درین روز ها بعضی از مقامات دولتی و خارجی طوری حرف می زنند که گویا امنیت درکشور کاملاً مختل شده، برخی از این گفته ها این گونه یک فکر را به وجود می آورند، که امنیت آنقدر خراب شده که امکان ندارد انتخابات صورت بگیرد، درحـالی که انجام دومین دور انتخابات ریاست جمهوری در واقع پیروزی ملت افغان درتعقیب روند دموکراسی، دولت سازی، استحکام دولت، استحکام نظام قانونی وانسجام حیات ملی می باشد.
این تعقیب آن روندی است که از کنفرانس بن آغاز شده و تا امروز دوام کرده، بعد از کنفرانس بن اولین انتخابات در کشور ما توسط سازمان ملل متحد صورت گرفت، تمام امور انتخابات به دست خارجی ها وملل متحد بود، مگر این بار کمیسیون مستقل انتخابات که یک کمیسیون افغانی است انتخابات را به راه می اندازد.
تا امروز این کمیسیون با ثبت آن هموطنان ما که از ثبت بازمانده بودند، با وجود بعضاً اخـلال امنیت توسط طالبان این مرحله را به مؤفقیت تعقیب کرده اند، خوشبختانه درجریان ثبت واقعۀ ناگواری رخ نداد، مگر ازچند ماه به این طرف است که چند نفر البته آغاز آن از خارج شروع شده،از لویه جرگه به عوض انتخابات حرف می زنند، یعنی می خواهند که انتخابات صورت نگیرد و به عوض آن لویه جرگه آنهم لویه جرگه عنعنوی یعنی یک تعداد را حسب خواست خود شان به عضویت لویه جرگه انتصاب نمایند و دایر سازند و توسط آن یک مجلس ویک رئیس جمهور را انتخاب نه بلکه انتصاب نمایند و روند عادی نظام را برای پنج سال به عقب بیندازند، حـال که کشور به انتخابات قریب شده است، حتی عالی ترین مقام وزارت امور داخله از ناآرامی درجه بالا، متوسط وپائین حرف می زند، درحـالی که خود تعداد طالب را که برای اخـلال امنیت کار می کنند پانزده هزار نفر می داند ونیروهای نظامی ما به بیش از به صد هزار رسیده وقوای امریکایی و ائتلاف می رود به هشتاد هزار تقرب نماید، یعنی یکصدوهشتاد هزار سپاه تعلیم دیده، اکثراً با سلاح پیشرفته وبا پوشش هوایی خود را از تأمین امنیت ناتوان نشان می دهند، با این گونه اظهارات شک وتردید را به میان آورده مـورال ملی وبین المللی را تضعیف کرده و مـورال طالبان رابلند می سازند، در صورتی که این مقامات داخلی وخارجی با این قدرت، پلان های نظامی و امکانات اقتصادی ونظامی خود را ناکام می بینند، می توانند جا خـالی نمایند وبه کسانی شانس بدهند که از این توانایی ها درست استفاده نمایند ودیگر فرصت را برای گروپ های کوچک خراب کار ندهند که با ایجاد حوادث، امنیت را اخـلال کنند.
نگارنده فکر می کند که انتخابات باید صورت بگیرد و گذاشته نشود که روند نظام سازی افغانستان یک بار دیگر توسط فکرهای غرض آلود ناکام ساخته شود، هرطور شده، باید در ولسوالی هایی که تا حـال دولت تسلط قایم کرده نتوانسته باید تسلط قایم ساخته شود و اول انتخابات درهمان ولسوالی ها صورت بگیرد ویک تعداد از قوای نظامی در آن محلات وسرحدات طور دایمی مستقرساخته شود. نمی دانم دراین روزهای که قوت های نظامی پاکستان از زمین وهوا برسوات و وزیرستان با یک آتش قوی عملیات دارد و ساحه را برای طالبان پاکستانی وبین المللی ضیق ساخته، چرا قوت های افغانی و ائتلاف بین المللی این فشار را از این طریق زیاد نمی سازند وکار را یکسره نمی نمایند، دراین حـالت که زمین دفعتاً برای مقامات رهبری طالبان با آن که تا هنوز به خود شان آسیب رسانده نشده، مگر ضیق ساخته شده بازهم چطور اظهاراتی به سود قدرت طالبان می نمایند ومی گویند که در ۱۳۴ ولسوالی امنیت به یک سویه آسیب پذیر می باشد، این خود باعث باور نمی باشد، درغیر آن این تعداد عساکر داخلی وخارجی دست بسته نشسته اند که چند گروپ با وجود پوشش های هوایی عملیات نظامی پاکستان و نظامیان امریکا از سرحدات عبور می نمایند،حتی خود را در شمال افغانستان می رسانند.
فکر می کنم هر قدر چنین اظهارات غیر مسؤولانه صورت بگیرد و علیه فساد اداری مقابله صورت نگیرد، اعتماد مردم نسبت به دولت کاهش می یابد و وسیله می شود تا مردم ازترس برای طالبان مساعدت نمایند درغیر آن طالب نمی تواند ازین گونه قدرت مانور وسیع استفاده نماید و با حادثاتی دراینجا و در آنجا آنقدر بیم وهراس رادر وزارت داخله ایجاد نماید که برخی دیگر انجام انتخابات ریاست جمهوری را محـال نشان بدهند.
