خبر و دیدگاه

کشور، فقیر و انتخابات، پر مصرف

voting

 

فقر و بیکاری در طول سالهای گذشته در افغانستان با وجود سرازیر شدن ملیاردها دالر از کمک های جامعه جهانی به این کشور، یکی از عوامل اساسی ای است که مشکلات گونه گون را به دنبال داشته است؛ سرقت های مسلحانه، افزایش آدم ربایی، عدم کاهش کشت و قاچاق مواد مخدر، بلند رفتن قیم مواد اولیه، روی آوردن بیشترین افراد به گروه های مسلح مخالف دولت و ادامه دشمنی ها و خونریزی ها در میان ده نشینانی که خارج از شهرها به سر می برند، نمادی از آن است.

دولت افغانستان به رهبری آقای کرزی در طول سالهای گذشته به خاطر مبارزه با فقر و بیکاری، برنامه ملی مشخص، محسوس و بنیادی ای روی دست نداشته و با شعارهای عوام فریبانه از انکشاف و ترقی، همواره مردم را اغفال کرده است.

بخشی از بودجه ملی کشور به موسسات خارجی اختصاص دارد که از دولت افغانستان مطابق به میل خویش در بخش های مختلف پروژه گرفته و با معاشات خیلی بلند تا حدود بیشتر  از صدهزار دالر در ماه به مصرف می رسانند، حصه ای از آن در بخش های دفاعی توسط وزارت های دفاع، داخله و ریاست عمومی امنیت در مقابل جنگجویان مخالف دولت هزینه گردیده و بخشی هم، از راه فساد و اختلاس در میان ماموران دولتی از آمرین شعبات شروع الی وزارت خانه ها و فراتر از آن، دست به دست می شود.

همین پراکندگی در بودجه ملی افغانستان و چگونگی جذب کمک های بشر دوستانه جامعه جهانی سبب شده است که امروز برخی کاندیدان ریاست جمهوری، بیشترین امکانات را در اختیار داشته و تصویرهای آنان در جاده های شهر کابل گواهی می دهد که تنها در چاپ تصویرهای خویش ملیون ها دالر را هزینه کرده اند.

آدم های صاحب اندیشه و خرد، زمانی که به این واقعیت متوجه می شوند دو سؤال نزد ایشان مطرح می شود، اول:‌ پولی که در چاپ این تصویرها به مصرف رسیده است، از بودجه شخصی کاندید بوده یا مستقیم و غیر مستقیم به بودجه دولت ارتباط دارد؟ در صورت اول، چنین شخص ثروتمند، قبلاً با استفاده از این سرمایه شخصی اش کدام کار نیکی را برای مردم انجام داده است یاخیر؟ در صورت دوم پاسخ واضح است که “از سرِ ماهی بگیر و بر سر ماهی بزن/// این عجایب گر ندانی لاف دانایی مزن”.

این در حالیست که به گفته آقای دکتر داوود علی نجفی رئیس دار الانشای کمیسیون انتخابات،‌ انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی ماه اسد سال جاری، ۲۲۳ ملیون دالر هزینه دارد.

حال، نیاز های اولیه مردم افغانستان چیست و مشکلات از کجا سرچشمه گرفته است؟ آیا انتخابات پیش روی، شفاف، عمومی و عادلانه خواهد بود و کدام شخص حقیقی و حکمی آنرا تضمین می کند؟

این سؤالاتی است که پاسخ آن به اراده ملی مردم مسلمان و آزاده افغانستان در بیست و نهم اسد سال جاری تعلق دارد.

ملت شریف و سربلند افغانستان با درک ضعف مدیریت دستگاه سیاسی کشور در گذشته و مصلحت اندیشی های رئیس جمهور کرزی، در این مقطع حساس تاریخی به مسئولیت ملی ای که در پیش روی دارند با غور و دقت کامل گام برداشته و با اراده متین و احساس ایمانی و وجدانی شان در قبال خویشتن و ملت رنج کشیده ای که سالها ظلم دیده و ستم کشیده، باید جدی تصمیم بگیرند.

نسل جوان میهن یگانه منبع عمده تصمیم گیری در تغییر سرنوشت سیاسی کشور به حساب می رود که با تفاوت از دوره های تاریک جنگ و اختناق، در شرایط کنونی از آگاهی کامل برخوردار بوده، در صورتی که تحت تأثیر تبلیغات رسانه های جمعی نرود، به آسانی می تواند از راه ریختن برگه های رای در صندوق انتخابات و تشویق دیگران، تغییر و تحول اساسی را در سیاست افغانستان آورده و دموکراسی را برای جهانیان در این کشور جنگ زده به نمایش بگذارد. برخی از شهروندان کابل که بیشتر در رسانه ها ظاهر می شوند، شکایت می کنند از اینکه در میان کاندیدان، شخصی مورد نظر ایشان نیست اما فکر می شود این داوری غیر عادلانه خواهد بود؛ زیرا در میان چهل و یک کاندید، هرگونه شخصی که آنرا دوست داشته باشی؛ از ملاراکتی گرفته تا شهنواز تنی و از داکتر اشرف غنی احمدزی تا عبد اللطیف پدرام و داکتر رمضان بشردوست، می توان دریافت.

آنچه مهم است تغییر کلی در دستگاه سیاسی کشور.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا