انتخابات چنین رسمی معمول باشد ولی در آن کشور ها هم پول به شکل معامله در اختیار نامزد ها قرار نمی گیرد و مکانیزم خاصی برای آن در نظر گرفته شده است.
این از یک جهت، از جهت دیگر آقای کرزی که دعوای اسلامی دارد و خود را متعهد به اصول اسلامی می داند کدام یک از احکام شرعی چنین حقی را به او می دهد که از افراد پول دار برای مبارزات انتخاباتی پول بگیرد؛ پولی که در حقیقت نوعی رشوه است و به اهداف خاصی پرداخت می شود. می گویند در صدر اسلام حضرت ابوبکر صدیق که امیرالمونین بود از بیت المال هیچ گونه پولی به عنوان معاش دریافت نمی کرد؛ ولی در ساعات فراغت برای معیشت خانواده اش مزدوری می کرد.
وقتی از او دلیل این امر را پرسیدند گفت که حاکم اسلامی حق ندارد از بیت المال که به همه تعلق دارد برای معیشت خود استفاده کند. دیگران هم در صدر اسلام این گونه بوده اند و با این روش و منش زندگی و حکومت کرده اند. حتا در اسلام گفته می شود که معیشت را نباید زیر چتر شرعیت برد و به همین دلیل برخی فقها تعیین معاش برای علما و خادمان مساجد را جایز نشمرده اند.
در موضوع افراد جدید در کابینه چه باید گفت که اظهر من الشمس نباشد. آقای کرزی این افراد متخصص و کاردان را از کجا می آرود؟ آن کس که پاک نفس و صادق است حاضر نیست در یک دولت نامشروع و متقلب خود را بدنام کند و می ماند تنها افرادی که برای پرکردن جیب های خود حاضر اند تن به هر کاری بدهند. و آقای کرزی از میان همین افراد کابینه آینده ی خود را می سازد.
گفته های این سخنگوی رییس جمهور به یک ریشخند همانند بود ریشخندی به خود که می دانست دروغ می گوید و ریشخندی به مردم افغانستان که فکر می کرد حرف های متناقض و سراپا غیرمسوولانه او را باور می کنند. خبر ندارد که مردم افغانستان به آن حد از شعور و درایت سیاسی رسیده اند که چند آدم خام و کم سواد نمی توانند آن ها را فریب دهند.
برگرفته از روزنامه ماندگار
