چندی پیش،نشرات تلویزیون خصوصی “امروز” بربنیاد فیصله ی شورای وزیران و دستور رئیس جمهوری افغانستان (تا امرثانی) متوقف شد.
رییس جمهور” کرزی” چند روز پس از بسته شدن این تلویزیون، در نشست خبریی، بخش هایی از نشرات این رسانه ی خصوصی را “تفرقه برانگیز” و برضد وحدت ملی ومذهبی در کشور دانست وباهشدار روشن ، این رسانه را متهم به پخش موارد ضد آزادی بیان نمود.
بربنیاد این مسأله (وبرای دریافت انگیزه های بهتر در این مورد) گفتگویی را انجام داده ایم با آقای” نجیب الله کابلی ” موسس ورئیس تلویزیون حصوصی “امروز” که از روی نوار شنیداری به روش نوشتاری درآورده شده است.
فرهاد: آقای کابلی، چرا نشرات تلویزیون امروز متوقف شد؟
کابلی: البته زمانی که آگاهی یافتم به اساس فیصله ی شورای وزیران وبه دستور رئیس جمهور نشرات تلویزیون متوقف شده، چون من نماینده ی مردم کابل در پارلمان هستم – واز سویی دیگر رئیس یک حزب سیاسی قانونی به نام “مشارکت ملی ” می باشم و طرفداران خود را نیز دارم (وهراس افگن هم نیستم) آنان (شورای وزیران ورئیس جمهور) بدون آگاهی ودرغیاب من فیصله کردندتاتلویزیون بسته شود.
فرهاد: در مورد انگیزه ی اصلی این فیصله دیدگاه تان چیست، فکر نمی کنید از چندی به این سو، تلویزیون امروز، به گونه یی در گیر مسایل اعتقادی مذهبی ودامن زدن به این موارد شده بود؟
کابلی: فکر می کنم، تصمیم دولت در این زمینه، تصمیم سیاسی بود، به خاطر این که من دایم در صحبت هایم – در تلویزیون خود ودر تمام جاها- گفتیم که هیچ وقت من مخالفت با مذهب تشیع ویا برادران هزاره ی خود وحتا با تشیع ایران ومردم ایران ندارم؛ اما تنها به خاطر مهاجرینی مانند: “عباس حسینی” پسرک خوردسالی که بدون تحقیق وبی گناه اعدام شد، من پیوسته تظاهرات نمودم.
علت اساسی این است که ایرانی ها (دولتی های آنان) در برابر من عقده گرفته اند. حتا دوسال پیش که شماری از نماینده گان پارلمان به خاطر موضوع مهاجران اعدام شده ی افغان به سفارت ایران در کابل رفتند، یکی از مسئوولان بلند پایه ی سفارت به طور واضح برای آنان گفت که “چرا با مشت کوبنده بردهان کابلی نمی کوبید!”
به خاطرهمین گفته ها بود که یکی از نماینده گان پارلمان به نام “تلوسه مومند” با اعتراض – وبه رسم احتجاج- سفارت ایران را ترک کرد.
من هیچ گاهی به اختلافات قومی، مذهبی، دینی، سمتی وزبانی دامن نزده ام، واین درست چیزی است که مسؤولان دولتی ایران برضد آن هستند وعلت اساسی مخالفت آن ها در برابر من، از همین جا است.
فرهاد: برخی ها به این باوراند که بسیاری ازگفته ها وعملکرد های سیاسی شما به نحوی “دیکته شده ازبیرون است” وارائه شعارهای شما مانند: “رأی به نجیب کابلی مبارزه با ظلم ایرانی” و”آب شرین افغانستان معادل نفت منطقه است” وهم چنان راه اندازی بسیاری از راه پیمایی های شما،به معنای اعمال سیاست های بیگانگان در کشور است، در این مورد چه گفتنی دارید؟
کابلی: همین که من می گویم آب های افغانستان معادل نفت منطقه ارزشمند است وچرا به طرف ایران می رود، مفهوم دارد؛زیرا باید این آب ها مطابق به قرار داد دوره ی نخست وزیری “موساشفیق “، به ایران داده شود وهیچ گونه سوء استفاده یی از آن ها صورت نگیرد.
خلص همین روش ها سبب شده تا مسئولان دولت ایران یک سلسله مخالفت ها را علیه من شروع کنند.
باآن که چندین با رمأموران دولتی ایران در افغانستان به صورت غیر مستقیم ومستقیم می خواستند با آن ها گفتگو کنم؛ اما چون حرکت من ملی بود، هیچ وقتی زیر تأثیر آن ها نرفتم.
فرهاد: چرا به تعبیر شما مأموران ایرانی می خواستند با شما گفتگو کنند؛ در حالی که شما گفتید عملکرد سیاسی تان همواره برضد آنان بوده است؟
کابلی: آنان (مأموران دولتی ایران) فکر می کنند که من به خاطر “امتیاز طلبی” این حرکت ها را راه اندازی کرده ام؛ اما بالاخره برای آن ها ثابت شد که حرکت ما، یک حرکت ملی بود.