اگر واقعاً امکان نباشد که در ۱۰ یا ۱۶ ولسوالی انتخابات صورت نگیرد که من باور ندارم بازهم بیست فیصد رأی دهنده گان از اشتراک محروم می مانند، ولی هشتاد فیصد که اشتراک نماید در واقع انجام انتخابات اقوام آرای اکثریت هشتادفیصد می باشد.
ازطرف دیگر از زبان برخی از کاندیداها می گویند که چون امنیت نیست نمی توانند در ولایات کمپاین نمایند، درحـالی که در پردۀ تلویزیون ها مسافرت وحضور دکتور رمضان بشردوست را دربین جمعیت بدون محافظ در جـلال آباد، درلغمان و درکنر که از ولایات ناامن محسوب می شوند ملاحظه کردیم که برابطـال این ادعا که به ولایات سفر کرده نمی توانند، حکم می کند، کاندیدایی که نزد مردم خود رفته نمی تواند، باید کاندیدا نشود، کاندیدایی که یکروز در کشور کار نکرده وحتی تجربۀ یک روز کار عملی را ندارد، باید خود کنار برود وباعث ضیاع این همه پول های امدادی نگردد، اگر امکان می داشت مصارف انتخاباتی را از کاندیداهای که از پنج فیصد آرای کمتر بیاورند گرفته می شد، حـال بیش از سه یا چهار کاندیدا باقی نمی ماند وهر تحصیل کرده واقعی و حتی تحصیل کرده های دروغین به میدان آمده نمی توانستند.
به هر صورت مردم می خواهند که انتخابات صورت بگیرد، حتی فکر می شود که طالبان همان طوری که روند ثبت نام را برهم نزده اند و از روند مبارزه با پولیو حمایت کرده اند، با سنگ اندازی دربرابر انتخابات بدنامی را قبول نمی نمایند،زیرا انجام و انجام نشدن انتخابات به طالبان ارتباطی نمی گیرد، البته وقت آن رسیده که برای تأمین امنیت کشور همان طوری که زرداری رئیس جمهور پاکستان تا این لحظه از قاطعیت کار گرفته باید حکومت ما و ائتلاف بین المللی نیز از قاطعیت کاربگیرند، چه چنین یک فرصت دیگر به دست نخواهد آمد، زیرا تا فیصله موضوع کشمیر حکومت پاکستان به گروپ های تندرو اسلامی ضرورت دارد و از آن ها صرف نظر نمی نماید،مگر رساندن ضربه اساسی به طرف مقابل وکار برای انکشاف اقتصادی وکاهش گروه بیکاران خود به خود امنیت دایمی را می آورد ازپیش گفتن این که انتخابات شفاف صورت نمی گیرد، یک اتهام بی بنیاد است چه گفته شده که صد ها ناظر از اروپا و امریکا و صد ها ناظر از طرف خود کاندیداها انتخابات را کنترول می نمایند، خود کمیسیون مستقل انتخابات نیز درکنار خود مشاورین خارجی درکمیسیون رسانه ها وکمیسیون شکایات دارند که همه مراقب اوضاع می باشند، مگر کاندیداهای ضعیف که می دانند رأی آورده نمی توانند از حـالا می خواهند، انتخابات را غیر عملی معرفی کنند یا بی باور بسازند.
بناءً ملت از انتخابات شفاف حمایت می کند وحتی این انتخابات بدون حادثات صورت می گیرد وناظرین داخلی وخارجی خاصتاً رسانه ها باید از آغاز تا انجام صحنه های رأی دهی را تحت نظر شان قرار بدهند، مگر انتخابات باید صورت بگیرد، درغیر آن به تصاویب لویه جرگه های اضطراری وقانون اساسی وتصاویب آن بی اعتنایی صورت می گیرد زیرا در قانون اساسی ترکیب لویه جرگه تعیین شده و دیگر نمی شود خارج آن شخصی بتواند طرفداران خود را وارد سازد.
برای آن که پروژه خود را به تصویب برساند دیگر این که اگر انتخابات صورت نگیرد ،چون درقانون اساسی برای حکومت موقت حکمی وجود ندارد،غیر از آن که حکومت فعلی هم بدون مجوز قانونی دوام کنددیگر راهی باقی نمی ماند واین هم طوری که گفتم چنین اجراات قانونی نمی باشد.
بناءً یگانه راه، اجرای انتخابات می باشد و دیگر راهی باقی نمی ماند، ازطرف دیگر درهر امر طالبان را نشانی کردن درست نیست، بسیاری ناامنی ها توسط دزد ها وگروه های نادار بیکار نیز صورت می گیرد، بناءً باید راه های بیرون رفت از این وضع از لحاظ اقتصادی جستجو شود و درولایات بی امن مخصوصاً چند پروژه تولیدی ساخته شود، یا با توزیع اراضی دولتی برای نیروهای کار استعانت شده و برای سه سال به تولید خود آغاز نمایند، اقدام صورت بگیرد تا آن که نظام سازی را به این بهانه مختل نسازند.