فرهاد: عامل اصلی که سبب مسدود شدن نشرات تلویزیون “امروز” شد، کدام است؟
کابلی: چندی پیش ، یکی ازسخنگویان حوزه ی جنوب غرب به نام “فاروق حسینی” از ظلم وبیداد مأموران انتظامی ایران که در زمان مهاجرت وی در آن کشور رخ داده بود، به تفصیل در تلویزیون “امروز”سخن گفت ونیز این مسأله را روشن ساخت که مأموران دولتی ایران، بارها وی را به دلیل داشتن مسجد اهل سنت که اومسؤول آن بود، به دفتر “اطلاعات” (استخبارات )خود می بردند واهانت وتهدیدش می کردند.
همین گفته ها سبب شد که تعدادی از طرفداران نظام برسراقتدار ایران در کشورما به شورای امنیت وشورای وزیران رفتند وآقای کرزی را طوری ذهنیت دادند که گویا” نجیب کابلی ” می خواهد مخالفت مذهبی را به راه اندازد ؛در حالی که من هیچ گاهی مخالفت با اهل تشیع ندارم ؛اما مخالف ” فرهنگ متهاجم قمی” در افغانستان هستم.
من مخالف صدور”انقلاب اسلامی” نظام برسراقتدار ایران در کشور خود هستم ونمی خواهم که مانند لبنان، آتش فرقه گرایی مذهبی درافغانستان نیزشعله ور شود.
فرهاد: واکنش وزارت اطلاعات فرهنگ وکمیسیون تخطی از رسانه ها در مورد متوقف ساختن نشرات تلویزیون “امروز” چه بود ؟
کابلی: وزارت اطلاعات وفرهنگ ، کمیسیون تخطی از رسانه ها و سارنوالی افغانستان مرا احضار نمودند.
من به آنان گفتیم که شما برای من اسناد ارائه کنید. این که فردی در برنامه ی زنده یامستقیم تلویزیون صحبت می کند، مانمی توانیم گفته هایش را سانسورکنیم ؛ زیرا هنوز ماتکنالوژی پیش رفته در این زمینه را نداریم.
از سوی دیگر مسؤولیت گفته های هر فرد را خود همان فرد به دوش دارد نه رسانه ی مورد نظر.
فرهاد: تااکنون از سوی دولت کدام فیصله ی نهایی برای بازگشایی تلویزیون صورت گرفته است؟
کابلی: تا جایی که خبردارم گفته شده تعهدی از نزد ماگرفته شود. فکر می کنم قرار است تا پانزده سنبله ی سال روان، نشرات تلویزیون دوباره آغاز شود.
فرهاد: آیا در پشت این مسأله، انگیزه ی خاص سیاسی را می بیند؟
کابلی: اگر تاپانزده ی سنبله نشرات تلویزیون آغاز نشود، بدون شک فضیه ، یک قضیه ی سیاسی خواهد بود.
فرهاد: آیا عملکرد دولت مبنی برتوقف نشرات رسانه ی تان را موجه نمی دانید؟
کابلی: به هیچ وجه عملکرد دولت در این زمینه موجه نیست؛ زیرا مبتنی براصل آزادی بیان، بسته شدن تلویزیون “امروز” به معنای محدود ساختن آزادی بیان درکشور بوده واین کاریک نوع دکتاتوری است .
فرهاد: بااین که هنوز تعریف روشن و تجربه ی دقیق از آزادی بیان در رسانه ها وجود ندارد (واین نیاز به زمان گسترده تر دارد) آیانبود تجربه ی معیاری در کار رسانه یی تلویزیون امروز” وجود نداشته است؟
کابلی: تلویزیون امروز” مانند سایرتلویزیون های داخلی درافغانستان، یک رسانه جوان است. بدون شک نواقص وکمبود هایی درکار رسانه یی ما وجود داشته (ووجود دارد)، زیرا هیچ رسانه یی در افغانستان در حد مثلاً :بی بی سی، سی ان ان والجزیره تجربه ی کارمعیاری را ندارد؛ اما این به زمان ووقت بیشتر نیاز دارد تا رسانه های داخلی به سطح آن ها برسند.
یک باره تصمم گرفتن ودروازه های رسانه ای را بستن، اشتباهات را کم ویارفع نمی کند.
فرهاد: باتوجه به مواردی که مطرح کردید، چشمداشت شما از دولت چیست؟
کابلی: با آن که برخورد دولت در برابر تلویزیون “امروز” مرا مأیوس ساخته؛ اما در امر مبارزه بابی مبالاتی ها مصمم ترشده ام.
به نظر من تمام این مسایل به یک هدف برمی گردد وآن این که برخی ها نمی خواهند من برای باردوم از مردم رأی گرفته وبه پارلمان بروم؛ زیرا در دور دوم انتخابات پارلمانی من به حیث نماینده ی مردم کابل خودم را نامزد کرده ام وتلاش ها جریان دارد تا محبوبیتم را کم بسازند.
توقع من از دولت این است که اجازه بدهد، آزادی بیان در کشور ماتجربه شود، واگر اشتباهاتی هم در این عرصه صورت می گیرد، بدون مخاصمت باید رفع شود.
پیام من به دولت این است که صدای ما را خاموش نکنندوبگذارند که صدای واقعی مابه مردم برسد. در صورت اشتباه ما را آگاه بسازند؛ اما صدای ما را خفه نسازند.
{درباره ی گفته های آقای “کابلی” خواستم واکنش دولت افغانستان وسفارت ایران درکابل رانیزداشته باشم؛اماباوجودتلاش های پی گیر،موفق به گرفتن دیدگاه آنان نشدم.}
گفتگوازجاویدفرهاد
